Język a nierówność. Dlaczego musimy mężczyzn prosić o pomoc?

-Jak ty to robisz, że Dominik tak chętnie ci we wszystkim pomaga? – pyta świetnie wykształcona znajoma na kierowniczym stanowisku.

-Co robi? – pytam lekko zdziwiona.

-No pomaga ci we wszystkim. Olą się zajmuje, posprząta – tłumaczy mi znajoma.

-Ale on mi nie pomaga – stwierdzam zgodnie z własnymi przekonaniami.

-Jak to nie? Przecież mówiłaś, że Olą się zajmuje -próbuje przemówić mi do rozsądku znajoma.

-Czy kiedy ja zajmuję się Olą lub sprzątam to mówię, że pomagam mężowi czy może po prostu wykonuję swoje obowiązki? – próbuję nakierować znajomą na właściwy tor myślenia.

-Wykonujesz obowiązki.

-A jak ty coś robisz w domu to komuś pomagasz czy robisz to, co do ciebie należy? – zadają kolejne pytanie, żeby rozjaśnić sprawę.

-No, a kto miałby to robić? Pewnie, że robię co do mnie należy.

-A mąż ci pomaga?

-Pomaga.

-Dlaczego ci pomaga? -dziwię się.

-Ponieważ go proszę – tłumaczy znajoma, będąca w pracy poważną szefową.

-A kiedy ty sprzątasz jesteś przez kogoś proszona?

-Nie.

-Dlaczego?

-Bo jak trzeba coś zrobić to się to robi.

-Z tego powodu Dominik mi nie pomaga w domu. Jak trzeba coś zrobić to po prostu to robi.

-I on tak umie bez proszenia? – dziwi się koleżanka

-Kształcił się tyle lat, wykonuje w pracy skomplikowane rzeczy, uczy studentów jeszcze bardziej skomplikowanych to nie wiem jaki problem miałby mieć z obsługą szmaty, mopa i dziecka skoro robią to osoby dużo gorzej od niego wykształcone.

Koleżance szczęka opadała. Na chwilę zamilkła i podjęła temat.

-Ale powiedz mi jak to zrobić, żeby mój też tak umiał?

-Zmienić język komunikacji.

-Nie rozumiem.

-Przestajesz używać słowa pomaga lub zaczniesz mówić „kochanie, to ja ci teraz pomogę i zajmę się chwilę dzieckiem/posprzątam i tak dalej” i chwal się: „wytarłam blat w kuchni/ włożyłam naczynia do zmywarki”, zadawaj pytania „kochanie, coś trzeba zrobić w domu?”.

-I to działa? – pyta się zdziwiona znajoma.

-Na początku nie, ale powoduje zdziwienie, a zdziwienie jest dobrym wstępem do wytłumaczenia, że skoro oboje pracujecie, oboje przynosicie bardzo dużą pensję do domu to oboje musicie tak samo angażować się w życie domowe.

-A jak mu wytłumaczyć, żeby w weekendy nie wychodził z kolegami tylko spędził czas ze mną?

-Piszesz mu w piątek po pracy SMS-a, że wracasz w niedzielę wieczorem.

-A co z dzieckiem?

-On się zajmie. Jest dorosły, jest ojcem.

-A jak nie będzie chciał?

-To zatrudnij nianię.

-No dobra, piszę SMS-a, że mnie nie będzie do niedzielnego wieczoru i co dalej?

-Robisz to na co masz ochotę, czyli na przykład odwiedzasz dawno niewidzianą koleżankę, która mieszka daleko. Na hotel cię stać, więc organizujesz sobie czas dla siebie.

-A jak będzie się awanturował po moim powrocie?

-To udajesz zdziwioną i ciągle mówisz mu: „Ale powiedz mi dokładnie o co ci chodzi, bo ja nie rozumiem. Przecież chciałam tylko spotkać się z koleżanką. Przecież mam do tego prawo”.

-Jakbym słyszała męża – zaśmiała się znajoma.

Minęło kilka miesięcy i koleżanka pisze do mnie:

„Mój mąż sprząta!!! Nie prosiłam go o to!!! On robi to SAM”.

Takie zdziwienie, kiedy dorosły, inteligentny mężczyzna zaczyna sam sprzątać w domu, sam zajmować się dzieckiem.

Nierówność zaczyna się w domu i same ją sobie robimy przez używanie języka, który utwierdza mężczyzn, że nam pomagają, a nie po prostu wykonują domowe obowiązki.