Jory John, Mac Barnett, Coraz koszmarniejsza dwójka, il. Kevin Cornell, tł. Marcin Wróbel,
Warszawa „Egmont” 2016
Miles Murphy i Niles Sparks to pozornie zwykli
chłopcy mieszkający w Dolinie Ospałej słynącej z zielonych wzgórz, stad krów,
wyrobów mlecznych. Dwójka pozornie spokojnych uczniów Szkoły Wszechnauk od
pokoleń zarządzanej przez rodzinę Barkinów założyła tajny klub Koszmarna
Dwójka. Jej zadania polegają na ciągłym robieniu kawałów z użyciem
najprostszych narzędzi: ser, nić, wiadro, niesamowicie ostra papryka, alarm
przeciwpożarowy, kwiatki. Pozornie nieszkodliwe żarty zapowiadające świetną
zabawę obracają się przeciwko sprawcom. Ich ukochany dyrektor Barry Barkin
traci swoją pozycję. Jego miejsce (ku radości emeryta czekającego właśnie na
taką okazję) zajmuje były dyrektor i jednocześnie ojciec dyrektora tolerującego
żarty, Bertrand Barkin. W Szkole Wszechnauk powiało powagą, przed którą nikt
nie jest w stanie się obronić. Zmienia się nie tylko podejście uczniów do
niezwykłych wydarzeń, ale i nauczyciele zostają zmuszeni do całkowitej
weryfikacji metod nauczania. Praca w grupach, dyskusja i twórcze podejście do
tematu już nie wchodzą w rachubę. Uczniowie mają po prostu tylko chłonąć swoimi
podatnymi umysłami wiedzę przekazywaną przez wykształconych pedagogów, ponieważ
(zdaniem nowego dyrektora) tylko w ten sposób mogą się czegoś nauczyć, czyli
krótko mówiąc: słuchać wykładów i uczyć się ich na pamięć.
Dziwnym trafem akcja współgra z treściami lekcji i
tak np. jedna z nauczycielek przekazuje uczniom wiedzę na temat totalitaryzmu,
propagandy, samizdatu. Sami bohaterowie wprowadzają nas w świat wiedzy,
zdobywania bezcennych informacji, dzięki czemu mali i duzi czytelnicy dowiedzą
się czym jest skala Scoville’a, rozpuszczalnych materiałach, sposobach na
wytworzenie śliskich powierzchni, gatunkach sera. Prosta akcja, w której
jedynym celem jest robienie innym kawałów okazuje się bogata w informacje
zachęcające do samodzielnego szperania i pogłębiania wiedzy.
„Coraz koszmarniejsza dwójka” to niesamowicie
wciągająca opowieść o przejęciu władzy i sprawowaniu dyktatury dbającej o
właściwą propagandę, dostosowanie informacji do wydarzeń, przekręcaniu faktów i
w ten sposób nowy dyrektor po wywołaniu alarmu przeciwpożarowego pragnie
osobie, która to zrobiła wręczyć order wzorowego ucznia, który uratował budynek
przed pożarem, czyli robi wszystko, aby nikt nie pomyślał, że ktokolwiek w szkole
odważył się na zrobienie kawału. Wydaje się, że jest on niezniszczalny. Chłopcy
przez wiele dni nie mają pomysłów, aż do czasu zaproszenia do współudziału
byłego dyrektora (syna obecnego). Jaki jest najsłabszy punkt najbardziej
poważnego i najbardziej nielubianego człowieka w szkole? Czy szperanie w
przeszłości pomoże? Jaki kawał wytną mu Niles i Miles? Czy w szkole już na
zawsze zapanuje nuda? Przekonajcie się sami.
Książka Jory’ego Johna i Maca Barnetta wzbogacona
interesującymi ilustracjami Kevina Cornella to interesująca lektura dla
uczniów. Dzięki przemycaniu ciekawostek młodzi czytelnicy odkrywają, że
robienie innym kawałów wymaga sporej wiedzy i ciągłego jej poszerzania. Odkryją
też jak wiele mogą mieć ze sobą porządni, bardzo dobrze uczący się uczniowie z
niedbałymi kawalarzami.
Wielkim plusem są ilustracje wprowadzające w świat bohaterów,
przerysowujące bohaterów, pozwalające spojrzeć na nich z boku oraz prosty, żywy
(w stronie czynnej) język i niedługie rozdziały pomagające młodzieży na
rozplanowanie czytania. Kolejną zaletą książki jest to, że można ją czytać bez
znajomości wcześniejszej części. Polecam wszystkim miłośnikom psot oraz tym,
którzy szukają lekkiej, przyjemniej lektury, która wywoła u nich śmiech.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz