Dorota Schrammek, Niepełka,
Katowice „Szara Godzina” 2017
Rozkapryszona i złośliwa Kinga oraz życzliwa i
skromna Weronika to dwie główne bohaterki powieści Doroty Schrammek „Niepełka”.
Pierwszą z dziewczyn poznajemy od razu po otwarciu książki. Zwykła codzienna
scenka: dziewczyna budzi się do szkoły, mama przypomina jej o konieczności
wstania, nastolatka pyskuje, jest złośliwa dla mamy, która prosi, aby nie malowała
się do szkoły oraz założyła cieplejsze ubranie. Dla Kingi liczy się to jak
będzie się prezentować. Uważa, że jest sławna, a każda gwiazda musi dbać o swój
wygląd. Trzynastolatka kreuje szkolne standardy piękna dzięki wygranemu
konkursowi muzycznemu. Zaradny i dbający o karierę córki ojciec postawił na
karierę nastolatki, która z tego powodu miała problemy z nauką, przed czym
ostrzegała trzeźwo myśląca mama, zyskująca z tego powodu miano domowej zrzędy.
Weronika jest całkowitym przeciwieństwem ekspresywnej
i zapatrzonej w siebie koleżanki z klasy. Niepełnosprawna nastolatka ma w życiu
dużo trudniej. Nawet chodzenie do szkoły wiąże się z licznymi przeszkodami.
Pierwszego dnia, kiedy poznajemy obie dziewczyny Weronika nie może wjechać do
szkoły, ponieważ tylne drzwi są zamknięte, a przednie są niedostosowane do
wjeżdżania wózkami. Deszcz sprawia, że cała jest mokra, zmarznięta. Przez
niepełnosprawność jest bezradna. Kinga i Weronika spotykają się przy schodach
prowadzących do szkoły. Pierwsza beztrosko wbiega do budynku i ignoruje prośbę
o pomoc, a drugiej pozostaje czekanie. Ku jej radości okazuje się, że kolega z
klasy, który zawsze jej pomaga spóźnił się i pomaga jej wjechać. Weronika nie
skarży się na samolubną Kingę. Pomija wcześniejszą scenkę tak jakby jej nie
było. Podobnie dzieje się w wieloma innymi niemiłymi zachowaniami Kingi.
W czasie całej powieści Weronika wielokrotnie staje
się ofiarą klasowej gwiazdy, która lubi pastwić się nad nową koleżanką. To
wszystko sprawia, że dziewczyna marzy o powrocie do stolicy, gdzie miała
większą ilość rehabilitacji, lepszych specjalistów. Rozumie jednak, że życie z
niepełnosprawnym dzieckiem w stolicy jest kosztowne. Dom po babci w
Trzebiatowie pozwala na otwarcie biznesu oraz zapewnia tanie lokum.
Dorota Schrammek w swojej powieści porusza bardzo
ważny temat tolerancji. Nie zabraknie tam też empatii, skromności, sympatii
wobec napotkanych osób, angażowania w naukę, uczciwości oraz kierowania się
wartościami. Pisarka w umiejętny sposób pokazuje młodzieży z czym wiąże się
bycie niepełnosprawnym, dlaczego to, co dla nas jest czymś normalnym dla osób
niepełnosprawnych może być wyzwaniem. Dzięki jeżdżącej na wózku Weronice
odkrywamy, że nawet pokonanie jednego stopnia sprawia wielką trudność, a
samodzielność w wielu kwestiach może być niesamowitym osiągnięciem, dlatego
zamiast utrudniać walkę lepiej takie osoby wspierać, ponieważ mogą być równie
wartościowe jak my. Ba, możemy się wiele od nich nauczyć, korzystać z ich
talentów, pomysłów.
Innym ważnym tematem jaki Dorota Schrammek porusza to
obecność mężczyzny w rodzinie, w której pojawia się niepełnosprawne dziecko.
Widzimy jak kobieta sama musi radzić sobie z wieloma problemami, ponieważ
odmienne dziecko „przerosło” możliwości emocjonalne i finansowe ojca. Człowiek,
na którym nastolatka powinna móc polegać okazał się niegotowy jak większość
ojców dzieci niepełnosprawnych (na ten temat powstało wiele naukowych
publikacji). Matka dziewczynki może liczyć tylko na własną matkę, a po jej
śmierci zmuszona jest do rezygnacji z wielu rzeczy. Zmiany do jakich Weronika i
jej mama są zmuszone jednak wprowadzają wiele dobrego: żyję nieco spokojniej,
mogą spełniać własne marzenia, rozwijać umiejętności.
W książce nie zabraknie też tematu zakochania,
tworzenia pierwszych par, mądrego wiązania się z osobami, które nie mają
negatywnych cech, a przede wszystkim o pięknych metamorfozach pod wpływem
otrzymywanego dobra.
Niedługa książka z szybką, wciągającą akcją doskonale
sprawdzi się zarówno jako pouczająca lektura dla młodzieży, jak i dla wprawnego
czytelnika. Będzie ona doskonałym pretekstem do poważnych rodzinnych oraz
szkolnych dyskusji. Może przyjść z pomocą, kiedy niepełnosprawny uczeń jest
prześladowany lub wykluczany z klasowej społeczności. Bardzo dużym plusem tej
książki jest to, że przyjemnie czyta się ją również na głos. To bardzo ważne
dla nas, ponieważ wszystkie lektury czytam córce.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz