Janusz Lasgórski "Piętno Pielgrzyma. Naznaczona" - cytaty

„Przykro patrzeć, jak się starzeje bliska ci osoba, jak zmienia się w mędrkującą bez końca wyrocznię, w jarmarczną katarynkę ględzącą wciąż o zmarnowanym czasie i bezpowrotnie straconych okazjach. Nieważne, jak długo to trwa, dziesiątki czy setki lat. Koniec zawsze jest taki sam”.

„Hm, mądrość i ciemnotę drugiego człowieka zawsze osądza inny człowiek albo stworzone i zaopiniowane przez niego systemy… eksperckie. A kto oceniał oceniających albo twórców specjalistycznych systemów? Taka ocena nigdy nie będzie obiektywna, a najpewniej będzie bezużyteczna i uważana za błędną przez stronę przeciwną”.

„Niedostatek wiedzy to rzecz niebezpieczna, lecz amatorska dobroczynność kryje w sobie stokroć groźniejsze niebezpieczeństwo”.

„Ludzie muszą się czasem gniewać, obrażać, a potem cieszyć i przepraszać, inaczej stają się marudni i zgryźliwi. Komfortowe sytuacje, idealni partnerzy i życie w całkowitej harmonii, skromności i miłości wzajemnej byłoby nudną egzystencją. Ludzkie talenty zostałyby ukryte na zawsze. Podziękujmy zatem przyrodzie za odrobinę niezgody, kpinę i żart, za zazdrość i rywalizację, za próżność, chęć posiadania rzeczy, a nawet władzy. To one generują emocje, bez których ludzki umysł zasypia. I choć nie wszyscy się z tym zgadzają… póki nie szkodzą innym, niech tak zostanie”.

„Milczenie to przyjaciel, który nigdy nie zdradza”.

„Umysł bez ciała jest jak żywa istota w stanie głębokiego snu, może jedynie pofantazjować o realnym świecie”.

„(…) wątpliwości nękają zwykle ludzi wielkich”.

„Tylko wolny człowiek nie musi mieć nic poza tym, co potrafi bez trudu unieść w rękach. Nic, z czym nie mógłby rozstać się bez żalu. Nic, oprócz przyjaźni i towarzystwa drugiego człowieka”.

„Ludzie, opętani rywalizacją i heroicznymi czynami wielbionych bohaterów, nawet tych z wirtualu, zapominają o własnych potrzebach. Nie buntują się. Igrzyska to ich życie”.

„Wszechobecne sukcesy i chwała herosów stają się udziałem mas biernych, wyłączonych z realnego świata obserwatorów. Oni utożsamiają się z nimi. Myślę, że głównie za przyczyną samego istnienia tych gloryfikowanych wzorców, które uzależniają jak nomen omen, heroina”.

„Tresura rodziców już dawno ograniczyła ich rolę w wychowaniu do zapewnienia dzieciom pożywienia, dachu nad głową i dostępu do mediów”.

„Pełne żołądki i nieustające spartakiady to łagodziło napięcia społeczne i przynosiło popularność władcom, a co najważniejsze, umożliwiało manipulowanie opinią tłumów”.