studia i praca - czy to idzie w parze?

Rzesze pasożytniczych firm trupów, jednoosobowych korporacji, agencji pracy, pośredników pracy zachęcają studentów do praktyk, staży, pracy. Wszystko za darmo i półdarmo w imię zdobywania kwalifikacji, bo ponoć na studiach w Polsce człowiek niczego się nie uczy, a po studiach, którym towarzyszyło „błogie nieprzepracowanie” jest niezdatny do pracy na jakimkolwiek stanowisku. Na studiach trzeba nie tylko zdobyć doświadczenie, ale i zaliczyć odpowiednio długi staż pracy (najlepiej dziesięcioletni), aby dostać wymarzoną pracę na umowę zlecenie lub z koniecznością założenia działalności gospodarczej czy móc pochwalić się w PUP-ie.

Z mojej perspektywy (pracowałam całe studia) jest to idiotyzm. Student ma studiować i do tego powinna ograniczać się jego praca. Reszta to marnowanie swojego potencjału, czasu i zwiększanie bezrobocia, ponieważ zabieramy miejsca pracy bardziej potrzebującym (osobom mającym rodziny na utrzymaniu). Student ma prawo do stypendium socjalnego, naukowego itd. itp. Wsparć jest wiele i nie powinno być nikomu wstyd (czego mnie nikt nie nauczył) brać kasę za ciężką pracę zwaną nauką na pełny etat tym bardziej, że polska nauka stoi (ponoć) na bardzo niskim poziomie i trzeba walczyć o podnoszenie go. Nie da się go podnosić, kiedy student opuszcza zajęcia, a kiedy już się pojawia jest nieprzygotowany, ponieważ musiał pracować.

Studiowałam siedem lat dwa kierunki. W tym czasie zaliczyłam koło dziewięciu firm. W każdej dostawałam umowę zlecenie na miesiąc do dwóch, przedłużaną po trzy razy, a później dostawałam miesiąc czy dwa wolnego (ponoć nie wolno więcej niż trzech umów zlecenie pod rząd dawać) i w tym czasie pracowałam w innym miejscu. Praca zawsze była. Najdłużej bez dodatkowego zajęcia byłam tydzień. Jak na czas siedmiu lat to bardzo mało.

Pracę straciłam, kiedy zaszłam w ciążę. Umowa się skończyła. Nikt kolejnej nie chciał podpisać, bo z ciężarnymi się umów nie podpisuje. Po pół roku skończyłam studia i trafiłam do PUP-u, gdzie ani nie dostałam zasiłku dla bezrobotnych (umowy zlecenia dla studentów) ani staż pracy się nie liczył (umowy śmieciowe się nie liczą). Moje jedyne doświadczenie z punktu widzenia urzędników i pracodawcy to tylko skończone studia.

Mówienie studentom, że przez pracę podczas studiów zdobędą możliwość szybszego wejścia na rynek pracy jest oszukiwaniem ich. Wszystkie osoby, które wiem, że podczas studiów pracowały obecnie są bezrobotne lub pracują na umowy zlecenie czy o dzieło. Jeszcze lepszy paradoks: koleżanka została zatrudniona (pracodawca szczerze się do tego przyznał) dlatego, że podczas studiów skupiła się na zdobywaniu wiedzy, a nie pracy po galeriach czy biurach.

Kto na tym zarabia? Wszyscy wymienieni w pierwszym akapicie. Kto cierpi? Całe społeczeństwo, w którym rośnie bezrobocie i upada nauka, na którą pracujący student nie może mieć czasu, więc ekspertem na pewno nie zostanie (chyba że będzie niesamowicie zdyscyplinowany i regularnie będzie zarywał nocki, ale praca na trzy etaty jest fizycznie niemożliwa).