Irena Jurgielewiczowa "O chłopcu, który szukał domu" il. Anita Graboś

Irena Jurgielewiczowa, O chłopcu, który szukał domu, il. Anita Graboś, Warszawa „Nasza Księgarnia” 2018

Samotność i poszukiwanie domu to tematy przewodnie wielu książek. Irena Jurgielewiczowa zabierając nas do baśniowego świata, którego bohaterzy borykają się z realnymi i poważnymi problemami, do których należy także wojna wojna. Na początku książki poznajemy wędrującego przez las Piotrusia, który stracił rodziców i dom. Wojna zniszczyła jego beztroskie dzieciństwo i zmusiła do wyruszenia w świat, poszukiwania ludzi, z którymi i wśród których mógłby mieszkać. Bardzo długi marsz sprawił, że chłopiec jest zmęczony i głodny. Jego niezaplanowana i przymusowa podróż wyczerpała jego siły, a doświadczenia nadszarpnęły ufność do ludzi. Będąc u kresu sił dostrzega w oddali kobietę siedzącą na przydrożnym kamieniu. Nie potrzebuje zachęty, aby do niej podejść poza widokiem jedzonego przez nią chleba. Dla kawałka jedzenia jest w stanie zaryzykować. I tak właśnie zaczyna się bardzo pouczająca i sentymentalna opowieść o tworzeniu domu, zdobywaniu rodziny, walki o nią, a wszystko bardzo metaforyczne, niesamowicie symboliczne.

Dom u Kowalowej stającej się ciocią Martą, która w czasie, kiedy zyskuje nowe dziecko w domu traci swoje. Jej córeczki – Kasia i Trusia – znikają z domu, który kobieta zastaje w nieładzie po napaści. W małej osadzie nikogo nie ma. Najeźdźcy albo uprowadzili jej mieszkańców albo sąsiedzi Kowalowej uciekli. Ze względu na panującą dookoła pustkę nie wiemy nic o tragicznych wydarzeniach. W tej ciszy, samotności, odcięciu od świata ma powstać nowy dom. Jednak matka nigdy nie może zapomnieć o dzieciach, dlatego podejmie próby poszukiwań, z których wraca przybita, ponieważ nie udało jej się zaleźć własnych córek. Piotruś pragnąc jej pomóc podejmuje ważne wyzwania: mierzy się z własnymi słabościami i robi wszystko, aby dowiedzieć się, gdzie są dziewczynki, a później przyprowadzić je do domu. Prosi Miłoradę, czarodziejkę, o której opowiadała mu baśni jego mama, o pomoc: możliwość rozmowy ze zwierzętami, aby z ich pomocą mógł znaleźć to, czego chce. Przemiana wiąże się ze zmianą rozmiarów, a tym samym wystawieniem się na wiele niebezpieczeństw oraz zagrożenie, że na zawsze pozostanie w nowej postaci. Jak się możecie domyślać wszystko oczywiście kończy się dobrze i wszyscy żyją razem długo i szczęśliwie. Nim do tego dojdzie bierzemy udział w niebezpiecznej i bardzo pouczającej przygodzie.

Misja Piotrusia to nie tylko uwolnienie dziewczynek. Po drodze chłopiec jest bardzo uczynny i stara się pomóc każdej napotkanej istocie.

„O chłopcu, który szukał domu” Ireny Jurgielewiczowej to bardzo refleksyjna opowieść o naszym życiu, poszukiwaniu swojego miejsca, trudach, konieczności podejmowania wyzwań, wielkim nieszczęściu, jakim jest wojna oraz niewola i utrata bliskich. Wszystko to było bardzo bliskie i namacalne w czasach, kiedy książka po raz pierwszy została wydana tuż po II wojnie światowej. Połączenie baśniowości z poważnymi tematami pomagało oswoić codzienność. Wzbogacenie akcji o magię dawało siły i wiarę w cud odnalezienia bliskich oraz wyciągania pomocnej dłoni do innych jak to z namysłem robi bohaterka. Proste słowa „Daj rękę” są tu początkiem tworzenia domu dla dziecka i dawania sobie szansy na przyszłość bez samotności. Z opowieści płynie ważne przesłanie: warto sobie dawać pomocną dłoń, bo dzięki temu sami możemy uzyskać pomoc w trudnej sytuacji, której jeszcze nie jesteśmy świadomi. Autorka zabiera nas do świata, w którym dom to nie budynek, ale relacje społeczne, jakie stworzymy z innymi ludźmi. Myślę, że warto po nią sięgnąć.

Nowe wydanie to także uczta dla oczu. Do naszych rąk trafia książka w pięknej, grubej, solidnej oprawie ze śliczną i subtelną ilustracją. Zszyte strony, czarno białe, proste, ale bardzo wymowne ilustracje Anity Graboś dopełniają całość, dzięki czemu książka jest estetyczna i trwała. Ze względu na bodźce wizualne i dotykowe bardzo przyjemnie się ją czyta.