Szczerze mówiąc to „Jeżykiem z parku” zostałam zaskoczona. Zawsze podglądam, co tam nowego piszą znani mi autorzy, co tworzą rysownicy i wydawało mi się, że niczego nie przeoczyłam. A jednak. Tak się skupiłam na serii książek o Basi (o której zresztą pisałam kilka dni temu), że opowieści o jeżu przeoczyłam, ale sięgnęłam ze względu na tytułowego bohatera. Moja córka kocha zwierzęta. Wśród nich ma jednak też swoje ulubione. A do tych należą sowy i jeże. Pierwsze widywane jedynie w filmach przyrodniczych i bajkach. Za to drugie organizują prawdziwe przemarsze przez nasz ogród i okolicę, w której każdy przy domu ma sporo zieleni z drzewami, glebę bogatą w dżdżownice, gady, płazy wędrujące z lasu. To zwiększa prawdopodobieństwo spotkania jeży w czasie wieczornych i nocnych spacerów, dzięki czemu możemy sobie spokojnie poobserwować ich tupot, zabawne przebieranie małymi łapkami, a nawet być świadkami ich głośnego mlaskania. Ponad to córka uwielbia oglądać filmy przyrodnicze o tych zwierzętach oraz czytać książki, z których może czerpać wiedzę o świecie.
I tu świetnie wpisała nam się książka „Jeżyk z parku. Tuli Tuli opowiada, kto gdzie mieszka” i przy okazji odkryłyśmy, że w serii „Tuli Tuli opowiada, kto gdzie mieszka” jest również piękna lektura o żółwiu, którą dodałyśmy sobie do listy i na pewno ją przeczytamy. Narrator całej serii jest duszkiem opiekuńczym Ziemi. Wędruje po zakątkach, ogląda żyjące tam zwierzęta, obserwuje zjawiska atmosferyczne, słucha opowieści zwierząt i małym czytelnikom pokazuje przyrodę. Dzięki niemu udajemy się wieczorem do parku Widzimy zapalające się nocą latarnie, obserwujemy panią jeżową szukającą miejsca na gniazdo, aby móc urodzić małe jeżyki. Następnie widzimy jak malutkie, różowiutkie kolczatki ssą mamę. Tuptuś i Tycia dużo jedzą i śpią, aby nabrać masy i sił do samodzielności. Od mamy dowiadują się, że bardzo ważne jest dostarczanie dużych ilości jedzenia, aby zimą być bezpiecznym. Widzimy jak zajadają się dżdżownicami, chrząszczami, ślimakami. Dowiadujemy się, że jeże boją się psów i kosiarek. Młodzi czytelnicy zrozumieją jak ważne jest pozostawianie stosów liści pod drzewami i tworzenie domków, a także zabezpieczenie śmieci, żeby zwierzęta nie wyjadały produktów, które im szkodzą. Śledząc przygody jeża poznajemy zwierzęta, które żyją w parkach. Poza najpopularniejszymi (kaczki, kuny, sikorki, wiewiórki) są te, które trudniej dostrzec i rzadziej występują (sowy, nietoperze, popielice, rysie). Dzieci uświadomią sobie też, że zwierzęta nieco inaczej niż my postrzegają świat. Do tego poznamy inne zwierzęta z kolcami, odkryjemy wrogów naturalnych, poznamy umiejętności jeży. Odkrywając samotniczą naturę naszego bohatera poznamy tez inne zwierzęta lubiące samotność. Poznajemy też miejsca, które mogą dać tym kolczastym zwierzętom schronienie w czasie chłodów.
Lekturę podsumowuje sporo ciekawostek o jeżach: od ilości kolców znajdujących się na ich grzbietach, przez ilość lat istnienia gatunku, po temat hibernacji. Przyjrzymy się też mapie i zobaczymy, gdzie na świecie można spotkać te zwierzęta oraz poznamy różnorodne parki. Do tego dowiemy się, w jaki sposób możemy pomóc jeżom. Poza tym zyskamy cenne informacje dotyczących organizacji, do których warto się zwrócić, aby pomagać tym zwierzętom. Jeśli nie spotykamy jeży, nie mamy sposobności, aby im pomóc to kupując książkę wspieramy organizację opiekującą się takimi zwierzętami. I w ten sposób możemy stać się w pewnym sensie ich opiekunami.
Książka pięknie ilustrowana, z dużą dawką wiedzy, solidnymi stronami (kartonowe) oraz minimalną ilością tekstu, który świetnie sprawdzi się też w przypadku nauki czytania. Opowieść Zofii Staneckiej wzbogacona pracami Magdaleny Kozieł-Nowak to lektura godna uwagi. Pod pozorem lekkiej historii o małym jeżu dzieci otrzymują solidną dawkę wiedzy, którą z powodzeniem wykorzystają w szkole. Młodsi czytelnicy będą mogli zabłysnąć wiedzą na temat zmieniających się pór roku oraz znajomością zwierząt. Zdecydowanie polecam!
Zapraszam na stronę wydawcy
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz