Dyskryminacja i koty

To, że ja jestem wojowniczką walczącą z dyskryminacją to już wiecie. Okazuje się, że Ola równie zacięcie walczy o swoje prawa. I z tego powodu mamy bunt przeciwko dyskryminacji gatunkowej, bo jak to jest, że koty miały, a ona nie.

Ola dba o równouprawnienie w swoim stadzie/rodzinie. Jak podjada coś dobrego, a któryś zwierzak wyrazi zainteresowanie to równo się z nim podzieli. Oczywiście w imię braku dyskryminacji. I tym sposobem cała nasza trójca ją uwielbia, bo to dobra pani jest.

No, ale ta dbałość o równość ma też inną stronę medalu. Tę, w której Ola czuje się pokrzywdzona. I dzisiejsze nasze pokrzywdzenie zaczęło się od wbicia przez kotkę pazurka. Skakała mi na kolana i tyłek jej się osunął, odruchowo wbiła, zabolało, więc zwinęłam wszystkie zwierzaki do łazienki na misję obcinania pazurek. Poszło szybko, sprawnie i bez sensacji, bo Ola skupiona na wyklejaniu obrazów plasteliną.

Skończyłam i... zaczął się bunt i narzekanie, popiskiwanie i niezadowolenie.

-Co się stało?

-Kotki.

-Co kotki?

Ola pokazuje swoje pazurki.

-Tak obcinałam im pazurki.

-A ja?

-Obciąć ci?

-Taa.

-No, dobrze, jak wszystkim dzieciakom to wszystkim.

Obcięłam. Myślicie, że lepiej? Nie. Jest jojkanie, że śmiałam ją pominąć w akcji obcinania pazurek.

Pamiętajcie: dyskryminacja jest zła. Ta gatunkowa też ;)