Tomasz P. Terlikowski , Pojedynki, Warszawa "Fronda" 2014
Należę do osób, które każdej książce dają szanse i nie
patrzą, ani na nazwę wydawcy na okładce, ani na nazwisko autora. Gdyby tak było
to w swoim życiu przez uprzedzenia nie przeczytałabym połowy tego, co
przeczytałam. „Pojedynki” należałaby do tych książek. Byłabym uboższa o
przemyślenia ważnych aspektów swojego życia: od bycia matką po stosunki
międzyludzkie (z pominięciem wiary). Wcale nie trzeba być wierzącym, by sięgnąć
po książkę i na chwilkę zatrzymać się w codziennym pędzie, by przemyśleć wiele
spraw.
Bardzo bliska była mi rozmowa z Krzysztofem Ziemcem o jego
wypadku i cierpieniu. W jego postawie było coś takiego, co znam z własnego
doświadczenia: sama takiego spokoju zaznałam i widziałam też jak bliski mi
chory jest gotowy na wszystko. Aby tego doświadczyć trzeba być wewnętrznie
spokojnym, mieć ułożone życie i nie szarpać się na siłę ze sprawami, które nie
są tego warte, a do tego obowiązkowo trzeba kochać siebie (reszta z tego
wynika) z całym bagażem doświadczeń, które budują naszą osobę. W tej postawie
jest coś takiego, co przywołuje w mojej pamięci rozmyślania Miguela de Unamuno
na temat tego, że ludzie mimo narzekania i widzenia złych stron doświadczeń
chcą ich ze względu na kształtowanie charakteru. Jedyne z czym nie mogę się
zgodzić to twierdzenie, że cierpienie uszlachetnia. Z podobnym spojrzeniem
spotkałam się w „Dialogu o wartości człowieka” Reala (profesor zajmujący się
filozofią antyczną) i Scoli (były kandydat na papieża). Jeśli może uszlachetniać
(bardzo w to wątpię) to jedynie krótkotrwałe i z wizją szybkiego zakończenia.
Bliższe jest mi spojrzenie Fernanda Savatera (hiszpański etyk, coś na wzór
naszego prof. Hartmanna, ale niebroniący prosiaków w markecie), który stwierdza,
że w ludzkim cierpieniu nie ma niczego wzniosłego i w miarę możliwości
powinniśmy je zmniejszać za pomocą wszelkich dostępnych środków.
Zaskoczyły mnie szczere wyznania dotyczące modlitw. Zwykle
radykalni katolicy napuszają się i twierdzą, że modlitwa jest codziennie, kilka
razy, a czasami licytują się na ilość godzin i odmówionych regułek. Tu rozmówcy
przyznają szczerze, że w zabieganej codzienności trudno znaleźć na to czas i
motywację.
Rozmowy nie ograniczają się do tych dwóch tematów. Można znaleźć
w nich sporo przemyśleń dotyczących roli ojca, matki, rodziny, życia,
przyjaźni, umiejętności radzenia sobie z nastrojami, i problemami, chorobami
genetycznymi, niepełnosprawnością, eutanazji, śmierci dzieci, zniewolonych
mediów i masę innych tematów, które warto przemyśleć i przedyskutować ze sobą
lub napotkanymi ludźmi, jeśli posiadają dar refleksji nad swoim zachowaniem i
życiem.
Książka zaskoczyła mnie swoim ciepłem. Nie ma w niej
pretensjonalności, która przebijała się przez tekst „Operacji Franciszek”, a i
sam przeprowadzający rozmowy Terlikowski – o którym (przez media i cytowanie
wyrwanych z kontekstu słów) miałam opinię skrajnego katolika-oszołoma – tu (podobnie
jak jego rozmówcy) okazał się człowiekiem takim jak każdy z nas: z codziennymi
problemami, walką o rodzinę, szukaniem sensu.
„Pojedynki” polecam szczególnie osobom, które są zabiegane i
nie do końca wiedzą, dlaczego mają takie, a nie inne relacje z innymi ludźmi,
wierzącym i niewierzącym, dla których ważny jest człowiek, jako jednostka i
społeczeństwo, w którym funkcjonują. Plusem książki jest to, że nie trzeba jej czytać
całej od razu i po kolei.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz