dom

Czasami z nudów wchodzę na portalach pod linki „domy sławnych”. Jedne są piękniejsze inne mniej. Wszystko zależy od gustu właściciela czy właścicieli. Większość przeważnie mi się podoba: zadbane, duże (czyt. przestronne), z licznymi oknami. Mój dom, w którym się wychowałam nie była ani mały ani duży – taki sobie przeciętny. Za to ogród miałam niesamowicie duży i tam razem z "rodzeństwem" (bratem i kuzynami) mogłam pośród drzew budować kryjówki, domki. Do tworzenia naszych „siedzib” strategicznych używaliśmy wszelkich znalezionych materiałów nie potrzebnych dziadkowi.

W sklepach nie było tylu wspaniałości dla dzieci, nie było gotowych wzorów, plastikowych wieżyczek, zjeżdżalni, materialnych domków wystawianych latem w ogrodzie. To były czasy, kiedy dorośli i ich dzieci musieli sami projektować różne rzeczy zarówno do domu, jak i ogrodu, dlatego na mojej ulicy wiele moich rówieśników posiadało różnorodne, uniwersalne konstrukcje, które mogły być jednego dnia wymarzonym domkiem, a innego bazą dla wojsk czy centrum badawczym, w którym gromadzi się zielska i owady, alby je opisać.

Mój domek z dzieciństwa był ze starych desek i foli po nawozie na dachu, aby można było tam siedzieć również w dni deszczowe. Dobrze ukryty pośród drzew posiadających gałęzie do ziemi nie wabił obcych, dlatego niewiele innych dzieci wiedziały o jego posiadaniu.

Prawdziwy dom, w którym mieszkałam był dość wysoki, mimo że nie posiadał pięter. Zbudowany jeszcze przed wojną przez pra-pradziadka, który uważał, że chłopstwo ma niskie chaty, a klasy wyższe powinny mieć sufity wysoko. Stare domy z tego okresu wyglądały przy nim jak karły. Poza tym nie odróżniał się niczym. Podobnie, jak w całej wsi w każdym pokoju mieszkała jedna rodzina (małżeństwo z dzieckiem lub dziećmi) i nikt nie żalił się na ciasnotę. Wszyscy pracowali, by razem było lepiej. Po ciężkim dniu siadali do wspólnego długiego stołu i rozmawiali. Sporo było przy tym śmiechu.

Latem do późna okupowano ulicę, gdzie sąsiedzi spotykali się na rozmowę na progach domów i przyniesionych ławeczkach. Jeszcze niewiele osób posiadało telewizory, więc jedyną rozrywką było towarzystwo innych ludzi. Dzieci biegały w ciepłe wieczory po kocich łbach i dziurawym asfalcie.

Zimą wszyscy spotykali się w domach na „darciu pierza”. Babcia miała sporo gęsi, więc i w każdy zimowy wieczór było, co robić, a przez telewizor, który był atrakcją przychodziły tłumy. Natrętny puch wchodził wszędzie i łaskotał. Podrażniał nos, przez co każdy rytmicznie psikał. Opowiadano wówczas wiele pseudoprawdziwych historii o duchach i ludziach, którzy zmarli. Dzięki tej pracy każdy miał swoją ciepłą, puchową pierzynę, kołderkę, poduchy, jaśki, a to było wówczas w cenie.

Współczesne domy może są i większe, ładniejsze, więcej w nich wygód, ale zarazem więcej w nich chłodu. Ludzie mieszkający pod jednym dachem oddalają się od siebie. Małżeństwa przestają mieć wspólne tematy, dzieci wychowywane są w nadmiernej izolacji i wygodzie.