przyciąganie i odpychanie

Dziś moja córka z uporem małej odkrywczyni badała pole, bieguny i moment magnetyczny. Przyciąganie i odpychanie się jest zjawiskiem bardzo absorbującym. Odkryła, że dwa bieguny takie same się odpychają, a dwa przeciwne przyciągają i ciągle sprawdzała – niemal jak za wskazaniem Poppera – czy jej odkrycie można poddać falsyfikacji.

Moje pierwsze kontakty z polami magnesów były nieco późniejsze. Stało się to pod wpływem zepsutego dynama, które dziadek wykorzystał do innych celów, przez co rozebrał go na elementy i mogłam z bratem pooglądać ten skomplikowany mechanizm „produkujący światło”. Podczas zabawy odkryliśmy, że dwa bieguny mogą się przyciągać lub odpychać. Czas na wyjaśnienie zjawiska przyszedł dopiero w szkole, kiedy pani od fizyki tłumaczyła nam zawiłe działanie cząstek magnetycznych i elektrycznych na przykładzie kobiety i mężczyzny: kobieta i mężczyzna mogą stworzyć rodziną, ponieważ się przyciągają, ale dwie kobiety lub dwaj mężczyźni nie, bo się odpychają

To wspomnienie stało się w naszym domu przyczyną do dyskusji nad naszą państwową i europejską polityczną hiperpoprawnością. Doszliśmy do tak wspaniałych absurdów, że mówienie o rodzinie składającej się z kobiety i mężczyzny, jako podstawie społeczeństwa staje się tematem tabu. Politycy bardzo chcą zyskać tłumy wyborców, więc i mówią jak bardzo potrzebne są rodziny z dziećmi, ale też deklarują szeroką tolerancję wobec wszystkiego, co mogłoby pomnożyć głosy wyborców, przez co temat dzieci, niskich płac, życia na skraju nędzy jest spychany na dalszy plan. Bardziej interesują ich „realne” problemy związane z „tęczowymi ruchami”, które przez tęczę jako symbol powinny kojarzyć się z Noem, który dbał o tradycyjny model pozwalający przetrwać gatunkom.

Dziś nauczycielka czy polityk, który wyjaśniałby zjawiska magnetyczne na przykładzie kobiety i mężczyzny zostałby uznany za homofoba dyskryminującego mniejszości seksualne. Czy nie jesteśmy jednak w sytuacji dyskryminującej większości?