spacer

Kiedy idziesz z dzieckiem mającym autyzm na spacer to tak troszkę, jakby się szło z dzieckiem rocznym. Trzeba leżące na chodniku puszki zbierać, żeby dziecko nie włożyło w nie palca i nie przecięło (kilka takich sytuacji miałyśmy, więc uprzedzam fakty i sprzątam teren przed), trzeba pilnować, żeby dziecko nie zbierało szkła i nie wkładało do buzi (najlepiej zrobić to, co z puszkami, ale czasami jest tyle elementów, że się nie da), omijać wózkiem wszelkie psie niespodzianki, bo jak włoży się dziecko do wózka i będzie chciało paluchami dotykać kółek, a tam będzie coś psiego to nie będzie to fajne, trzeba w ogóle uważać na psie niespodzianki, żeby dziecko nie włożyło sobie ich do buzi. Do tego dochodzą kapsle, nasionka, grzybki, jedzenie dla gołębi (nie ważne, że mama podkarmia), kamyki i wiele innych rzeczy, które typowe dziecko ominie. Trzeba uważać na rośliny, które dziecko skubie, rowerzystów na chodnikach i ciągach pieszych, jadące samochody, motocykle poruszające się po zamkniętej drodze, kałuże błotne i zwykłe (żeby za dużo dziecko ich nie wypiło), śrubki, gwoździe leżące na trawniku.

I trzeba pamiętać: nie krzyczymy. To, że głośniej zawołamy nie znaczy, że dziecko zareaguje na nasz krzyk. Nie przejmujemy się uwagami innych na temat tego, ze dziecko siedzi w trawie i bawi z robalami obserwując jak chodzą po ręce lub ma ochotę na kąpiel w fontannie (a jak ma ochotę to po prostu realizuje swoje pragnienie, a nie tłumi tak jak my przeciętniacy wciśnięci w kulturę).

I przede wszystkim trzeba być szczęśliwym, bo to sprawia, że powyższe sytuacje nie powodują u nas stresu, co przekłada się na poziom komunikacji z dzieckiem.

Spacery z Olą i tak są wspaniałe

Więcej informacji o Oli