tragedia

Najbardziej znienawidzone przeze mnie słowo to "tragedia".

Ola czasami (to czasami jest dość częste) zachowuje się inaczej niż inne dzieci. Do tego jeszcze niedawno biegała w pieluszce, uspokaja się kciukiem, kiedy jest zmęczona to po prostu kładzie się na chodniku, a nie marudzi (bo przecież nie mówi).

Stoję sobie nad taką zakciukowaną leżącą na chodniku Olą i jej czytam, bo pokazała, że chce czytać (czasami nie ma takich potrzeb, ale często ma; nawet obiadu nie je bez książki) i czasami słyszę komentarz:

-Co za matka, wzięłaby to dziecko na ręce.

Taki komentarz jestem w stanie zrozumieć.

-Co za niegrzeczne dziecko, pan cię weźmie.

Wtedy muszę tłumaczyć, że Ola zmęczona, że Ola ma autyzm i tak sobie musi chwilę poleżeć (musi, bo inaczej będzie wielkie zdenerwowanie, bunt, autoagresja, walenie głową w krawężnik; kto ma dziecko z autyzmem ten wie, o czym mówię).

Na tłumaczenie, że Ola ma autyzm ludzie reagują na dwa sposoby:

1) Wyrośnie z tego.

Autyzm to nie ubranko. Z tego się nie wyrasta. Z tym trzeba nauczyć się żyć. Jest to możliwe.

2) Boże jaka tragedia.

Czy Wasze dzieci są dla Was tragediami? Ola jest niezwykła, niepowtarzalna i na pewno nie jest tragedią

PS najgorszą rzeczą jaką możemy dziecku zrobić to mówienie mu, że jakiś obcy pan je weźmie. Ja wtedy zaprzeczam, Mówię Oli, że ją kocham i nigdy nikt jej nie weźmie, bo nawet nie może i pan się nie zna, ale bywają rodzice (a raczej dziadkowie), którzy mówią: "Widzisz, jak będziesz niegrzeczny to cię oddam panu". Co Wy byście czuli, gdyby Wasz małżonek/żona powiedzieli Wam, że Was sprzedają jakiemuś starszemu panu, od którego będziecie całkowicie zależni,a on w dodatku jest przerażający?

#autyzm