bogacze

Nasz naród jest wyjątkowo majętny i ceni sobie jakość oraz luksus – do takich wniosków można dojść czytając fora, na których komentowane są różnego rodzaju markety. W tego rodzaju sklepach kupuje jedynie biedota, a produkty są kiepskie – stwierdzają forumowicze. Elita kupuje w sklepach, w których jest drogo, ale za to możemy pozwolić sobie na większy wybór.

Zaczęłam zastanawiać się, jakie elitarne sklepy są u mnie w okolicy. Oczywiście market z zielonym płazem nie wchodzi w rachubę, ponieważ to sieciówka, a jak wiadomo tam jest „chłam”. Brytyjski, norweski, portugalski, polski itd. market też nie wchodzi w grę, bo w miarę tanio i towar poupychany, czyli jak stwierdziła jedna internautka „mydło i powidło, czyli jedno wielkie g*wno”.

W jakich sklepach jest drożej? Spożywczakach, których właścicielami jest „pani Zdzisia” czy „pan Władek”. Dlaczego drożej? „Bo to takie świeże i dobre”. To dlaczego ludzie nie rzucają się na ową świeżość tylko po warzywa idą do „pana Gienia” z budki? Oczywiście są sklepy, w których standard produktów przekracza ten z marketów, ale zwykle jest ten sam za wyższą cenę, a niekiedy i niższy. Ich plusem jest to, że znajdują się tuż za rogiem naszej ulicy. Ja do takiego sklepu mam około sto metrów łącznie z wyjściem z domu. Dla osoby chorej czy starszej jak znalazł, no i oczywiście dla naszej bogatej elity. W przypadku mojej okolicy ową elitą są uczniowie zawodówki, ponieważ to oni w roku szkolnym najwięcej tam kupują; drudzy co do częstotliwości odwiedzania sklepu są uczniowie z technikum, a licealiści bywają rzadko. Gimnazjaliści bywają tak często jak przeciętny Polak bywa w kościele, czyli od święta.

Czasami zdarza się tam wpaść ludziom zamieszkującym okolicę, ale zwykle są to spontaniczne zakupy lub zakupy przed lub po tych w markecie. Sama tak robię. Ostatnio w markecie kupiłam produkty na ciasto, a po przyjściu do domu okazało się, że galaretek kupiłam za dużo, a śnieżek za mało. Kilka minut i byłam w domu bez szkody dla przygotowywanego deseru.

Wyprawa do marketu trwa oczywiście dłużej. Samo ubranie dziecka to czasami dwadzieścia do trzydziestu minut (oczywiście w dni takie jak dziś są dwie do trzech minut). Później czeka mnie przeprawa przez połowę miasta wózkiem z córeczką, która raczej nie jest chętna tylko do siedzenia lub tylko maszerowania i z dziecięcym zainteresowaniem obserwuje napotkane robale (przy takiej pogodzie, jak dziś jest na co patrzeć), co spowalnia marsz, bo przecież to tu, to tam musi zajrzeć, czy posprzątać po osobach zaśmiecających miasto (mała ekolożka mi rośnie kochająca wrzucać śmieci albo pod wózek albo do kosza, a najlepiej segregować).

Jazda między regałami w sklepie to już przyjemność: wsadzam córkę do wózka, wręczam pudełeczko czy ulotki i długopis, ja robię zakupy, a mała rysuje. I tak codziennie, bo przecież codziennie chce się jeść i to w dodatku świeże produkty. Czasami coś sama jeszcze wybierze: od marchewki po batoniki.

Tak, jestem biedotą, która robi zakupy u największego w Polsce pracodawcy, który w nazwie i logo ma bardzo sympatycznego insekta. Lubimy tam świeże bułeczki dla biedoty, wędlinki dla ubogich, pączki dla żebraków, warzywa dla żuli. A jak nie u nich to u ich sąsiadów przez jezdnię.

Kiedy idziemy do kasy okazuje się, że przychodzi tu również „nie-biedota”! Statystyki pokazują też, że większość mieszkańców miasta zniża się do poziomu biedoty! Więc gdzie ci bogacze z forów?