kiedy kobieta sama sobie robi nierówność

Zwykle stoję po stronie kobiet, ponieważ przez wieki były dyskryminowane, wiele rzeczy kulturowo im się zabrania. Są jednak takie sytuacje, kiedy myślę sobie: „A czego ona oczekiwała?”. I nie jest to przypadek, kiedy kobieta idzie z nieznajomym mężczyzną na spacer i ten ją gwałci, ani kiedy wsiada do samochodu nieznajomego mężczyzny oferującego podwiezienie, ponieważ uważam, że kobieta wtedy wcale nie oczekuje od mężczyzny fizycznej przemocy. Jest to w przypadku, kiedy kobieta robi z siebie osobę całkowicie zależną. O takich historiach słyszałam kilka dni temu.

Ona poznała go, kiedy miała kilkanaście lat. Pracowała. Po ślubie szybko zaszła w ciążę, zrezygnowała z pracy (w czasach, kiedy nikt nie zmuszał młodych matek do rezygnacji z pracy), urodziła, szybko zaliczyła kolejną ciążę i poród, a później zajęła się wychowywaniem dwójki dzieci, a mąż zarabianiem. Kiedy dzieci poszły do przedszkola on coś tam przebąkiwał o tym, że mogłaby pójść do pracy i wesprzeć budżet domowy. Poszła, popracowała krótko, bo nie umiała pogodzić bycia matką-żoną-sprzątaczką-kucharką z bycia dobrą pracownicą, a od męża, który zachęcił do pracy nie potrafiła wyegzekwować równego podziału domowych obowiązków. Po paru latach mąż ją zostawił dla atrakcyjniejszej, bardziej zadowolonej z życia, młodszej, a ona została bez pracy z dwójką nastolatków. Nie poszła do pracy, bo przecież trzeba dzieci wychowywać i opiekować się nimi. Alimenty starczały na opłaty dopóki dzieci nie wyprowadziły się z domu. Wtedy odkryła, że nie ma z czego żyć i zaczął się lament nad złym światem, nad brakiem wsparcia finansowego, nad niemożnością znalezienie pracy z powodu braku doświadczenia i wykształcenia, nad złymi pracodawcami, którzy nie chcą zatrudniać kobiet po pięćdziesiątce, nad zdrowiem zniszczonym w domowej pracy, nad niedocenianiem jej umiejętności, nad proponowaniem jej pracy sprzątaczki, kiedy ona ma średnie wykształcenie i powinna pracować w biurze, nad dyskryminacją płciową, bo mężczyzna dostałby pracę, a ona nie. Zapomniała jednak, że równouprawnienie zaczyna się w domu. Ona pozwoliła sobie na brak równego zaangażowania w prowadzeniu domu, wychowaniu dzieci i zarabianiu pieniędzy. Stała się ofiarą kultury płciowego podziału ról społecznych.

Kim się stała? Zgorzkniałą matką zadręczającą dzieci z powodu niepowodzeń, organizującą swoim dorosłym pociechom weekendy, które koniecznie muszą spędzić z nią. Stała się kulą u nogi dla młodych osób, które startując na rynku pracy powinny dostać psychiczne i finansowe wsparcie, a otrzymują jedynie narzekania na zły los.

Inna kobieta w wieku trzydziestu paru lat straciła męża, który zginął w wypadku. Historia podobna: on zarabia, ona prowadzi dom, a później tragedia: ona zostaje z dziećmi i rentą po ojcu dla dzieci do czasu ich rozpoczęcia samodzielnego życia. Dzieci wchodzą w dorosłość, stawiają pierwsze kroki na rynku pracy, mierzą się z niskimi zarobkami. A dla niej zaczyna się życie pełne narzekania, bo dla pracodawców za mało doświadczona, za słabo wykształcona, mająca za duże oczekiwania, nieprzyzwyczajona do pracy i lepszej organizacji życia, za bardzo depresyjna, za mało energiczna, niesamodzielna.

Dlaczego kobiety same sobie gotują taki los?