Dorota Suwalska "Bruno i siostry" il. Przemysław Liput

Dorota Suwalska, Bruno i siostry, il. Przemysław Liput, Warszawa „Nasza Księgarnia” 2018

Przeprowadzka na podwarszawską wieś ma rozwiązać wszystkie problemy rodziny duszącej się mieszkaniem na blokowym osiedlu. Prowincjonalna przestrzeń i spokój szybko okazują się przereklamowane. Stojący pod lasem dom zagrożony jest przez wilkołaki, wampiry i inne nadzwyczajne istoty. Na szczęście tylko w wyobraźni nastoletniego Brunona. Natomiast Miłka (najmłodsza siostra) wszędzie wypatruje złodziei. Nawet złodziei tak charakterystycznych psów jak ich rodzinny Dracula, który przez uzębienie nie grzeszy urodą, ale jest kochany. Całość dopełnia wizerunek pełnoletniej Kaśki chodzącej do plastyka (liceum plastycznego). Jak widać Dorota Suwalska zaserwowała nam niezły przekrój uczniów w różnym wieku. Do tego mamy typowych rodziców: oni się spieszą, mają swoje sprawy, zajmowanie się dziećmi zrzucane jest na matkę, która czasami przez pracę i dzieci oraz męża dostaje rozstroju nerwowego. Zwłaszcza, kiedy pierwszego dnia roku szkolnego trzeba zdążyć do szkoły, a Kaśka nie chce zmyć makijażu, Bruno marudzi na temat ubrania, a Miłka koniecznie musi jechać z plecakiem i nim ruszą ratuje ślimaki i dżdżownice z podjazdu, a mąż zamiast pomóc ogarnąć pociechy chwali najmłodszą córkę za troskę nad zwierzętami, a czas przecież biegnie i biegnie. Później jest tyko gorzej. To znaczy gorzej dla bohaterów, a dla czytelnika zabawniej.

„Na przystanku pekaesu czekała nas kolejna niespodzianka, w postaci takiego jednego gościa z Kaśki klasy. (…)

-A ten skąd tu się wziął? -zdziwiła się mama.

-Jak to skąd?! Z Warszawy!

-Przyjechał z Warszawy?! – Mama nie mogła wyjść ze zdumienia. – Po co?!

-Jak to po co?! Żeby mnie odwieźć!

-Nie rozumiem. Przyjechał z Warszawy po to, żeby cię odwieźć do Warszawy?

-Właśnie!

-Nie wiedziałam, że ma prawo jazdy!

-Nie ma. Przyjechał pekaesem, żeby mnie odwieźć pekaesem. Przecież nie będę sama jechać do szkoły w taki dzień!”

Cała przygoda zaczyna się w noc, kiedy dzieciaki zostają same w domu. Za oknem ciemno, a z ogrodu dochodzą dziwne odgłosy. Wypadałoby sprawdzić, co się dzieje, ale… może lepiej nie wychodzić z domu?

Polskie realia, życie na podmiejskiej wsi, a do tego bardzo szereg zwyczajnych, ale bardzo śmiesznych wydarzeń, których inicjatorami są pomysłowe dzieci, a wiadomo, że dziecięca fantazja i upór nie mają w sobie równych. Każde z dzieci ma swoją grupkę rówieśniczą, ale jak na dobre rodzeństwo przystało – mimo wielu nieporozumień wynikających z negocjacji granic wytyczanych przez rodziców – potrafią dobrze współpracować oraz wzajemnie odkrywać swoje ukryte talenty.

Przez ciągle wplątywanie się Bruna i jego sióstr w dziwne sytuacje nie zabraknie licznych dygresji pokazujących ich odmienne rodzinne życie, swobodne podejście rodziców do ludzi, zwierząt, dzieci i otwartości na nowe. Dzięki temu dzieci są ciekawe świata i chętnie uczą się bez świadomości zdobywania wiedzy, ale miewają też fazy buntu i ulegania rówieśniczym wpływom. Z opowieści Bruna przebija piękna dziecięca niewinność i odmienne niż spojrzenie dorosłych na świat.

Książka bardzo interesująca, kształtująca subtelne poczucie humoru, rozwijająca pasje zdobywania wiedzy, przybliżająca dylematy nastolatków i wzbogacona ilustracjami. Świetna lektura pozwalająca rozwijać miłość do książek. Polecam uczniom szkoły podstawowej.

„Bruno i siostry” to interesująca i wartościowa pozycja dla młodych czytelników poszukujących nowych dróg, próbujących stworzyć coś niezwykłego i starających się przesunąć granicę rzeczy dozwolonych przez rodziców.

Bruno jest bohaterem takim jak każdy nastolatek: z jednej strony zbuntowany, ale pod maską buntu kryje się otwartość na nowości i szybkie wprowadzanie je w życie, aby popisać się wiedzą, umiejętnościami i spostrzegawczością przed rówieśnikami. Do tego pokazuje, że doskonale potrafi poświęcić się dla dobra własnych ideałów i marzeń.

Opowieść Doroty Suwalskiej wzbogacono interesującymi ilustracjami Przemysława Liputa, dzięki czemu powieść czyta się bardzo przyjemnie. Zaprezentowana w książce codzienność staje się pretekstem do przemycenia dzieciom wielu cennych informacji. Styl pisania – lekki, żywy i zabawny – zbliżony jest do tego, co znamy z wcześniejszych książek pisarki, a dla nieznającej jej sposobu pisania „Mikołajka”, ale tu mamy do czynienia ze współczesnymi polskimi realiami i bardzo prawdopodobnymi problemami młodych bohaterów mieszkających w małej miejscowości.

Niedługie, dynamiczne rozdziały, żywy język sprawiają, że książkę czyta się bardzo szybko i przyjemnie również na głos. Powieść polecam uczniom szkoły podstawowej oraz ich rodzicom.

Kup książkę