Mit interaktywności

Nowe media są interaktywne. Użytkownik może wchodzić w interakcję z obiektem medialnym; wybiera, które elementy będą wyświetlone, którą ścieżką pójdzie, przez co staje się współautorem działa. Nowoczesny komputer z założenia jest interaktywny (w przeciwieństwie do przetwarzania wsadowego).

Cała sztuka jest interaktywna na kilka sposobów. Dzieła oddziałują na ludzi, przez co powstają kolejne dzieła kształtujące określone myślenie. Eisenstein w latach 20. XX wieku badał wpływ filmu; jego sfilmowana treść Kapitału Marksa miała wpływać na dialektyczne myślenie robotników. Prezentował wizualnie tezę i antytezę by widz sam dotarł do syntezy (poprawnej konkluzji).

Jaron Lanier uważał, że technologia VR (rzeczywistość wirtualna) jest w stanie zobiektywizować się z procesami mentalnymi. Uważał, że VR doprowadzi do komunikacji postsymbolicznej (bez użycia języka i symboli). Nikomu nie będzie potrzebne „więzienie języka” (Frederic Jameson), ponieważ wszyscy będą żyć szczęśliwie w koszmarze demokracji, w której akt komunikacji będzie doskonały (Jürgen Habermas). Wierzył w poszerzenie świadomości, możliwości umysłu.

Technologie nowych mediów eksternalizują i obiektywizują myślenie; mogą być używane do wspomagania i kontrolowania myślenia.

George Lakoff twierdzi, że rozumowanie wykorzystuje kilka nieświadomych i automatycznych procesów obrazowych (skanowanie obrazów, skanowanie ich, ogniskowanie). Philip Johnson-Laird twierdził, że logiczne myślenie to kwestia skanowania modeli wizualnych. Takie operacje jak skanowanie, ogniskowanie, nakładanie się modeli wydają się naturalne dzięki telewizji i grafice komputerowej.

Dąży się do standaryzacji myślenia; środki służące do tego również muszą ulec standaryzacji. To łączy się z uprzedmiotowieniem wewnętrznych, prywatnych procesów mentalnych.

To, co kiedyś było procesem mentalnym, stanem indywidualnym i unikalnym, stało się częścią przestrzeni publicznej; prywatne przerodziło się w publiczne, będące obiektem publicznej dyskusji, standaryzacji.

Media komputerowe doskonale wpisują się w model eksternalizowania i uprzedmiotowienie operacji myślowych. Kiedyś patrząc na obraz tworzyliśmy wyobrażenia, skojarzenia; media interaktywne każą nam klikać na obraz po to, żeby przejść do innego obrazu. Jesteśmy zmuszeni do podążania za zaprogramowanymi wcześniej i istniejącymi obiektywnie skojarzeniami; jesteśmy zmuszeni do wzięcia cudzych struktur umysłu za własny.

Na podstawie: Lev Manovich, Język nowych mediów, Warszawa 2006.