Autyk w kolejce w przychodni

Badanie krwi to u nas zawsze dzień rodzinnej traumy, dlatego zwykle wysyłam męża na takie akcje. No, ale dziś czuł się nie wyraźnie, do tego od tygodnia w pracy (od dnia, kiedy sobie na niego po powrocie do domu popatrzyłam) i mi przypadła ta przyjemność.

Wchodzę, witam się i informuję się, że zgodnie z przepisami wchodzę bez kolejki. I nagle poczekalnia ożywa:

-Jakimi przepisami?

-Ja czwarta byłam, a teraz to dziesiąta będę.

-Co to za zwyczaje?

-Młodym to się teraz nie chce z dzieckiem poczekać.

-Ale na jakiej podstawie.

-Ale ja już tu długo czekam.

-Trzeba było wcześniej przyjść.

A na koniec pani, która zgodnie z przepisami powinna być przed nami, bo w ciąży i wszyscy na krzywą cukrową idą na pierwszy rzut:

-Niech pani wejdzie z dzieckiem. Ja poczekam.

Pielęgniarki niesamowicie miłe, cierpliwe i profesjonalne.

Czekanie na pobranie krwi jest dla Oli bardzo trudne. Komentarze dla mnie i Oli też. To, że ona nie mówi nie znaczy, że nie rozumie chamstwa. Mamy dziś nieco nerwowy dzień. Umilamy sobie spacerami, czytaniem, ciastoliną, malowaniem, rozpieszczaniem się. I w sumie nawet jesteśmy rozpieszczane na spacerkach, bo Ola dostała słodki prezent: opakowanie pierniczków, którymi niby się nie zainteresowała, ale później doszła do wniosku, że to dobry prezent. I jaki smaczny.