Po ślubie to można, czyli o tresurze społecznej

Ostatnio miałam okazję dużo rozmawiać z kobietami o ich ciałach, seksualności i płodności. No, cóż specyfika oddziału szpitalnego, w którym „wczasowałam”.

Zaskoczyło mnie szczególnie jedna rozmowa z osobą, która mogłaby pracować z niepełnosprawnymi dziećmi, ale nie będzie tego robiła, bo jest to wyczerpujące, a jednocześnie twierdzącą, że kobieta nie powinna mieć możliwości wyboru, bo przecież jak się na tę ciążę zdecydowała to powinna urodzić.

-A co jeśli się nie decydowała? Mogło zabezpieczenie nie zadziałać.

-Współżycie jest równoznaczne z decydowaniem się na dziecko.

-Czyli za każdym razem kiedy współżyjesz z mężem to świadomie podejmujesz decyzję, że chcesz dziecko?

-No nie. No, ale się zabezpieczam.

-Zabezpieczenie nie zadziała, badania pokazują, że twoje dziecko do końca życia będzie w ciężkim stanie. I co wtedy?

-No to wyjadę i usunę.

-A dlaczego nie miałabyś tego zrobić w Polsce? Dlaczego chcesz musieć wyjeżdżać? Dlaczego chcesz musieć przed kimś tłumaczyć się ze swojej decyzji?

-Ale to są inne sytuacje. Nie powinno być tak, że kobieta współżyjąca, co tydzień z innym na dyskotece może sobie zrobić aborcję.

-Jak często współżyjesz z mężem? Raz na tydzień czy częściej? Dlaczego kobieta, która jest sama nagle ma się wyzbyć swojej seksualności i potrzeb? W jaki sposób ślub czyni cię lepszą od tej kobiety szukającej kogoś na numerek w dyskotece? Czy gdybyś była samotna to od razu nie miałabyś popędu seksualnego?

-Bo tak się przyjęło, że jak jest ślub to można.

-A dlaczego się przyjęło? Komu na rękę jest taka kontrola kobiet?

-Przecież nikt mnie nie kontroluje.

-Jeśli nie możesz legalnie zdecydować o swoim ciele w Polsce to jesteś kontrolowana. Jeśli uważasz, że kobieta sypiająca z innymi na weekendowych dyskotekach jest gorsza od ciebie to jesteś kontrolowana i przez to pilnujesz się, żeby nie postępować właśnie w ten sposób.