Paweł Malicki "O chłopcu, który szukał siebie"

Sploty okoliczności sprawiają że nasze życie wygląda tak, a nie inaczej. Napotkane przypadkowo osoby często wywracają naszą codzienność do góry nogami wprowadzają nieco zamieszania i tak jest właśnie w książce Pawła Malickiego „O chłopcu, który szukał siebie”.

Jest to opowieść o podróżnych, którzy nieszczęśliwym splotem okoliczności zostali uwięzieni w szczerym polu, daleko od głównych traktów podróży, daleko od jakiejkolwiek możliwości dostania się do cywilizacji i jednocześnie uwięzieni między jednym, a drugim remontowanym mostem. To sprawia, że przymusowo muszą spędzić z sobą więcej czasu niż planowali. Do tego nie mogą dotrzeć do celu w wyznaczonym czasie. A wszystko przez awarię lokomotywy, po której odjeździe zostają same wagony z pasażerami, którzy nie mogą liczyć na szybką dalszą podróż. Pracownicy kolei mający naprawić wiadukty, dokonać modernizacji torów. Przystępują do prac od razu po przejeździe lokomotywy o wyznaczonym czasie. Po rozmontowaniu torów przez najbliższą dobę nikt nie może podjechać do wagonów, aby pasażerowie mogli dotrzeć na miejsce w wyznaczonym czasie.

Początkowo ta sytuacja wywołuje niepokój, a nawet złość. Podróżni są zdezorientowani i bywają agresywni. Pierwsze impulsy po wytrąceniu ich z codziennej rutyny bywają skrajne i obnażają ich prawdziwe oblicza. Jest to dla nich sytuacja nowa, wydająca się w pewien sposób zagrożenie wprowadzające zamieszanie do poukładanej codzienności. Później następuje pewnego rodzaju otępienie, zniechęcenie, a następnie ludzie pięknie zaczynają się organizować. Mamy miłośników grzybobrania, leśnych spacerów, poziomek i innych darów lasu. W pobliżu znajduje się też stary opuszczony i zaniedbany sad. Razem z żywnością z wagonu restauracyjnego mają zapewnione posiłki. Pozostaje pogodzenie się z sytuacją i spędzenie czasu wśród przypadkowych podróżnych w optymalnie miło. Rozpalane są ogniska, ludzie tworzą mniejsze grupki, w ramach których bawią się. Przymusowy urlop na łonie natury staje się pretekstem do dzielenia się własnymi doświadczeniami. Niczym w „Dekameronie” Giovannineigo Boccaccia zabawiają się opowiadanymi historiami i dzięki temu mamy możliwość szerokiego poznania osób pochodzących z różnych kręgów kulturowych.

Każdy z bohaterów wprowadza nas do historii ze swojego lub bliskiej osoby życia. Pojawiają się tematy zachowań społecznych, zwyczajów, niezwykłych wydarzeń wyzwań, prób, z jakimi musieli się zmierzyć i skrywanych tajemnic. Te opowieści opowiadane innym pozwalają współpasażerom spojrzeć na opowiadających z nieco innej perspektywy. Do tego sami opowiadający mają okazję zmierzyć się ze sposobem postrzegania ich przygód przez innych.

Cała gromada bohaterów jest niesamowicie różnorodna zarówno pod kątem wiekowym jak i majątkowym oraz kulturowym i narodowościowym: od kilkuletniego chłopca zadającego dorosłym kłopotliwe pytania przez Cyganów, młodą parę, nadwrażliwą matkę, po poważnego księdza, który doświadczył w życiu wiele, przez co lepiej potrafi zrozumieć ludzi i łatwiej nawiązuje z nimi kontakt. To on tu jest głównym bohaterem, który nie ukrywa swojej profesji. Podróżujący w sutannie kapłan wywołuje konsternacje i przywodzi na myśl dewocję. Nic bardziej mylnego. Mamy tu człowieka, obytego, oczytanego. Jego erudycja przyciąga uwagę i pozwala na inne spojrzenie na różne aspekty przyrody, ale też różnorodnych zjawisk i relacji międzyludzkich. To on wychodzi z inicjatywą zabawiania innych podróżników historiami z życia.

Pobyt w szczerym polu i snute opowieści wydają się tu czymś w rodzaju spowiedzi ujawniających pragnienia, żale, trudne doświadczenia. Każdy z bohaterów ma jakąś tajemnicę. Nawet kilkulatek potrafi zaskoczyć swoją mamę. Wchodząc do świata ich doświadczeń dochodzimy do wniosku, że pozory potrafią bardzo mylić, a samo życie z kimś nie sprawia, że znamy go bardzo dobrze. Każdy z nas doświadcza sytuacji, o których rodzina i przyjaciele nie mają pojęcia.

Wśród tematów pojawiają się szczęśliwe i nieszczęśliwe zbiegi okoliczności, wojenne doświadczenia, wakacyjne wypadki, porwania, wielkie miłości, reakcje różnych grup na obcych i zmiany oraz problem ulegania władzy, zastraszanie i wszystko, co może składać się na nasze codzienne życie.

„O chłopcu, który szukał siebie” to tom opasły i niesamowicie różnorodny niczym „Dekameron”. Główna akcja staje się pretekstem do wplecenia w nią różnorodnych historii, pochyleniem się nad różnymi aspektami życia społecznego.

Książka napisana bardzo ciekawie, bardzo szybko się ją czyta, zawiera niesamowicie interesujące historie. Głównym bohaterem jest tu ksiądz i o ile zwykle powieści z kapłanami są nieco patetyczne to tutaj postać ta jest pokazana jako bardzo ludzka, czyli doświadczająca różnych emocji, ciekawa świata, napotkanych ludzi. To sprawia, że jest on elokwentny i może zaintrygować rozmówców zarówno o świecie przyrody jak i ludzi, a także o swoich błędach próbach różnorodnych wyzwaniach, jakim się poddaje. Top pomaga współpodróżnym popatrzeć na wiele spraw z nieco innej perspektywy. Całość bardzo ciekawa, świetnie się czyta. Polecam
Zapraszam na stronę wydawcy