Etykiety

piątek, 29 grudnia 2017

Maria Towiańska-Michalska "Akrazja" - cytaty



„Czas, cichy morderca, potrafi wszystko zdławić. Jeżeli nie popełnisz samobójstwa i nie zniszczysz sam siebie, razem ze swoim cierpieniem , czas pomoże zabić największą, najprawdziwszą miłość. Zamorduje ją po cichu, dzień po dniu, zostanie tylko szary popiół. Wystarczy dmuchnąć, a popiół rozwieje się bezpowrotnie”.
„Wszyscy pragną tego samego: bezpieczeństwa, miłości i trochę emocji”.
„Każda miłość gaśnie. Wypala się. Zostaje albo przywiązanie i zrozumienie albo obojętność i obowiązek”.
„Kiedy jesteśmy starzy, wspominając przeszłość, traktujemy siebie zbyt bezwzględnie. Na szczęście nie ma to już znaczenia. Niewiele dobrego da się powiedzieć o starości, jednak ma ona jedną zaletę. Na ogół nie trwa długo. Co prawda nic mi nie dolega, zdrowy jestem, chyba jeszcze czas jakiś będę żył. Przyznać muszę, że nie mam pojęcia, co zrobić z tym czasem jaki mi jeszcze pozostał. Dawnych błędów już się naprawić nie da, więc je sobie odpuszczę. Na nowe błędy nie będzie okazji. Nie warto o tym myśleć. Trzeba żyć dzisiejszym dniem”.
„Trzeba dopiero otrzeć się o śmierć, żeby docenić smak życia”.


Mirosława Piaskowska-Majzel "36 i 6" - cytaty

„Bóg mówi do nas głosem i życiem natury. Kiedy natura znika z naszego pola widzenia, tracimy kontakt z Bogiem. Kto nad kim bardziej płacze? Bóg nad nami? Czy my nad Nim? Z punktu widzenia doczesności raczej nie zdajemy sobie sprawy z tego, że Bóg może umieć płakać…”
„Kiedy umierasz gwałtownie, dla wszystkich oznacza to koniec. Kiedy ulegasz wypadkowi i stajesz się kaleką na całe życie, wiesz, że to dopiero początek. Kim jesteś, gdy w pakiecie życia dodano ci nieuleczalną chorobę? Początkiem i końcem jednocześnie?”
„Sam już wiem, że żal i smutek trzeba wypłakać, wykrztusić z siebie, żeby się nimi nie zarazić jak chorobą. Za długo jednak nie można płakać. Nie można. Może się bowiem okazać, że szczęście, które pan widział do tej pory, zobaczy pan tylko za łzami. Oglądać tylko załzawiony świat i widzieć tylko taki, przyzna pan, nie najlepiej musi to wyglądać”.
„Żałoba nie zna równości. Boli zawsze inaczej. Żyje się zawsze inaczej. Wspomina się zawsze inaczej. Pamięta się zawsze inaczej. Inaczej, inaczej, inaczej. Co z tego zostanie?”
„Przyglądałam się jej uważnie, zastanawiając się, dlaczego wcześniej nie dostrzegłam w niej partnera do rozmowy. Była mamą i tyle. Oczekiwałam od nie, by mnie słuchała i słuchała. Nie myślałam o mamie, jak o człowieku, który ma swoje sprawy, swoje życie, poza mną i tatą. Chodziła do pracy, jak większość mam. Wracała do domu i gotowała dla nas obiad. Wieczorem szykowała kolację, najczęściej osobno dla taty i dla mnie, bo wracałam do domu o różnych porach. Rano się nie spotykaliśmy, bo mama wychodziła z domu wcześniej od nas, ale o jej istnieniu świadczyły kanapki. Nad tym też się nigdy nie zastanawiałam. Było to po prostu oczywiste.
Tamtej nocy na balkonie siedziała przede mną przede wszystkim mądra kobieta”.
„Dopóki masz wspólne sprawy ze swoimi najbliższymi, można mówić o więzach rodzinnych. A jeśli wszystko zacznie ci się wymykać z rąk, wymkną się i dzieci. A rodzina, co najwyżej, pozostanie, jak to się banalnie powtarza: ładna na zdjęciach: ze ślubu, chrzcin, pierwszej komunii, bierzmowania i śmierci”.
„Nie ma rozmów nieważnych, są tylko bardziej lub mniej potrzebne na dzisiaj”.
„Pamięć jest bardziej krucha niż groby. To, co opowiemy dzieciom o przeszłości ich przodków, zawsze będzie tylko skrawkiem tego, kim byli naprawdę ci przodkowie i jak żyli. A i tak zapomną, kto z kim i dokąd wyruszył. Niewiele już pozostało starych, ponad stuletnich grobów na cmentarzach. Są tylko tam, gdzie się świadomie je pozostawia i pielęgnuje. Czy ktoś umiałby sobie wyobrazić, że na świecie jest miejsce nagrobne dla wszystkich ludzi, którzy dotąd na niej żyli? Może na tym właśnie polega istota przemijania, że nieśmiertelność jest złudzeniem”.
„Miejsca z dzieciństwa się kurczą, giną i przemijają. Pozostają żywe jedynie w pamięci i to też jest dobre i tym też trzeba się cieszyć”.
„Zbyt łatwo zapomina się o tym, co dobre. Zatrzaskuje przeszłość jak drzwi, nie pamiętając, że to dzięki niej jesteśmy, kim jesteśmy”.
„Nie wiadomo, na ile człowiek sam poszukuje nowych dróg, a n ile podlega bliżej nieokreślonym, bezwładnym mechanizmom życia. Człowiek poznaje, zdobywa, otrzymuje, daje i traci. W jakimś sensie staje się artystą i sam dla siebie dziełem sztuki. I nigdy nie wiadomo, co wykluje się z bólu tworzenia i z bólu straty. By móc tworzyć, trzeba otworzyć serce, to zatrzaśnięte w bólu serce. A otwieranie serca, to przecież otwieranie ran. A rany nie pozwalają nie pozwalają zapomnieć o bólu i o sobie. I tak w kółeczko jak w jakimś błędnym tańcu. Rany rozmieniają się na drobne, na coraz mniejsze cząstki nieobjętego wymiaru życia. Ożywają w snach, w myślach, w rozmowach, takich, a nie innych działaniach krzątaninach. Masz pewność czegoś i za chwilę ją tracisz. Ulotne wrażenie burzy z trudem wznoszoną własną basztę obronną. Rzadko stajesz się w pełni świadomym artystą tworzonego dzieła, jakim jesteś sam dla siebie. To tylko iskra w mgnieniu geniuszu. A potem to już jedynie marne złudzenie. Kiedy jesteś blisko olśnienia, kiedy prawie dotykasz pełni, zwykły deszcz może przepędzić radość, zmienić wiele, albo tyle, że musisz zaczynać wszystko od początku. Sprawy banalne przeistaczają się w ostateczne. Jakieś piękne lub złe spojrzenie, miłe lub kąśliwe słówko, łagodny lub rażący kolor sukienki. Coś niespodziewanie napotkanego na drodze, w popłochu uciekające zwierzątko, ukąszenia komara, lot motyla, szybowanie jaskółki. Ulotność kryjąca się między palcami, dniami, obrazami. I nagle ta ulotność przynosi koniec, stratę, śmierć. Staje się wrogiem dla człowieka, tak bardzo zniewalającym, pełnym barw i pięknym wrogiem. Człowiek wczepia się w ruch i ulotność życia, pragnie zatrzymać przemijanie, a przecież to tak, jakbym chciał zatrzymać słońce i naiwnie postawić na szali wszystko: życie i śmierć. Coś zawsze chce się zatrzymać i wtedy, gdy się żyje, i wtedy, gdy umiera. A może dalej. Nie jest tak szkoda tego, co minęło, ale siebie, że nie ma tych, którzy minęli. W pierwszej chwili, a może w wielu chwilach, szuka się gestów, które były, by się upewnić, że jeszcze są. Chce się wierzyć, że uśmiechy są – jeśli nie te same, to chociaż podobne, że chleb jest podobny, godzina spotkania podobna. Życie jest jak zbieranie ziarenek maku. Drobinka do drobinki. To one gromadzą się w nakładające na siebie warstwy doświadczenia, w coraz większą, nieobjętą budowlę”.

czwartek, 28 grudnia 2017

"Oblicza miłości" Agnieszka Monika Polak

OBLICZA MIŁOŚCI
AUTOR AGNIESZKA MONIKA POLAK
WYD. 1,  2017
Seria: Beletrystyka/Opowiadania
ISBN   978-83-7277-876-5
EAN 9788372778765
Cena 19,50 zł
Rok wydania: 2017
Książka OBLICZA MIŁOŚCI będąca zbiorem opowiadań jest opisem  życia codziennego ludzi - przyjaciół, znajomych, sąsiadów. Ich bacznym obserwatorem jest autorka Agnieszka Monika Polak. Swoimi celnymi spostrzeżeniami, zwięzłymi opisami ludzkich postaw, dramatów, ale i szczęścia, historii prawdziwych, wziętych z życia, zaobserwowanych bądź zasłyszanych nawiązuje do tradycji wybitnych pisarzy tego gatunku, jakim był między innymi Marek Nowakowski.
Jak sama pisze, jej wrażliwość na otaczający świat i ludzkie sprawy,  niczym w twórczości Balzaca, natychmiast zmusza ją do chwycenia za pióro.
Tym sposobem, dzieląc się swoimi spostrzeżeniami stara się uwrażliwić czytelnika. Autorka jest jednocześnie poetką, dodatkowo obdarzoną talentem muzycznym ( skrzypaczka ) toteż cechuje ją wielka nadwrażliwość. Krzywda innych boli ją tak, jakby sama jej doświadczała.
OBLICZA MIŁOŚCI można porównać do wariacji muzycznych, którym motyw przewodni nadało samo życie, a autorka jest kompozytorem przetwarzającym temat.
Zapraszamy do lektury tych niezwykłych tekstów.
 Stron 118