Psycholog dla rodziców

Dzisiaj Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego.

Rodzice niepełnosprawnych dzieci bardzo potrzebują takiego wsparcia, bo borykają się ze skrajnymi emocjami: euforią z powodu postępów, niesamowitym bólem, kiedy patrzą na zdrowe dzieci i uświadamiają sobie, że ich dziecko nigdy takie nie będzie. Pamiętam jak jeszcze przed zdiagnozowaniem Oli wracałam po rozmowie koleżanką o diagnozowaniu i moich wątpliwościach wracałam pociągiem i patrzyłam na roczne dziecko w pociągu. Gadającego roczniaka, który potrafił sam zająć się sobą, a moja prawie 2 letnia Ola była przy nim jak dziecko za szybą (a może raczej lustrem weneckim), przez którą próbowałam się przebić. O tej szybie myślałam za każdym razem,kiedy jeździłam sama i pewnego dnia jedna z moich mentorek powiedziała: "Aniu, pozwól na diagnozę, bo brak diagnozy niczego nie polepszy w Oli życiu,a z diagnozą możesz zbić tę szybę".
Przeżywałam coś w stylu żałoby po dziecku zdrowym, którym Ola miała być. Było to we mnie i tylko ja o tym wiedziałam, ponieważ długo się tego wstydziłam, ale badacze z Uniwersytet Łódzki i wielogodzinne rozmowy, dzięki którym dowiedziałam się, że takie emocje to norma. To sprawiło, że poczułam, że nie jestem w odczuciach osamotniona.
Po zdiagnozowaniu Oli zapisaliśmy się w kolejkę do psychologa na rodzinną terapię. Czekamy już 5 lat. Na pierwszą wizytę klasyfikującą czekaliśmy 2 lata. Teraz czekamy na to, aż ktoś do nas zadzwoni i powie, kiedy mamy przyjść. Na pocieszenie psycholog powiedział nam, że takie małżeństwa jak nasze (półroczny staż przed ślubem, urodzenie dziecka rok po poznaniu, mieszkający u teściów) rozpadają się po roku i nie daje nam szans na przetrwanie, a my trwamy. Bez pomocy, którą normalnie każda rodzina powinna mieć zagwarantowaną.
A jak my sobie radzimy? Mamy dość bogate życie wewnętrzne pozwalające nam trwać przy sobie i cieszyć się życiem.