"Pudełko pełne zabawy. Zwierzęta"

 

Spostrzegawczość, umiejętność wyciągania wniosków i wyobraźnia to niesamowicie ważne umiejętności. Można ćwiczyć je przez czytanie i zabawy z puzzlami. Jedno i drugie zajęcie łączy to, że z posiadanych elementów, wskazówek trzeba ułożyć całość. Praca z puzzlami pozwala na ćwiczenie planowania działań, umiejętność projektowania, wyciągania wniosków, analizowania posiadanego materiału, zdolność połączenia go w całość. Pozornie czytanie i układanie puzzli niewiele łączy. Kiedy jednak zastanowimy się nad mechanizmami działającymi w jednym i drugim przypadku dojdziemy do wniosku, że punktów wspólnych jest dużo więcej niż podejrzewaliśmy, ponieważ tekst to też pewnego rodzaju elementy, które musimy połączyć z wiedzą i ze sobą nawzajem. Takie hermeneutyczne podejście sprawia, że tekst zyskuje większy stopień nasycenia, kiedy potrafimy dostrzec w nim szersze pole tematów. W przypadku puzzli ta umiejętność dostrzegania i obejmowania jako całości bardziej skomplikowanych wzorów przekłada się też na ilość elementów. Dobrze jest łączyć i przeplatać te dwie aktywności.

Wydawnictwo HarperKids wyszło naprzeciw potrzebom poszerzania pola analizy dostarczając kilkuletnim odbiorcom „Pudełko pełne zabawy”. Znajdziemy w nim osiem układanek składających się z pasków przypominających drewniane szpatułki. Tu jednak są to solidne, kolorowe, tekturowe, dwustronne paski , które pozwolą rodzicom na stopniowanie poziomu trudności oraz śledzenie postępów. W zestawie znajdziemy też książeczkę. Jest to cieka, zeszytowa publikacja, w której znajdują się wierszyki ze zwierzętami z puzzli. Każdy wzbogacony o ilustrację, która pomoże początkującym w układaniu.

Zabawę na początku można zacząć od oswajania z bohaterami tekstu, czytania o nich, pokazywania ilustracji. Następnie wprowadzamy jeden zestaw do ułożenia. Tak naprawdę da on dziecku szesnaście wzorów, ponieważ są to paski dwustronne. Na początku możemy swojej pociesze ułatwić pracę i przygotować puzzle tak, aby widziało wszystkie elementy wzoru, a z czasem po prostu wymieszać, aby sama musiała obracać i szukać. Z czasem dołączamy kolejne zestawy aż nasze dziecko nie będzie miało problemu z ułożeniem każdego obrazka. Puzzle zawierają pewnego rodzaju tekturową matrycę ułatwiającą pracę i sprawiającą, że przy niewprawnych jeszcze rękach ilustracja nie będzie się rozjeżdżała.

A teraz opowiem Wam o czytance, która jest dodatkiem do zestawu. Są to proste rymowanki Zbigniewa Dmitrocy, pisarza słynącego z ciepłego pokazywania świata. Tak jest i tutaj. Poznajemy cechy zwierząt, a do tego wchodzimy w obszar literatury. Oczytani czytelnicy dostrzegą, do jakich tekstów nawiązuje autor. Plusem tych utworów jest przemycanie podstawowej wiedzy o bohaterach. Dowiemy się, że słoń jest olbrzymi, a niedźwiedź lubi jeść jajka, jabłka, miód, ryby i grzyby, że przed krokodylem trzeba uciekać, że lis poluje nocą, że zebra żywi się trawą i w czasie suszy szuka nowych pastwisk i tak dalej. Niedługie rymowanki zaskakują sporą dawką informacji. Nie ma nich nic z infantylności, personifikacji bohaterów tylko pokazanie dziecku świata, ale w taki sposób, że w umyśle młodego czytelnika powstają obrazy głównych zainteresowań i cech zwierząt.

Całość prezentuje się bardzo interesująco i świetnie przyciąga dziecięcą uwagę. Zdecydowanie polecam wszystkim dzieciom.

Zapraszam na stronę wydawcy

Małgorzata Korzeniowska "Dom zapomnienia" il. Agata Korzeniowska

Życie to szereg trudnych doświadczeń, ścierania się z Innym, wchodzenia w jego obszary, ranienia się w zderzeniu z odmiennym obrazem świata oraz oczekiwaniami. Z wiekiem obrastamy w skorupkę, czy wręcz pancerz z kolcami mogącymi ranić innych, jeszcze miękkich, wrażliwych, nieuodpornionych na złe doświadczenia, toksyczne relacje. A one mogą być naprawdę różnorodne. Często zadajemy rany nieświadomie. Czasami skrajne warunki mogą doprowadzić do podobnych rezultatów. I to pięknie pokazuje w swojej książce „Dom zapomnienia” Małgorzata Korzeniowska.

Pisarka zabiera nas w świat Krzysia z rodziny dysfunkcyjnej. Jego ojciec wybrał łatwiejszą ścieżkę i opuścił rodzinę, aby założyć nową, niby lepszą, bardziej uszczęśliwiającą go. Jego była żona i mama Krzysia zostaje z trudnymi emocjami wynikającymi z konieczności poradzenia sobie z poczuciem zdrady, opuszczenia, zawodu oraz koniecznością zaopiekowania się, wychowania nieletniego syna. Swoją złość i frustracje musi pogodzić z koniecznością zadbania, aby jedynak nie stracił kontaktu z ojcem. Nie jest to zadanie łatwe. Jej trudna sytuacja sprawia, że od czasu do czasu sięga po alkohol. Niemająca żadnego wykształcenia poza szkołą średnią kobieta pracuje ciężko i na kilku etatach, aby zapewnić lepszy los dziecku. Krzyś jednak pozostaje z poczuciem żalu, ocenianiem matki i kontakcie, kiedy ona po ciężkim dniu pracy ucieka w alkohol. Złe relacje sprawiają, że desperacko dąży do tego, aby wyidealizowany ojciec się nim zajął. Szybko okazuje się, że dla chłopaka nie ma miejsca w nowym domu. Krzyś szuka oderwania od trudnej rzeczywistości. Ucieka do wyimaginowanego świata. Jest on odzwierciedleniem jego osobowości oraz zainteresowań. Prosty, szary, wręcz geometryczny i z pomiętymi ścianami z papieru. W stworzonym w myślach miejscu spędza coraz więcej czasu. On pozwala mu przetrwać trudne chwile.

W wyimaginowany świat ucieka też Hania, będąca całkowitym przeciwieństwem Krzysia. Jej rodzina jest pełna. Ma młodszego brata, dobrze zarabiających rodziców, którzy dbają o jej wykształcenie i bardzo dokładnie zapełniają jej grafik. Nacisk na dyscyplinę i odejście od artystycznej swobody nastąpił po wypadku, który zdarzył się kilka lat wcześniej. Pochłonięta tworzeniem dziewczynka nie dostrzegła zaginięcia pozostawionego pod jej opieką młodszego brata. Po odnalezieniu chłopiec stał się oczkiem w głowie rodziców, którzy uważali, że trzeba mu wynagrodzić krzywdy. Hania natomiast miała nauczyć się dyscypliny i odpowiedzialności bez możliwości doświadczania dzieciństwa. Odcięta od rodzicielskiego ciepła ma też zakaz do zabaw z bratem, aby nie narażać go na kolejne nieszczęście. Przytłoczona odrzuceniem i trudnymi emocjami bliskich ucieka do świata myśli. Jest on barwny, zawiły. Zupełnie inny niż świat Krzysia, a jednak w pewnym momencie następuje zderzenie, a nawet przenikanie się tych światów. Ogranicza się ono jednak do możliwości zobaczenia innych osób znajdujących się w tym tajemniczym miejscu, a nie dostrzeżenia ich światów będących odzwierciedleniem osobowości.

„Dom zapomnienia” to specyficzne miejsce wymykające się zwykłemu poznaniu. Bycie w nim jest doświadczeniem transcendentnym, odbiegającym od rzeczywistości. Sprawia też, że z jednej strony bohaterzy istnieją w realnym świecie, funkcjonują na zmniejszonych obrotach, wyłączają się myślowo, aby przewędrować zawiłymi labiryntami istniejącymi w ich umysłach. A tam dzieją się rzeczy zadziwiające, bo dochodzi do dziwnego połączenia w świecie myśli, czy raczej wyobraźni. Wchodzimy w niezrozumiały wymiar pozwalający na ucieczkę i jednocześnie stwarzającego możliwość połączenia z innymi, którzy przeżywają podobne emocje, osobami nam bliskimi. Ten dziwny świat stanie się miejscem kluczowej akcji. Od decyzji podjętych w nim będzie zależał dalszy los.

Akcja książki dzieje się dwuwymiarowo. Z jednej strony mamy codzienność bohaterów, ich zwyczajne problemy, skomplikowane relacje z dorosłymi, a z drugiej ten zaskakujący świat ucieczki, w którym pojawiają się także inne osoby oraz dziwne ślepe postacie. Kim są wyłączeni wędrowcy? Dlaczego tak wygląda ich trwanie? Dokąd zaprowadzi Hanię i Krzysia odwiedzanie miejsca umysłowej ucieczki.

„Dom zapomnienia” jest w pewnego rodzaju ucieczką w siebie, odcinaniem się od tego, co dzieje się dookoła nas, bo wydarzenia, w których uczestniczą bohaterzy jest niesamowicie trudne pełne przeszkód, wyzwań, trudnych emocji.

„Dom zapomnienia” to udany debiut Małgorzaty Korzeniowskiej. Pisarka zabiera nas w świat problemów rodzinnych. Nie są one opisane w prosty sposób tylko utkane z obrazów, które pięknie pozwalają zrozumieć sytuację i emocje bohaterów. Wykreowany przez pisarkę świat jest niczym kraina z „Alicji w Krainie Czarów”. Z tą różnicą, że wyobraźnia nie dostarcza gadających zwierząt, ale pozwala na otarcie się o światy innych uciekinierów. Widzimy, że to, co realne istnieje równolegle do tego, co wyobrażone, że myśli mogą ludzi łączyć nawet, jeśli nie mieli okazji poznać się w realnym świecie.

Publikację wzbogacono wymownymi ilustracjami Agaty Korzeniowskiej. Jej grafiki pozwalają na przeniesienie się do stworzonego przez bohaterów świata, poczucia klimatu całej opowieści. Kolorystyka podkreśla emocje towarzyszące wydarzeniom.

Książka Małgorzaty Korzeniowskiej jest piękną przestrogą dla młodych czytelników, ale też wskazówka dla rodziców jak niesamowicie ważne jest dbanie o relacje z dzieckiem, delikatne wprowadzanie go do świata, aby pod wpływem ciężaru nie musiał uciekać w świat wyobraźni, narkotyków, do wirtualnej rzeczywistości. Zdecydowanie polecam.

Książkę można kupić od pisarki.

Katarzyna Kołodziej "Opowiem ci, mamo, co robią myszy"

Oswajanie z książkami nie jest zadaniem łatwym. Najnowsze media oferują naprawdę bogaty wybór rozrywek. W jaki sposób w młodym czytelniku rozwinąć potrzebę sięgania po uchodzącą za archaiczną rozrywkę? Przede wszystkim trzeba zacząć wcześnie. Do tego trzeba mieć świadomość, że pierwsze kroki czytelnicze to przyglądanie się ilustracjom. Książki muszą być dostosowane do upodobań młodego czytelnika. W naszym domu najlepiej sprawdziły się dwie serie „Rok w” oraz „Opowiem ci, mamo”. Obie wprowadzają nasze pociechy w tajniki otaczającego nas świata, bazują na małej ilości tekstu oraz bogactwie ilustracji. Pierwsza seria pozwala oswoić się ze zmianami pór roku, poznać zwierzęta, przyswoić sobie ważne w danym miesiącu wydarzenia, a druga zabiera w określone światy. Każdy z szesnastu tomów zaliczających się do serii „Opowiem ci, mamo” poświęcono innemu wycinkowi rzeczywistości, dzięki czemu będziemy mogli poszerzać dziecięce zainteresowania oraz dostarczyć pierwszych lektur pozwalających na odkrywanie świata, zgłębianie wiedzy przydatnej na przyrodzie i biologii, a także w życiu. Wśród tomów znajdziemy zarówno te poświęcone zwierzętom (koty, psy, pszczoły, żaby, mrówki, pająki, konie,myszy), narzędziom, kołom oraz pojazdom (statki, samoloty, samochody, pociągi) oraz prehistorycznym zwierzętom (dinozaurom), a nawet dorosłym.

Cała seria swój sukces zawdzięcza interesującym i atrakcyjnym dla dzieci ilustracjom, których niesamowite bogactwo staje się dla młodych czytelników inspiracją do tworzenia własnych rysunków oraz opowieści. Lektura zachęca do snucia historii o przygodach pojawiających się w nich bohaterów, dzięki czemu pomogą w ćwiczeniu umiejętności językowych oraz rozwiną zmysł obserwacji. Ponad to pozwolą w ćwiczeniu koncentracji, spostrzegawczości, a także pomogą w nauce liczenia. Wielkim plusem lektur z tej serii jest solidna oprawa. Kartonowe strony bardzo dobrze sklejone sprawiają, że mogą po nią sięgnąć już dzieci siedzące i będą z niej korzystać przez kilka lat. Uważam, że „Opowiem ci, mamo” to seria bardzo interesująca i polecam wszystkim dzieciom od drugiego do szóstego roku życia. My zawsze wyczekujemy kolejnych tomów, dzięki którym będziemy mogły dowiedzieć się wielu ciekawostek i zniknąć w czasie przeglądania bogatych ilustracji, stworzyć interesujące zabawki, wykorzystać posiadane plastikowe figurki, które wcielą się w bohaterów książek.

Dziś zabieram Was w świat myszy. Katarzyna Kołodziej pięknie oddaje ich charakter, pokazuje żywotność, ale też zróżnicowanie charakterów. Do tego dzięki zabiegowi antropomorfizacji stają się nieco baśniowe i przez to bliższe człowiekowi. Można powiedzieć, że lektura pozwoli na oswojenie z tymi gryzoniami. Już na okładce sporo się dzieje. Otrzymujemy wrażenie odwiedzenia szkoły czy przedszkola. Myszy rysują po ścianach, uczą się poszczególnych części ciała, bazgrzą literki, rysunki kotów, portrety kolegów. Po otwarciu książki widzimy zaskakującą scenkę: związany kot jest obiektem badań oraz artystycznej inspiracji. Myszy badają odruchy swojego więźnia, mierzą części ciała, malują portrety, robią zdjęcia, oglądają przez teleskop, ale też nie zapominają o humanitarnym traktowaniu, dlatego karmią go przez słomkę. Kolejne strony pozwalają nam poznać mysią rodzinę (drzewo genealogiczne i pretekst do tego, aby wykonać takie drzewo dla własnej rodziny). Poznajemy imiona bohaterów, ich charakterystyczne cechy, zainteresowania, relacje. Dale udajemy się do pracowni rysowniczki. Pochłonięta pracą autorka pogubiła lub myszy jej podkradły różne rzeczy i trzeba je odnaleźć. Czwarta rozkładówka pozwala nam wejść do mysiej norki, a tam dużo pokoi i pokoików, urządzeń ułatwiających funkcjonowanie w tak rozbudowanym domu. Znajdziemy wannę z filiżanki, toaletę z łupiny orzecha, są sofy, łóżka, hamaki. Zajrzymy do spiżarni, kuchni, pokoju nauki i pomożemy znaleźć ukryte na rysunku przedmioty. Następnie udamy się do szkoły, którą chce też podejrzeć dżdżownica, której trzeba będzie trzeba pomóc dotrzeć labiryntem korytarzy do klas. A tam małe myszki uczą się matematyki, poznają związki frazeologiczne („biedny jak mysz kościelna”). Kolejne strony to regały w spiżarni, w której trzeba znaleźć nadgryzione zapasy, porównać rysunki. Siódma ilustracja zabiera naszych uczniów w plener, gdzie zdobywają wiedzę o zwierzętach, których powinni się strzec. Po nauce przychodzi czas na zabawę i mysi koncert, wyścigi, wesołe miasteczko, zabawy nad jeziorem, świętowanie z nietoperzami przy ognisku, by zakończyć dzień w łóżkach, by móc śnić o podróżach w kosmos, możliwości policzenia gwiazd.

Całość jak zwykle interesująca i pozostawiająca spore pole manewru zarówno dla dzieci jak i dla rodziców. Warto w zabawie z dziećmi wykorzystać zabawki reprezentujące bohaterów. Będziemy mogli wówczas zaobserwować umiejętność zapamiętywania, przenoszenia wiedzy do zabawy i pomożemy w utrwalaniu zdobytych informacji.

„Opowiem ci, mamo…” to seria solidnych książek grubymi stronami oraz z licznymi ilustracjami, które przybliżają dzieciom świat. Ciekawe maluchy śledzą w nich zmiany w otoczeniu, które uchwycone w określonym momencie nie rozprasza maluchów w pędzie za jednym zwierzątkiem. Książki te są doskonałą lekturą. Pozwoli rodzicom przygotować swoje pociechy do uważnego patrzenia na otoczenie. Zwykle w książkach dla dzieci tekst jest niezbędny dla ilustracji. Tu mamy tak cudowną sytuację, że wierszyki są nieważne. Uwagę przyciągają jedynie ilustracje, o których koniecznie trzeba sobie opowiedzieć. Podczas lektury dzieci ćwiczą swoja spostrzegawczość, nabywają umiejętności językowych i manualnych. Zdecydowanie polecam.

Zapraszam na stronę wydawcy

Sandro Natalini "Jesteśmy rodziną"

 

Rodzina to temat łatwy i zarazem trudny, bo niby intuicyjnie wiemy, co to takiego, ale kiedy zaczynamy się zastanawiać kto i kiedy ją tworzy to okazuje się, że poza rodzicami i dzieckiem mogą być różnorodne konfiguracje. Do tego nie zawsze biologiczni rodzice są rodziną. Czym więc jest rodzina? – to pytanie zadaje sobie wielu badaczy społeczeństw. Na potrzeby nauki powstały różnorodne terminy: diada, rodzina nuklearna i wiele innych. One pozwalają doprecyzować opisanie relacji społecznych i wyjść od ideału do życia, które zaskakuje nas różnymi nieprzewidywalnymi wydarzeniami, o których nie chcą wiedzieć osoby wpatrzone we wpisany w patriarchalne społeczeństwo wzorce niewiele mające wspólnego z rzeczywistością, ale za to skutecznie wykluczające tych, którzy z różnych przyczyn nie mogą się w nie wpisać. Objaśnianie, czym jest rodzina nie jest łatwe. Zwłaszcza w przypadku dzieci. A jednak można to zrobić. I to zadziwiająco prosto, zaskakująco trafnie, bo czymże innym jest rodzina jak nie osobami, które dzielą z nami radości i smutki, na których możemy polegać i którzy mogą liczyć na nasze wsparcie? W świat rodziny opartej na relacjach zabiera nas Sandro Natalini w książce „Jesteśmy rodziną”. Absolwent projektowania graficznego oraz doktor biologii, aby opowiedzieć o rodzinie zabiera nas w świat zwierząt.

W pojęcie rodziny pięknie wprowadza dzieci wyjaśnienie: „Tym, co łączy rodzinę, nie są więzy krwi. To szacunek i miłość, z którymi towarzyszymy w ich życiowych wyborach”. Takie spojrzenie na najmniejszą grupę społeczną sprawia, że zaczynamy postrzegać ją przez pryzmat zaangażowania, aktywności, czyli nie wystarczy po prostu być spokrewnionym. Trzeba umieć o bliską osobę zawalczyć, wesprzeć, być aktywnym uczestnikiem grupy społecznej. Piękne spojrzenie kładące nacisk na znaczenie relacji międzyludzkich, a pomijających wszystko to, co pozornie łączy ludzi.

Autor zauważa, że rodziny mogą być duże i małe, mogą w niej być osoby o przeciwnych charakterach, odmiennym wyglądzie, innym stopniu bliskości. Do tego rodzina czasami robi dla wspólnego dobra wiele rzeczy, a czasami tylko leniuchuje, podróżuje lub bywa domatorami. Do tego niektórzy mogą być adoptowani, mieć dwie mamusie, dwóch tatusiów. Ważne, aby w relacjach była akceptacja, miłość, bliskość, wsparcie, zabawa, wspólne realizowanie celów, radzenie sobie z trudnymi emocjami, kłótniami i gniewem. Cała opowieść bardzo ciepła i obrazowa. Zwierzęta wykorzystane do pokazania relacji doskonale działają na dziecięcą wyobraźnię i pozwalają wiele wytłumaczyć, pokazać skomplikowane związki oraz znaczenie tworzonych więzi. To one grają tu najważniejszą rolę.

Piękne ilustracje autora są doskonałym materiałem pozwalającym na dziecięce opowieści o bohaterach. Niewielka ilość tekstu pozwala na przemyślenie i przedyskutowanie, gdzie we własnej rodzinie możemy dostrzec takie powiązania. Do tego bardzo dobrze wprowadza nas w świat emocji, pokazuje, że kłótnie i złość nie sprawiają, że rodzina nagle przestaje istnieć. Autor kładzie nacisk na niesamowitą różnorodność. Wykorzystanie zwierząt do zaprezentowania tego sprawia, że prezentowane więzi stają się bardziej zrozumiałe dla młodych czytelników, pozwalają na otwartość i poczucie, że w rodzinie wszystko jest możliwe.

Solidna oprawa i bardzo dobrze zszyte strony dopełniają całość. Bardzo mała ilość tekstu, średniej wielkości czcionka sprawiają, że dzieci chętnie sięgają po publikację i samodzielnie czytają. Piękne ilustracje skutecznie przyciągają dziecięcą uwagę. Zdecydowanie polecam.

Zapraszam na stronę wydawcy

Ewa Nowak "Miron w pułapce" i Reginka szuka domu"

Uwielbiamy książki zabierające nas w świat zwierząt, pokazujące jak wygląda ich życie. I takie właśnie są publikacje należące do serii „Pomóż mi przetrwać”, w której znajdziemy opowieść o pingwinie („Elwirka na śnieżnej pustyni”), jeżu („Porwanie jeża Eliasza”), a teraz ukazały się kolejne: o foce („Miron w pułapce”) oraz trzmielu („Reginka szuka domu”). Autorką wszystkich jest Ewa Nowak znana z pouczających książek dla dzieci i młodzieży. Mogę powiedzieć, że wychowałam się na jej powieściach dla nastolatków. To sprawiło, że kiedy tylko zobaczyłam publikacje dla młodszych czytelników bez wahania po nie sięgnęłam. Wiedziałam, że tekst będzie dostosowany dla młodego odbiorcy, pisarka poruszy ważne problemy i przemyci solidną dawkę wiedzy o świecie. I nie zawiodłam się. Jej książki pokazują, w jaki sposób podchodzić do zwierząt, jak im pomagać i czego unikać, aby im nie szkodzić.

„Reginka szuka domu” to opowieść o bardzo pożytecznym owadzie, czyli trzmielu. Dowiadujemy się, jakie niebezpieczeństwa czyhają na nią tuż po przebudzeniu z zimowego snu, czego potrzebuje, gdzie może założyć kolonię, jakie rośliny dostarczają jej pierwszego pokarmu. Przekonujemy się, że każdą gałązkę trzeba szanować, bo one pomagają pierwszym owadom przetrwać i rozmnożyć się, aby pomagać nam w zapylaniu owoców. Widzimy, w jaki sposób uważny obserwator pomaga zmęczonej królowej. Puchata Reginka po długich i wyczerpujących poszukiwaniach znajduje odpowiednie miejsce i tam buduje woskowe naczynka i składa w nich jajka. Młodzi czytelnicy dowiedzą się, w jaki sposób pomóc zabłąkanym owadom, jak rozwijają się trzmiele w zbudowanym przez królową gnieździe, w jaki sposób robotnice pomagają w rozbudowie gniazda. Odkryjemy, że owady sprawnie komunikują się. Widzimy robotnice, trutnie, młode królowe i ich losy. Dowiemy się również tego, jak zbudować owadom hotel. Na końcu książki zamieszczono sporo ciekawostek, dzięki którym dzieci poznają, czym różnią się trzmiele od pszczół.

„Miron w pułapce” zabiera nas w świat fok, czyli znowu w bliski geograficznie obszar i można powiedzieć, że znajdujący się na wyciągnięcie ręki. Do tego wiosna to też dobra pora, aby przygotować się do wakacji nad morzem, uświadomić dzieci, w jaki sposób mogą pomóc zwierzętom.

Mama Mirona, Aldona pływa w Bałtyku. Jest morskim drapieżnikiem żywiącym się rybami. Na czas porodu i połogu znajduje dobre miejsce na plaży przy klifie. Niestety wraz z ciepłymi dniami przybywa tu coraz więcej ludzi. Niektórzy dla ładnego zdjęcia zaczepiają zwierzęta. Na szczęście służby porządkowe zadbają o spokój matek i ich młodych. Dni mijają i Miron rośnie. Pewnego dnia jest już gotowy na jedzenie ryb. Wtedy foki opuszczają młode i ruszają do morza. Małe zwierzęta przez kilka dni zostają same i są narażone na pożarcie przez inne drapieżniki. Dopiero głód zmusza je do zaryzykowania. Szybko odkrywają, że o ile na lądzie były bezradne to w wodzie są szybkie i zwinne. Miron czuje się tu wolny i bezpieczny. Pewnego dnia zaplątuje się w starą sieć. Weterynarze pracujący na Helu pomagają mu. Z tej publikacji dowiemy się, w jaki sposób dbać o plażę, jak zachować się w kontakcie ze zwierzętami.

Książki z serii „Pomóż mi przetrwać” wzbogacono pięknymi ilustracjami Anny Łazowskiej. Duża czcionka, niedługie rozdziały, prosty, żywy język oraz interesująca akcja przybliżająca dzieciom życie zwierząt od narodzin do ważnych zmian sprawia, że jest to świetna opowieść dla przedszkolaków i pierwsza czytanka dla uczniów nauczania początkowego. Dzięki niej dzieci dowiedzą się więcej o kolejnych bohaterach, będą wiedziały, dlaczego nie wolno ich krzywdzić, w jaki sposób im pomagać bez narażania siebie na użądlenia, denerwowania. Solidna oprawa, piękna kolorystyka oraz ilustracje na każdej stronie sprawiają, że przygody bohaterów z serii „Pomóż mi przetrwać” są atrakcyjne dla młodych czytelników. Dzięki temu możemy przemycić dzieciom bardzo dużo wiedzy o świecie. Zdecydowanie polecam!

Zapraszam na stronę wydawcy