Plastyczność u zmierzchu pisma jest retrospektywnym
spojrzeniem Malabou na ponad dekadę własnych badań filozoficznych. Jest
to fragment intelektualnej autobiografii, jednak nade wszystko jest to
filozoficzny manifest, deklaracja epokowej zmiany i konieczności
wykroczenia poza założenia, cele i praktyki Derridiańskiej
dekonstrukcji. Catherine Malabou rozwija tezę, że stoimy w obliczu
zmierzchu pisma jako dominującej figury myśli. Pismo zostaje zastąpione w
tej roli przez plastyczność – najważniejszą, zdaniem filozofki, stawkę w
życiu podmiotu wystawionego na przygodność świata i przyszłość
pozbawioną tożsamości.
Malabou pokazuje w swej książce, w jaki sposób myślenie o plastyczności
rozwijało się w projektach filozoficznych od Hegla, przez Heideggera,
aż po Derridę. Jej własna koncepcja nie jest zatem zerwaniem z
wcześniejszymi propozycjami filozoficznymi, ale próbą ich transformacji
lub metamorfozy. Zestawiając ze sobą Heglowską dialektykę,
Heideggerowski projekt „destrukcji” tradycji metafizycznej oraz
Derridiańską dekonstrukcję, rozgrywając ich wzajemne relacje, napięcia i
różnice, autorka stara się wydobyć z nich te elementy, które będą
najbardziej przydatne w rozwijaniu problematyki „plastyczności” oraz
wypracowaniu opartej na niej materialistycznej ontologii metamorfozy
bytu. Z konfrontacji z tymi trzema wielkimi koncepcjami, opisującymi
rzeczywistość w kategoriach zmiany, zdarzenia, stawania się innym i
pojawienia się czegoś nowego, wyłaniają się kształty filozofii
plastyczności jako kategorii charakteryzującej sposób organizacji
rzeczywistości w epoce postmetafizycznej, opisującej materialną
samoorganizację myślenia i bytu/bycia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz