Ellen Karlsson, Sznurówka,
ptak i ja, il Eva Lindström,
tł. Katarzyna Skalska, Poznań „Zakamarki” 2018
Socjalizacja ma wiele dobrych stron. Dzięki niej
uczymy się funkcjonować w społeczeństwie, dowiadujemy się w jaki sposób
poszerzać wiedzę, a także tworzyć relacje społeczne. Ma w sobie też wiele wad:
narzuca jednostką sposób postępowania. Jest to tak silne oddziaływanie, że
często pojawia się w naszym umyśle jako strofujący nas głos. To z kolei obniża
naszą wiarę we własne umiejętności i możliwości. Im bardziej krytyczne mamy
otoczenie tym więcej złych rzeczy ten wewnętrzny głos nam powie. Możemy się od
niego oderwać, ale nie jest to zadanie łatwe. Zwłaszcza dla dziecka, które nie
do końca zdaje sobie sprawę z mechanizmów powstawania krytycznych myśli.
O takim dziecku jest książka Elleny Karlsson „Sznurówka,
ptak i ja”. Bohaterką jest Selma postrzegająca ten wewnętrzny głos jako ptaka,
który ją dziobie i przypomina wszystko to, co usłyszała od innych. Bardzo
wrażliwa dziewczynka nie może poradzić sobie z tym strofowaniem, przez co wyjazd
na wakacje nie wydaje się aż tak atrakcyjny, jakby ona tego chciała. Selma
tęskni za towarzystwem, a jednocześnie nie potrafi z nikim się zaprzyjaźnić,
przez co czuje się jak odmieniec. Jej alienacja sprawia, że ma niskie poczucie
celu i sensu życia, do tego ciągle nachodzą ją myśl, że odbiega od normy, że
nie jest lubiana, że jest dziwadłem, co wywołuje u niej poczucie bezradności i
izolacji. Selma doskonale radzi sobie w kontaktach z dorosłymi, ale nie potrafi
nawiązać relacji z rówieśnikami. Czuje się wobec nich onieśmielona i mogłoby
się wydawać, że wyjazd na wakacje na wyspę do dziadków pogłębi w niej to
uczucie. Na szczęście już drugiego dnia poznaje Sznurówkę, dziewczynkę, która ma
zadziwiające i niebezpieczne pomysły i także nie jest lubiana przez inne
dzieci. Selma z tym odkryciem czuje się raźniej i odkrywa, że poznała kogoś, z
kim będzie miło spędzać czas, a nawet się zaprzyjaźnić.
Znajomość Selmy i Sznurówki – jak to w życiu bywa – ma
kilka zwrotów pozwalających na weryfikację ich zżycia się oraz gotowości stanięcia
w obronie koleżanki. Ellen Karlsson pokazuje nam jak stopniowo dziewczynka
mająca wielkie wyrzuty sumienia z powodu samotności, będąca bardzo nieśmiałą
ewoluuje. Dzięki uwadze koleżanki nabiera śmiałości. Odkrywa też, że to, co
jest krytykowane u dzieci u dorosłych bywa zwyczajną cechą charakteru.
„Sznurówka, ptak i ja” to pouczająca opowieść o samoakceptacji,
dojrzewaniu, dorastaniu do bycia odrębną jednostką mającą swoje plany oraz
marzenia, zainteresowania i potrzeby. Odmienność pozwala na przeżywania innych
przygód, zawarcie przyjaźni z dziewczynką, która także nie wpisuje się w
społeczne oczekiwania rówieśników, ponieważ obcowanie z naturą jest dla niej
dużo ciekawsze niż strojenie się i rozmowy o kosmetykach. Przyjaźń pozwala
Selmie na uwolnienie się od ciągle krytykującego i dziobiącego ją ptaka
niepotrafiącego powiedzieć nic miłego.
Książkę wzbogacono prostymi ilustracjami
przypominającymi dziecięce rysunki. Bohaterki w wydaniu Evy Lindström nie zachwycają ani urodą, ani
strojami, za to sprawiają, że dzięki ich żywotności czujemy do nich sympatię. Bardzo
dobrze zszyte kartki oprawiono w solidną okładkę, dzięki czemu książka jest
trwała i estetyczna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz