Marek Maj "Obrzeża i skraje"

Marek Maj, Obrzeża i skraje, Szczecin, Bezrzecze „Forma” 2012

„Wiem jak nie jest i nie wiem jak jest” przywodzi nam na myśl Sokratejskie stwierdzenie: „Jedno wiem, że nic nie wiem”, ale tu nieświadomość prawdy została ujęta z perspektywy wiedzy, czym prawda nie jest. Życie poety jest pełne takich rozterek i wiedzy. Czasami jest to wiedza o sobie, swoich granicach i przemijalności, ale bez cienia smutku czy pretensji. Czas po prostu płynie, a człowiek ciągle wydaje się sobie młody i pełen pomysłów. Jedyne, co sygnalizuje owe zmiany to otaczające nas rzeczy. W „Nad przyszłym winem” o tym zjawisku mówi bardzo subtelnie:

„Nasze ślubne garnitury

Poszczuplały w naszych szafach

Obok ślubnych sukien, z których

Biel opadła i spełzł zapach”

Ważna jest tu radość z chwil, które minęły - i są jak „Przegadane w szklankach fusy”, czyli niosące wspomnienie dobrego, ale niekoniecznie potrzebne w przyszłości – teraźniejszych („Nasze sprawy ciągle w toku) oraz przyszłych, które będzie pachniało spokojnie dojrzewającym winem. Teraźniejszość daje spokój, dyskusje, szczęście, ale też świadomość braków, które są nieistotne:

„Mam na imię… na drugie już nie,

Bo kalendarz miał braki na wiosnę –

Dwuimienne ze stworzeń są te,

Co są dumne i te, co są proste”.

oraz tych od których zależy egzystencja, ale niekoniecznie życie.

Mam na imię – na prąd czasem nie;

Trzeba wiedzieć, że trzeba chcieć więcej

I nie wiedzieć – jak głaz – o tym, że

Niemożliwy jest kaktus na ręce”.

Radosny, świadomy swojej wartości dojrzały mężczyzna tworzący o problemach z podejściem do finansów jego „pracodawców” pisze w „Przytulonych”

„Może jestem

Łysy wariat,

Ale moje

Honoraria –

Sentymenty pomarły z ubóstwa.

Wbrew pogłoskom

Też mam żonę,

Żona usta

Ma czerwone,

Więc by chciała podkreślić te usta”.

Żona i rodzina to nie tylko obowiązki, ale cieszenie się swoją bliskością bez zamiaru spełniania społecznej misji przez prokreację. „Tymczasem” to bardzo delikatny wiersz o własnym spełnieniu, które z patrzeniem na poetę, jak na głosiciela prawdy (jakiej prawdy, jak on jej nie zna), ale jak na zwykłego człowieka, który nie w każdym czynie ma wzniosłe cele:

 „Wieczorem przez seks

Nie dążę, aby dać życie,

Próbuję najwyżej

Połapać się w miejscu i czasie”.

Zbiór wierszy Marka Maja przepełnia radość i dystans. Język czasami przywodzi na myśl wiersze Adama Asnyka, innym razem bliżej im do Juliana Tuwima, a także Kamila Ildefonsa Gałczyńskiego. Poeta o swoim pisaniu mówi:

„Póki jeszcze noc na dworze

Sam ze sobą poszymborzę,

Poszymborzę, pomiłoszę,

Groch zapachnie mi, jak groszek.

Osobiście potuwinię,

Ulechonię moje imię,

Przypadkowo pobarańczę,

Poleśmienię i zatańczę,

Przeherbercę jakiś cytat

I już o nic nie zapytam”.

Wiersze znajdują się na pograniczu wszystkich wymienionych przez niego poetów i jeszcze wielu innych. Dzięki pozytywnym emocjom przekazywanym przez zagubionego poetę zachęcają do sięgania po nie.

Więcej informacji na stronie wydawcy