Zabrzmi to bardzo banalnie, ale życie to pasmo wyborów i prób, a one zawsze wiążą się z ponoszeniem odpowiedzialności za ich dokonanie czy podjęcie ich. Nie możemy zrzucić odpowiedzialności za nie na innych. To sprawia, że szybciej mamy wątpliwości. Zwłaszcza, kiedy widzimy, że realizacja planów jest zdecydowanie różni się od tego, co oczekiwaliśmy. I tak jest w sumie ciągle w życiu, bo zawsze znajdzie się coś, co sprawi, że zaczniemy się zastanawiać nad sensem dążenia do spełnienia swoich marzeń. O tym w sumie są wszystkie tomu „Emmy i Wioletty”, komiksowej opowieści o siostrach kochających taniec. Każda jednak nieco inaczej, ma inne cele z nim związane, chce podążać odmienną ścieżką, próbować różnych styli. Ruch w połączeniu z muzyką wyzwala ich emocje.
Autorzy komiksu zabierają nas w świat tańca. Pokazują jego uroki, subtelność
oraz magię jaką on z sobą niesie. Szczególnymi względami darzony jest balet
klasyczny. Delikatne, ale doskonale wypracowane ruchy tancerek uświadamiają, że
piękno to też dyscyplina i trudy długiego uczenia się. Nieliczne szkoły, w których
można się go nauczyć, pewnego rodzaju tabu oraz nietypowe życie uczennic
sprawiają, że staje się on wdzięcznym tematem do snucia opowieści o spełnianiu
nietypowych marzeń. Do takich historii zaliczyć można serię komiksu „Emma i
Wioletta” stworzoną przez Jérôme Hamona i Leny Sayaphoum. W oryginale mamy
„Emma i Capucine”, ale w języku polskim drugie imię albo kojarzy się z rodzajem
kawy albo zakonnikami albo ciężkim imieniem, a nawet z wulgaryzmem, więc
zmieniono na lekkie, dziewczęce i myślę, że był to dobry krok. Zwłaszcza, że
pozwala podkreślić osobowość bohaterki.
Główne bohaterki, Emma i Wioletta, to siostry, które łączyło zamiłowanie do baletu klasycznego. Przez Marzenia Wioletty mama zgłębia tajniki, uczy siebie i dziewczynki, aby mogły spełnić swoje marzenia o byciu primabalerinami. Wiele lat nauki sprawia, że młodsza z sióstr perfekcyjnie wykonuje podstawowe ruchy. Taniec Emmy wyraża jej osobowość, a to nie jest mile widziane w Szkole Tańca Opery Paryskiej. Frustracja z powodu szczerości matki, a później oblanie egzaminu sprawiają, że nastolatka zaczyna zastanawiać się, co tak naprawdę chce robić w życiu. Czy powinna dalej walczyć? Jaką drogę wybrać? Przede wszystkim zadaje sobie pytanie o to, dlaczego tańczy. Czy po wielu latach ćwiczeń może robić coś innego? Z każdą stroną pytania się mnożą. Pokazane przez przyjaciół i rodziców drogi sprawiają, że decyzja nie jest łatwa. Dostanie się do szkoły też nie ułatwiłoby sprawy, bo razem z Wiolettą odkrywamy, że jest to brutalny świat, w którym niektóre tancerki powodowane zazdrością chcą zniszczyć zdolniejszą koleżankę. Każdy wybór jest tu tym złym, bo w życiu nic nie przychodzi łatwo.
W drugim tomie widzimy siostry poddane pierwszym próbom. Emma musi zmagać się z innym środowiskiem, oderwaniem od tańca, szukaniem innego sposobu wyrażania siebie. Z kolei Wioletta zderzy się z zazdrością starszych i mniej utalentowanych tancerek, które sprawią, że dopadną ją wątpliwości dotyczące wyboru szkoły. Każda z sióstr będzie musiała poradzić sobie z bagażem emocji towarzyszących zagubieniu, poczuciu odrzucenia, przekonania o pewnego rodzaju porażce. Do tego nie zabraknie intryg, pomówień, a nawet zagrożenia utraty przyjaciół. Widzimy jak w trudnych chwilach dziewczyny wspierają się i zawsze mogą liczyć na rodziców, którzy zachęcą do stawiania czoła wyzwaniom, niepoddawania się przy pierwszych wątpliwościach.
Trzeci tom pt. „Kiedy mija zachwyt” to kolejna opowieść o wątpliwościach, trudach ćwiczeń, poszukiwaniach. Siostry przygotowują się do dwóch różnych znaczących w im życiu wydarzeń. Jedna ma wziąć udział w nagraniu do klipu piosenki, a druga stanąć na baletowej scenie. Odkryją, że plany nie zawsze muszą pokrywać się z ich realizacją. Czasami sama ciężka praca to za mało. Potrzeba jest też odwaga, umiejętność współpracy i wsparcie bliskich. Cenną lekcję odbiorą też rodzice, którzy stopniowo będą uczyli się puszczać córki w świat i dadzą im możliwość wzajemnego wsparcia.
„Emma i Wioletta” to bardzo udana seria poruszająca wiele ważnych dla młodych ludzi spraw. Pojawia się tu też sporo wątpliwości, dylematów związanych z celem w życiu, zainteresowaniami, ale też z wymaganiami rodziców, którzy czasami stawiają zbyt wysoko poprzeczkę wierząc, że w ten sposób pomogą w odniesieniu sukcesu. Czy młody człowiek jest wystarczająco dalekowzroczny, aby podjąć decyzję o swojej przyszłości. Do tego pojawia się też motyw nastoletniej miłości, ale jest też i rówieśnicza zawiść. Te tematy są kontynuowane w każdym z tomów. Do tych tematów dołączają też pomówienia, przemoc psychiczna, zazdrość, próba eliminowania lepszej przeciwniczki.
W cyklu mamy ciekawy obraz rodziców. W pierwszym tomie widzimy matkę, która z
jednej strony zaślepiona jest żądzą sukcesu córki, bo myśli, że ona o tym
marzy, a z drugiej przeżywa własną porażkę z młodości i poddanie się. Właśnie z
tego powodu stara się wyhamować podejmowanie decyzji pod wpływem emocji. Chce,
aby jej dzieci nie popełniały takich błędów jak ona. Jest surowa, ale też
potrafi dać wsparcie i bardzo martwi się o córki. W swoim poczuciu konieczności
wsparcia zapędza się tak daleko, że na początku chce wymusić na córce obranie
określonej drogi, a później zachęca drugą z córek do zaciśnięcia zębów i
przeczekania najtrudniejszego okresu. Z drugiej strony mamy tatę, który z
dystansem podchodzi do tańca, bo nie jest w tę wizję przyszłości dziewczyn
emocjonalnie zaangażowany, być może poświęca mniej uwagi zajęciom córek. To
dzięki niemu Emma będzie mogła zrozumieć motywy mamy, a ta zrozumieć swoją
córkę. W drugim tomie jest on nieco mniej obecny w życiu córek.
Pierwszy tom „Marzenia” pozwala nam na przyjrzenie się bohaterom, bo nie tylko
siostry są ważne w tej historii. Dużą rolę odgrywają rodzice. Wbrew pozorom
mają jednakowy wpływ na dziewczyny i sprawiają, że z jednej strony podejmują
one wyzwania, a z drugiej wiedzą, że mogą odpuścić. W drugim widzimy jak
różnymi ścieżkami podążają siostry oraz obserwujemy jak pięknie potrafią się
wspierać. Jest między nimi ciepło, zrozumienie, ale pojawiają się też inne
emocje, pomimo których wiedzą, że zawsze mogą na siebie liczyć. Owo wsparcie
widzimy też w najnowszym tomie.
Ilustracje są miękkie, delikatne, płynne niczym taniec. Brak czarnej kreski, pastelowe
kolory, delikatne kontury, delikatnie nakładające się kolory i minimalistyczna
paleta barw sprawiają, że mamy odczucie ulotności i delikatności. Ilustracje są
wręcz eteryczne. Bardzo smukłe sylwetki postaci z dużymi oczami troszkę
kojarzących się z „mangaką”. Zresztą ilustracje są takie troszkę ocierające się
o anime, ale to świetnie oddaje delikatność baletu i tancerek, pozwala
podkreślić linie ciała, pokazać pozy. Ten efekt podkreśla lekko zanikające i
rozmazane tło. Mimo tej całej miękkości, pozornego rozmycia postaci są wyraziste
i tak różnorodne jak ich charaktery. Podsumowując „Emma i Wioletta” to bardzo
ciepły kolorystycznie i z optymistycznym przesłaniem cykl. Każdy tom porusza
ważne dla młodzieży problemy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz