najwspanialszy zapach na świecie

​

Biegałem od drzwi do biurka i trącałem panią w nogę. Siedziała. Znowu patrzyła w to coś na biurku i stukała.

-Zaraz Tutek.

Zaraz mówiła też wieki temu, więc zacząłem ją mocniej dotykać nosem i lizać, żeby zachęcić do wyjścia.

-No przecież byłeś przed chwilą na spacerze. Nie możemy tak cały dzień tylko chodzić.

A dlaczego nie? Jest ciepło, bardzo jasno, pachnie ziemią i roślinami. Pani najwidoczniej się nie zna. W końcu wstała.

-Zrób córce inhalacje - powiedziała do pana.

Zniknęła w pomieszczeniu, w którym robią mi najgorszą rzecz: kąpią, a po wyjściu powiedziała:

-No, Tutuś, idziemy na spacer. Ubieraj się.

Poczułem się jakbym dostał pełną miskę szynki. Podskakiwałem, merdałem ogonem i pokazywałem jak mogłem, że jestem bardzo szczęśliwy.

-Spokojnie Tutek. Dawaj łeb.

Ja tu demonstruję radość, a pani mnie uspokaja. Kto zrozumie człowieka? Założyła mi obrożę i smycz, czego bardzo nie lubiłem. Kiedyś zakładała coś, co nazywała szelkami, ale stwierdziła, że ją za bardzo szarpie i za duży jestem. Nie ma się co dziwić. Świat się skurczył to i stałem się duży.

Pani przyczepiła sobie takie małe świecące i wydające dźwięki coś, włożyła końce giętkich patyczków do uszu i wyszliśmy. Oczywiście chciałem szybciej i szybciej. Otoczenie do tego zachęcało.

-Tutek nie ciągnij, bo wrócisz do domu, a ja sama pójdę sobie na spacer. Przestałem. Nie lubiłem, kiedy sama wychodziła na spacer, bo opuszczała dom kiedy robiło się jasno, a wracała, kiedy dawno było już ciemno. Wtedy zostawałem z właścicielką i panem i miałem mniej spacerów.

Kiedy zobaczyłem psa chciałem do niego szybko podbiec, powąchać go, przywitać się i znowu usłyszałem:

-Tutek, równo. Nie ciągnij, bo pójdziesz za karę do pani weterynarz.

To sprawiło, że jeszcze bardziej chciałem szybko być przy innym psie. Pani weterynarz jest niesamowicie sympatyczna, więc ta kara to musi być coś niezwykle miłego. Pewnie nawet smaczne.

-Tutek, robimy tylko jedno kółeczko wokół miasta i wracamy do domu. Wieczorem wyjdziemy na długi spacer - powiedziała pani i tym sposobem pozbawiła mnie wielkiej radości ze spaceru, ale na szczęście tylko na chwilę.

Z tym wczesnym powrotem to jednak miała rację. Kiedy weszliśmy z wrażenia uniosłem nos bardzo wysoko. Starałem się wyczuć co tak pięknie pachnie.

-To twoja właścicielka się kąpie. Ma zapachową sól do kąpieli.

To, co czułem to na pewno nie była sól. To pachniało kotletem, a kotlety to najlepsze jedzenie na świecie, więc to był najwspanialszy zapach na świecie.