pokój nauczycielski

W związku z konkursem z okazji dnia dziecka mam misję: promować konkurs. To sprawiło, że wróciły do mnie wspomnienia z pierwszego roku studiów.

Duży pokój nauczycielski z wielkim starym stołem na jakieś osiemdziesiąt osób. Na środku tego sędziwego, ale pięknego mebla w kształcie elipsy leży biała serwetka, a na niej trzy doniczki z kwitnącymi kwiatkami. Brzeg ozdobiony stosami zeszytów, książek, teczek i innych potrzebnych przyborów.

-Krzysiek? Masz czerwony? – pyta głośno szczupła brunetka o długich kręconych włosach.

Blond rudzielec rzuca w jej stronę czerwony długopis, który szybuje przez całą długość stołu. Ona łapie wprawionym ruchem. To nie pierwszy raz, kiedy przyszła bez swojego „czerwonego”.

Niektórzy siedzący przy stole rozmawiają w parach, inni coś czytają, jeszcze inni szybko i nerwowo sprawdzają prace uczniów. Prawdziwa mieszanka charakterów i typów urody.

Wsuwam swoją głowę do ich świątyni prywatności, do której nie mają wstępu uczniowie. Nie zauważają mnie. Wchodzę. Podchodzę do najbliższych nauczycielek. Starsze panie mają w sobie już coś z czarownic: nastroszona trwała, ostre, pewne siebie spojrzenie, które przeszyje każdego.

Myślę sobie: „Bosze, takie są w stanie mnie uśmiercić na ich terytorium”. Moja uroda szesnastolatki sprawia, że rzucają w moim kierunku pytanie:

-A ty tu czego? Z której jesteś klasy?

Wiedziałam, że tak być może. Łapię oddech i odpowiadam nieśmiało:

-Szukam pani dyrektor. Pani w sekretariacie powiedziała, że mam tu przyjść.

-Przed wejściem się puka i czeka - ucina moje wyjaśnienia jedna z wiedźm.

-Z której jesteś klasy?-druga.

-Ja mam tu mieć praktyki. Proszono bym jeszcze porozmawiała o tym z panią dyrektor-odpowiadam.

Trzy, cztery osoby dalej siedząca kobieta wstaje. Podchodzi do mnie. To pani dyrektor.

-Zapraszam do mnie - mówi.

Idziemy. Z pokoju nauczycielskiego przechodzimy do sekretariatu, a następnie do jej gabinetu.

Wyjaśniam, o co chodzi z praktykami, pokazuję stosik dokumentów, które dano mi na uczelni. Pani dyrektor mierzy mnie wzrokiem.

-Jest pani pewna, że pani sobie w tej szkole poradzi? Tu mamy patologię- mówi głosem troskliwej cioci.

-Poradzę sobie- odpowiadam już pewniejszym głosem.

-Koszty za materiały do lekcji, różnego rodzaju pomoce naukowe, których nie ma w szkole pani ponosi. Ale pani chyba to wie?- powiedziała dyrektorka.

-Tak – potwierdziłam.

Dyrektorka odłożyła papiery, które jej wręczyłam na biurko i wróciła ze mną do pokoju nauczycielskiego. Przechodząc przez sekretariat poinformowała panie:

-To nasza praktykantka.

Podobnie było w pokoju nauczycielskim. Zajęci swoimi sprawami nauczyciele tylko zmierzyli mnie wzrokiem i na nowo wrócili do swoich zajęć. Zostałam sama z niezainteresowanym tłumem. Po przerwie miała do mnie przyjść nauczycielka, która będzie nadzorować moje praktyki.

Patologia miała polegać na tym, że większość dzieci miała różne dysfunkcje: od społecznych po intelektualne, ale to tylko na papierku, a poza nim znużenie nauką.