Jan Paweł II, Benedykt XVI, Franciszek "Tryptyk o wierze"

Jan Paweł II, Benedykt XVI, Franciszek, Tryptyk o wierze, Kraków „Wydawnictwo M” 2014

„Tryptyk o wierze” to kazania trzech papieży: Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka skierowane do młodzieży, która jest dla nich ważna, ponieważ ma ona kontynuować tradycję i pielęgnować wiarę w czasach zwątpienia. Próba nawiązania kontaktu z ludźmi młodymi jest trudna ze względu na różnicę wiekową oraz barierę przeżyć kulturowych. Każdy z papieży robił to w swój oryginalny sposób, co możemy odkryć przez kazania zawarte w książce. Większość z tych słów towarzyszyła Światowym Dniom Młodzieży kojarzone z misją Jana Pawła II.

Autorzy kazań doskonale zdają sobie sprawę jak daleko mogą się posunąć w moralizowaniu młodych ludzi nie potępiają osiągnięć techniki czy nauki. Nie zabraniają korzystania z nich, ale z drugiej strony nawołują do zachowania umiaru we wszystkim. Poza otoczką religijną każdy człowiek może znaleźć tam coś dla siebie: to co powiedziało wielu wielkich filozofów nieżyjących i żyjących. Poruszają kwestie moralności i konieczności myślenia przed działaniem, nawołują do postępowania takiego, które nie krzywdzi bliźnich oraz minimalizmu w dobie konsumpcji, aby nie zgubić siebie wśród sprzedawanych rzeczy, nabywanych produktów, pędzie zdobywania środków na kolejne zaspokajanie wykreowanych potrzeb. Oczywiście przez wszystkie te tematy przebija ważność wiary i religii, przez co czasami trudno odebrać to, co mają nam do przekazania poza nawoływaniem do wiary i omówieniami znanymi scenami z Biblii.

Styl kazań i tematyka są odmienny. Jan Paweł II często powołuje się na Maryję, Benedykt XVI świętych, a u Franciszka przez każde kazanie przewija się postać Jezusa. Jeśli miałabym stwierdzić, które stylistycznie jest mi najbliższe (lekkie i radosne) to bez wahania wskazałabym ostatniego papieża.

Nie jest to lektura dla każdego. Trudno czyta się przesłanie wartości przez pryzmat wiary, masy świętych, wzorców z Biblii. Można dostrzec w nich pewien rodzaj zniewolenia umysłu zastanymi i utartymi wzorcami. Książkę polecam ludziom wierzącym, ponieważ poza utwierdzeniem w wierze pozwoli przemyśleć wiele spraw. Nie jest to zbiór kazań do przeczytania, ale refleksji i to nie pobieżnej pod kątem religii, ale etycznej. Można tę lekturę potraktować jako specyficzny rachunek sumienia i przemianę wewnętrzną, ponieważ wiara, do której nawołują papieże przepełniona jest miłością i radością dla bliźniego, czyli bez tego, co ludzie serwują innym na co dzień. 

Informacje o książce na stronie wydawcy