Cesar Manrique - wietrzne zabawki

César Manrique Cabrera urodzony 24 kwietnia 1919 roku wraz z siostrą bliźniaczką (Amparo) w Puerto Naos, sąsiedującym z Arrecife (Lanzarote), był synem Franciszka y Gumersindo, przedstawiciela handlowego. Oprócz Amparo miał jeszcze dwoje rodzeństwa (siostrę i brata)

Manrique Pochodził z typowej rodziny należącej do klasy średniej. Dzięki ojcu, który zakupił działkę w Caleta de Famara i zbudował tam dom artysta mógł spędzać wakacje nad morzem na plaży Famara, którą zawsze wspominał z sentymentem.

Jako ochotnik walczył podczas wojny domowej w Hiszpanii po stronie gen. Franco (czyli jako faszysta przeciwko komunistom). Po złych doświadczeniach wojennych zniszczył swój mundur. Świadkami tego była najbliższa rodzina i sąsiedzi.

Po skończeniu służby wojskowej rozpoczął studia techniczne na Uniwersytecie w La Laguna. Po dwuletnim zgłębianiu tajników architektury udał się do Madrytu, gdzie starał się o stypendium Akademii Sztuk Pięknych. Tam, jak to zwykle w przypadku odważnych bywa, został absolwentem sztuki i malarstwa.

W 1964 roku, za namową kuzyna, wyjechał do Nowego Jorku, gdzie był gościem kubańskiego artysty Waldo Diaz-Balarta. Tam uczestniczył w życiu bohemy. Swoje prace wystawiał w „Catherine Viviano” i Guggenheim Museum.

Z powodu tęsknoty za rodzinnymi stronami już w 1968 roku powrócił na Lanzarote, gdzie rozpoczął intensywna pracę, którą wpłynął na obecny wygląd wyspy. Był zwolennikiem tradycyjnego budownictwa oraz wykorzystywania cech krajobrazu (pejzaż po wybuchach wulkanów wykorzystany jako naturalne tereny, na których budowano domy). Oprócz architektury zajmował się również rzeźbiarstwem dzięki czemu wyspa obfituje w jego ruchome rzeźby.

W 1992 zginął potrącony przez samochód.

Wietrzna zabawka z Tahiche

Ważnym elementem rzeźby Cesara Manrique’a są elementy ruchome, które nazywał wietrznymi zabawkami. Stałe, ciężkie struktury wzbogacone są o żelazne kulki, koła, piramidy, które dzięki działaniom wiatru wydają się być lekkie. Wprowadzone w skomplikowany, mylny ruch obrotowy. Rzeźba ta była powiązana z działaniem wiatru obfitującym dawniej w Lanzarote. Był to jakby powrót do czasów Don Kichota i wiatraków, które już za życia artysty zanikały. Szereg rzeźb, które miały być zbudowane miały wskazywać kierunek wiatru oraz poruszać się jak legendarne budowle, ale nie posiadać takiej ciężkości. Rzeźby, które postawiono na wyspie powstały dzięki szkicom, które pozostawił Manrique.

Rzeźbę ze zdjęcia obok możemy zobaczyć w filmie Pedro Almodóvara "Przerwane objęcia".