To
nie jest ani pieśń o Rolandzie, ani spowiedź syna marnotrawnego. To
świadectwo niezwykłej relacji, jaka łączyła syna-poetę i
ojca-architekta. Rozmowa o życiu, poezji, kobietach, pełna aluzji,
czasem tylko wyrafinowana, częściej dosadna. Bardzo polecam.
Ałbena Grabowska
Zapewniam, że ta książka nie wyrządzi czytelnikom żadnej krzywdy. Dowcip, intelektualny pazur, cięte riposty, trafność obserwacji – to charakterystyczne cechy pisarstwa Andrzeja Ballo.
Alicja Węgorzewska
Zadziorność i błyskotliwość Andrzeja Ballo stylistycznie lokują go między Charlesem Bukowskim a Oskarem Wilde’em, charakterologicznie między Villonem a Caravaggiem, mentalnie między pierwszą a ostatnią kartką jego książek. Nie da się przy tym zasnąć.
Anna Jurksztowicz
Ałbena Grabowska
Zapewniam, że ta książka nie wyrządzi czytelnikom żadnej krzywdy. Dowcip, intelektualny pazur, cięte riposty, trafność obserwacji – to charakterystyczne cechy pisarstwa Andrzeja Ballo.
Alicja Węgorzewska
Zadziorność i błyskotliwość Andrzeja Ballo stylistycznie lokują go między Charlesem Bukowskim a Oskarem Wilde’em, charakterologicznie między Villonem a Caravaggiem, mentalnie między pierwszą a ostatnią kartką jego książek. Nie da się przy tym zasnąć.
Anna Jurksztowicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz