Bohaterowie:
Don
Fernand (książę), Don Henryk (książę), Don Żuan Coutinio, Król Fezu,
Mulej, Selim, Brytasz (sługa), Don Alfons (król Portugalii), Tarudant
(któl Maroka), Feniksana (księżniczka mauretańska), Roza, Zara (służąca
królewny Fezu), Estrella, Selina, Żołnierze, Niewolnicy.
Dzień I
Do
ogrodu na morzem w Marytanii wchodzi Zara i prosi niewolników o smutny
śpiew dla jej pani, która właśnie się kąpie. Feniksana przychodzi z
niewolnicami: Estrellą, Rozą i Seliną. Księżniczka cierpi z miłości. Do
ogrodu przychodzi jej ojciec (król Fezu), aby powiedzieć jej o
kandydacie na męża, który proponuje za rękę jego córki dziesięć tysięcy
łuczników, dzięki czemu będzie mógł zdobyć Ceutę. Feniksana kocha
Muleja, ale boi się powiedzieć o tym ojcu. Król wręcza księżniczce
portret przyszłego małżonka, kiedy do ogrodu wchodzi Selim z wieścią, że
Mulej przybył z Fezańskiego morza i chce widzieć króla. Włada prosi
swojego dowódcę do ogrodu.
Mulej
z dwoma galerami wypłynął, aby poznać barbaryjskie brzegi i miasto
Ceudę, które przed wiekami należało do Arabów, a obecnie jest
portugalskie, przez co stało się chrześcijańskie. Mulej opisuje
wspaniałości, potęgę i magię Ceudy. Hiszpanami dowodzi Fernand Awiceński
założyciel zakonu z purpurowym krzyżem i Henryk stojący na czele
zakonników (rycerzy) z zielonym krzyżem. Wodzowie ci zmierzają do Fezu.
Mujej radzi królowi przygotować wojnę obronną, a nie myśleć o podbojach.
Król każe Mulejowi bronić nieufortyfikowanych brzegów morza.
Po
odejściu króla Mulej rozmawia z Feniksaną. Jest zazdrosny o nią. Cierpi
z miłości. Jest zazdrosny o portret, który księżniczka trzyma w ręku.
Feniksana usprawiedliwia się, że to przez ojca Fezki książę przysłał jej
portret. Ojciec chce połączyć Fez i Tangier. Mulej zrozpaczony
odchodzi.
Na
brzeg morza wychodzą Don Fernand, Don Henryk, Don Żuan Coutinio i
żołnierze. Don Henryk wyskakując ze statku przewraca się, co uznaje za
złą wróżbę. Wyjeżdżając z Lizbony miał też złe wizje. W oddali odgłosy
walki. Maurowie przegrywają. Żuan i Henryk idą szukać Fernanda.
Fernand
rozbroił Muleja Chekke, w którego żyłach płynie królewska krew. Mulej
opowiada o swoim uczuciu do Feniksany. Pokochał ją, kiedy jako chłopiec
przybył do Fezu ze stryjem. Mieszkali po sąsiedzku. Kiedy rozstał się z
nią ojciec zaręczył dziewczynę z innym. Fernand puszcza wolno Maura, by
ten mógł jechać do ukochanej.
Hernryk przybywa z oddziałem. Mówi bratu o nowych wojskach nacierających na nich. Królowi Fezu pomaga król Tarudant.
Żuan
walczy z Mulejem, który chce dać mu zwycięstwo. Fernand walczy z królem
Fezu. Przez Brytasza król Fezu dowiaduje się, że walczy z Fernandem.
Don Fernand oddaje swój miecz władcy Fezu. Król każe Henrykowi jechać do
Duarta (brat Henryka i Fernanda) i powiedzieć mu, że odda Fernanda za
Ceutę.
Dzień II
Mulej
obserwuje Feniksanę spacerującą w królewskim ogrodzie i rozmyślającą o
swoim tragicznym losie. Kiedy oboje znikają, pojawia się Don Fernand,
którego rozpoznają niewolnicy. Chcą by im pomógł. Muleja rozczula dobroć
Fernanda wobec niewolników. Opowiada portugalskiemu księciu o
nieszczęśliwej miłości.
Król
przygotowuje kolejne rozrywki dla Fernanda. Don Żuan jest zachwycony
dzikimi zwierzętami. Przybywa Henryk, aby oznajmić, że król portugalski
zmarł, kiedy dowiedział się o niewoli brata. Następcą jest król Alfons,
który oddaje Ceutę, by odzyskać Fernanda. Infant nie chce, by za niego
chrześcijanie wpadli w ręce Maurów. Fernando drze pergamin od króla
Alfonsa. Król jest zły na Fernanda. Król każe Selimowi uwięzić Fernanda i
traktować jak innych niewolników.
Mulej chce się odwdzięczyć Fernandowi z długu (za to, że go uwolnił podczas walki).
Fernand z niewolnikami pracuje w ogrodzie. Niewolnicy nie poznają Infanta. Mają nadzieję, że Fernand ich uwolni.
Feniksana
posłała Zarę po kwiaty. Fernand zrywa kwiaty dla córki króla. Infant
daje kwiaty Feniksanie. Księżniczka jest zdziwione jego uwięzieniem.
Żałuje chrześcijanina.
Mulej
obiecuje Fernandowi pomóc. Król zabronił wszystkim mówić z Fernandem i
okazywać mu uznanie. Mulej planuje ucieczkę Fernanda z niewolnikami.
Król
żałuje, że nie dostał Ceuty. Nie chce jej zdobywać szturmem, ale
oddaniem mieszkańców. Król boi się buntu niewolników, którzy będą
żałowali losu Fernanda. Każe Mulejowi pilnować Fernanda. Mulej
postanawia poświęcić głowę za Fernanda, ponieważ jest mu winny pomoc.
Inflant nie chce takiego poświęcenia; chce być księciem niezłomnym.
Dzień III
Mulej
wstawia się za Fernandem u króla. Feniksana prosi ojca o litość dla
Fernanda. Selim przynosi wieści o posłach: Tarudanta i Alfons. Król nie
godzi się wydać Fernanda Alfonsowi; król Portugalii wypowiada mu wojnę.
Król każe Mulajowi przygotować Feniksanę do zaślubin z Tarudantem.
Niewolnicy
nie mogą przebywać w towarzystwie Fernanda. Don Żuan szuka dla siebie i
Fernanda chleba. Fernand prosi Tarudanta o jałmużnę.
Feniksana
nie chce oglądać Fernanda, który wygląda jak żebrak. Ucieka. Przychodzi
pobity i w łańcuchach Do Żuan z chlebem. Fernand nie chce jeść. Pada.
Jedo ciało wynoszą don Żuan i Brytasz.
Na
brzegu morza wysiadają Alfons i Henryk. Zbliża się noc. Alfons chce
walczyć nocą. Pojawia się duch Fernanda, aby prowadzić brata w walce.
Król
dowiaduje się o śmierci Fernanda, ale nie zamierza za darmo oddać ciała
Alfonsowi. Feniksana jest w niewoli u chrześcijan. Król oddaje ciało
Fernanda za wolność córki. Alfons (syn brata Fernanda; poprzedniego
króla) żegna wuja. Prosi króla, by Feniksana była żoną Muleja. Daje
wolność Tarudantowi.
Alfons odpływa do ojczyzny z niewolnikami, którzy są chrześcijanami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz