Dalajlama XIV "Radość życia i umierania w pokoju"

Dalajlama XIV, Radość życia i umierania w pokoju, tł. Piotr Jankowski, Poznań 1998.

Media nas atakują poradnikami dotyczącymi maksymalnego wykorzystania swojego życia i cieszenia się z tego. Życie jest jednak inne niż pokazują nam wszelkie publikacje opisujące niezwykle szczęśliwych ludzi. Ono ma swój początek, wzloty, upadki i kres. Żaden z poradników nie napisze nam wprost, że robienie kariery, nauka i gromadzenie dóbr i tak się skończy wraz ze śmiercią. One zwykle nas utwierdzają, że nasze szczęście zależy od naszego dorobku i relacji z ludźmi. Jedno, co je łączy z książką Dalajlamy XIV to przekonanie, że świat zmieniamy od siebie. To tam w sobie musimy inaczej spojrzeć na siebie, swoją pracę, naukę, bo otoczenie właśnie przez widzimy przez własną osobę. Uciekanie od przeszłości czy przyszłości jest tu ucieczką od własnej osoby, dla której powinniśmy chcieć wszystkiego, co najlepsze.

Na pewno nie możemy traktować tej książki, jako poradnika. Ma on nam służyć do refleksji nad prostymi sprawami naszego życia i pomóc wyciszyć swoje bulgoczące negatywne emocje, które kierowane pozornie na otoczenie odbijają się na nas.

Jest to doskonała książka dla każdego. Ja znalazłam kilka interesujących mnie zdań, którymi dzielę się z Wami, aby oddać klimat przemyśleń i zachęcić do lektury. W tego typu książkach ważne jest nie tylko jednorazowe przeczytanie, ale ciągłe powroty, myślenie o słowach, wzorcach. W chwilach upadku czy złości warto zajrzeć i nabrać dystansu.

„Nie wystarczy po prostu coś usłyszeć albo przeczytać; powinniście się starać wykorzystywać nauki w praktyce duchowej, ponieważ jedynie wtedy przyniosą one prawdziwy pożytek”.

„Cierpienie jest skutkiem niewłaściwych i negatywnych uczynków, natomiast szczęście jest rezultatem działań pozytywnych”.

„Tradycje religijne zaspokajają różne potrzeby psychiczne ludzi. Jednak wszystkie te metody i formy praktyki łączy wspólny cel: pomaganie ludziom, by stali się dobrymi i prowadzili lepsze życie”.

„Szlachetny umysł, pragnący dobra innych, przynosi wyjątkowy owoc. Jest głównym źródłem szczęścia, odwagi i powodzenia w życiu. Gdy nasze umysły pełne są podejrzeń i złej woli, automatycznie sądzimy, iż inni źle o nas myślą”.

„Tak więc nawet w odniesieniu do naszego zdrowia fizycznego, gdy radzi nam się odpoczynek, powinniśmy przyjąć «postawę życzliwości», ponieważ jest to najlepszy sposób uniknięcia niepokoju”.

„Najważniejsze nasze złe uczynki, popełniane pod wpływem przeszkadzających uczuć, zostały zebrane i nazwane dziesięcioma szkodliwymi działaniami. Do czynów fizycznych zalicza się zabijanie, kradzież i złe prowadzenie się seksualne. Czyny słowne obejmują kłamstwo, dzielącą mowę, szorstką mowę i czcze plotkowanie. Do błędów popełnianych w myślach należą zawiść, szkodliwe zamiary i błędne poglądy”.

„Rozwijanie szlachetnego umysłu pragnącego dobra innych jest rzeczą cudowną. Nawet jeżli realizujemy własne dążenia, to im bardziej rozwijać będziemy umysł pragnący dobra innych, tym szybciej spełnią się również nasze cele. Rozwijanie takiego umysłu przynosi więc wielki pożytek. Przede wszystkim musimy zrozumieć, że los innych istot jest związany z nami”.

„Współczucie należy rozwijać wobec wszystkich czujących istot. Wyróżnianie jakiejś grupy czujących istot, jako przyjaciół lub krewnych i poczucie szczególnej bliskości wobec nich jest w gruncie rzeczy przywiązaniem, a nie prawdziwym współczuciem. A skutkiem obsesyjnego przywiązania jest cierpienie. Dlatego powinniśmy traktować innych równo, bez stronniczości, przywiązania i nienawiści”.

„Budynki świata zewnętrznego, niezależnie jak dobrze wykonane, rozsypią się i zniszczeją. To, co stworzymy w umyśle, przetrwa o wiele dłużej”.

„Żadne stworzenie nie przewyższa człowieka potencjałem i zdolnościami działania z pożytkiem”.

„Jeżeli będziemy umieli rozwijać taki umysł przynoszący pożytek innym czującym istotom, automatycznie zdobędziemy wielką zasługę, źródło szczęścia i spokoju. Gdy poświęcimy się zaspokajaniu dążeń innych istot, nasze zostaną zaspokojone przy okazji”.

„Śmierć nie ma szacunku dla starszeństwa czy wieku. Jest jak gra losowa”.

„Każdy wie, że któregoś dnia nadejdzie śmierć. Problem w tym, że zawsze sądzimy, iż nastąpi to kiedyś, w odległej przyszłości. I ciągle zajmujemy się naszymi doczesnymi sprawami”.

„Zmuszanie innych do robienia czegokolwiek, nawet czegoś wartościowego, nie zda się na nic”.

„Jesteśmy zwierzętami społecznymi; żyjemy w społeczeństwach, w których podstawą egzystencji jest współpraca i wzajemna zależność. Współpraca opiera się na fundamencie miłującej dobroci wobec siebie nawzajem”.

„Zwykle gdy ludzie są zdrowi i wolni od chorób, chełpią się, że nie wierzą w przeszłe czy przyszłe życie. Lecz gdy pojawia się groźba śmierci, przypominamy sobie wszystkie złe uczynki. Nasz umysł wypełnia skrucha, ból i nieszczęście”.

„W dzisiejszych czasach są ludzie, którzy cierpią, ponieważ nie mogą mieć dzieci. Odwiedzają specjalistów i lamów w nadziei, że wreszcie urodzi im się dziecko. Odmawiają specjalne modlitwy i biorą lekarstwa tylko po to, żeby mieć dzieci. Z innymi jest odwrotnie. Cierpią właśnie dlatego, że urodzi się dziecko. Myślą o aborcji. Ludzie, którzy pragną dziecka, traktują jego przyjście na świat jako znalezienie skarbu. Ale gdy się urodzi, a potem wyrośnie na niesforną, nieposłuszną osobę, staje się źródłem niepokoju”.