Piotr Lipiński, Geniusz i świnie.
Rzecz o Jacku Karpińskim, Pruszków „JanKa” 2014
Historia Jacka Karpińskiego to
doskonale znane nam scenariusze z życia wybitnych mieszkających w Polsce.
Wyjątkowość jest deptana i niszczona. To pozostałość dawnego systemu, którą
możemy zobaczyć między innymi w filmie „Układ zamknięty” reż. Ryszarda
Bugajskiego: ze świata donosów ludzie po upadku systemu przenoszą swoje
partyjne interesiki na układy i niszczą wszystko, co znajduje się poza nimi.
Jak na patriotę przystało znany polski
informatyk był bojownikiem o wolność, ale po stronie „bandytów” (tak określano
AK przez władze Polski Ludowej). Miał wiele szczęścia, że nie został zabity
przez „obywateli rządzących” i mógł skończyć edukację oraz rozwinąć pasję,
której efekty były bardzo innowacyjne: pierwszy komputer, który był troszeczkę
większy od pierwszych komputerów osobistych. Skok technologiczny wydawał się wielką szansą
dla konstruktora i Polski. Znaleziono konstruktorów, zgraną i mądrą ekipę do
budowy i już, już sukces była w zasięgu ręki, aż na horyzoncie pojawili się
mali, cwani, zakompleksieni ludzie, którzy nie potrafili myśleć przyszłościowo,
a bardzo bali się o swoje stołeczki (zarządzający produkcją gigantycznych
komputerów Odra) i małymi kroczkami wydeptali ścieżki do rządzących, którzy
byli niewykształceni i mieli obowiązek znania się na wszystkim.
Takie rzeczy dzieją się i dziś.
Narzekactwo na polską naukę i polskich naukowców jest domeną dziennikarzy.
Fakty są inne: brakuje etatów czy pieniędzy na pracę młodych, pomysłowych
zdolnych. Od czasu do czasu różne piśmidła uraczą nas informacją o nowych
wynalazkach, prekursorstwie młodych, zainteresowaniu władz, a później wszystko
się rozmywa. Tak samo było z Jackiem Karpińskim. Jeśli chcemy poznać mechanizmy
funkcjonowania naszego kraju, ale w stroju „Ludowym” jest to pozycja doskonała,
ponieważ podkreśla, że wolna Polska wcale nie dała zaradnemu i pomysłowemu
konstruktorowi szansy, ale bardziej pognębiła.
Książka Piotra Lipińskiego to interesująca
reporterska biografia, której tłem jest miniona epoka odciskająca na nas swoje
piętno. Nie jest to typowa biografia, w której na początku dowiadujemy się o
dzieciństwie, młodości, a następnie walce o marzenia. Każdy rozdział jest
zaskoczeniem, ponieważ wątki się przeplatają. Nim czytelnik zdąży się znudzić
wątkiem autor rzuca go w kolejny. Z jednej strony to duży plus, ponieważ
książkę czyta się jak powieść, a z drugiej czasami nie do końca wiemy, jakie
wydarzenia miały miejsce po jakich. Ot, taka luźna opowieść będąca kontynuacja
filmu dokumentalnego o polskim wizjonerze, który chciał pomóc Polsce. Obraz
Karpińskiego jest tu dość wybielony: rozmawiano głównie z bohaterem i jego
najbliższymi współpracownikami. Pominięto opinie licznych kochanek, żon,
urzędników. Być może było to jedyne wyjście, by pokazać ludzką twarz nieoplutą
przez tych, którzy przyłożyli się do zniszczenia zapału konstruktora.
Długo zastanawiała mnie historia
przyjścia na świat tego szalonego (z punktu widzenia przeciętniaka) człowieka:
poród w górach. Miał być na szczycie, ale warunki okazały się nieodpowiednie
(zimno i brak wody). Przy cieplejszej temperaturze samo przyjście na świat w
miejscu, w którym ciśnienie i warunki do życia są bardzo złe mogło być zabójcze
dla małego człowieka. Rodzice Karpińskiego od początku stawiali na siłę. Czyżby
słabsze dziecko miało być od razu skazane na śmierć, a silne poddane próbie?
Biografia napisana przez Lipińskiego
rodzi wiele pytań, zmusza do przemyśleń, szukania odwołań w zachowaniach współczesnych
polityków i konkurencji. Jest to na pewno pozycja godna uwagi. Podsuwa wiele
pomysłów na życie i przekonuje, że my sami o siebie musimy walczyć, bo nikt o
nas nie zawalczy. Na pewno nie można obok tej historii przejść obojętnie i
autor swoim miłym gawędzeniem zachęca nas do poznania jej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz