Protestować czy nie? #czarny protest

Jestem feministką, zwolenniczką aborcji na żądanie, wolności kobiety. Żyjemy w kraju, w którym samotne matki nie otrzymują wsparcie od państwa, o czym świadczą progi dochodowe przy funduszu alimentacyjnym i odsetek niepłacących alimenty ojców. To matki zwykle zostają z dziećmi i one muszą ponieść odpowiedzialność za swoje decyzje. O tym, że jesteśmy więźniarkami swojej kultury i własnego wychowania niewiele się mówi, albo stara się mówić w taki sposób, aby kobieta czuła się winna, bo to my – młode kobiety – chcemy by nasi mężczyźni nie zachowywali się jak osoby upośledzone umysłowo, czyli potrafili samodzielnie funkcjonować. Zwykle jednak bywa tak, że potrzebują oni kobiety, która powie im: posprzątaj, zajmij się dzieckiem, wyprowadź psa na spacer itd. Wymieniać można długo i każda z nas wie o co chodzi. Większość udaje, że jest w ich domach partnerstwo. Rzeczywistość pokazuje coś innego. Chodzi o to, że nasze teściowe i matki oraz babcie wychowały mężczyzn, którym jeszcze trzeba służyć i nas przekonały o tym, że to kobieta – matka wszystko musi, a mąż „może jej pomóc”. On ma nie pomagać, ale być aktywnym i samodzielnym członkiem rodziny, czyli dostrzegać, co trzeba zrobić.

Od nas zależy bardzo wiele. My możemy niewiele. Nie możemy decydować o formie zatrudnienia (większość kobiet na umowach śmieciowych), pozostaniu w domu po porodzie lub podjęciu pracy zawodowej (matki zajmujące się czymkolwiek poza dzieckiem to przecież ciągle „wyrodne matki”). Najgorsze jest to, że to my same sobie tę nierówność robimy. My pozwalamy, by inne kobiety i mężczyźni decydowali za nas o naszym życiu, z którym to my będziemy musiały się borykać i to my będziemy musiały ponosić konsekwencje naszych wyborów. Kobieta w naszej kulturze ciągle jest postrzegana jako istota głupsza. Nie bez powodu prowadzone są badania nad „efektem Matyldy”, czyli obniżania znaczenia pracy naukowej kobiet. Wśród ofiar tego efektu jest Maria Skłodowska-Curie, która walczyła o swoją niezależność, możliwość realizacji marzeń i twórczej pracy naukowej. O wielu kobietach się nie mówi.

Mamy XXI wiek i istnieje przekonanie, że już osiągnęłyśmy wszystko. Możemy pracować, robić karierę, kształcić się, ale wszystkie te elementy są oceniane jako nieistotne w naszym życiu, kiedy nie mamy rodziny, kiedy nie poświęcamy się dla dzieci i mężów.  To poświęcenie ma iść tak daleko, że mamy umierać w imię cudzych poglądów, ideologii i religii. Jestem wielką przeciwniczą takiego traktowania kobiet, dlatego bardzo uważnie śledzę debatę oraz formy protestu kobiet walczących o minimum godności, wolności oraz dbania o ich życie, które dla nich jest najważniejsze. Bycie kobietą wiąże się dla mnie z popieraniem wolności, na którą uważam, że zasłużyłam tak samo jak inne kobiety. Wszelka ingerencja w naszą codzienność za pomocą restrykcyjnych przepisów jest dla mnie ograniczaniem możliwości wyboru oraz skazywanie wielu z nas na śmierć w imię idei. Całą ustawę antyaborcyjną postrzegam jako próbę zbudowania stosów z zarodków. Mają na nich umierać te, które są nie dość dobre dla społeczeństwa.

W ubiegłą niedzielę ubrane na czarno kobiety protestowały w wielkich miastach. Nie mogłam pojechać z kilku powodów. Jednym z nich jest niepełnosprawne dziecko będące pod moją opieką całą dobę, ale włączyłyśmy się w akcję ubierając się tego dnia na czarno. Protest przeszedł bez większego echa. Niektórzy ludzie (o dziwo też i kobiety) niezrozumiały go całkowicie, przez co spotkałam się z pytaniem, czy ja chciałabym wyskrobać moją niepełnosprawną córkę. Pytająca nie była w stanie zrozumieć, że protestuję, ponieważ nie chcę by kiedykolwiek ktoś chciał moją córkę zabić uważając, że zarodek jest od niej ważniejszy. Protestuję, bo w samym wrześniu osiem kobiet, które znam osobiście poroniły, dwie urodziły martwe dzieci i wiem, że one teraz przeżywają koszmar, który może być zmieniony w piekło przez nadgorliwych obrońców nienarodzonego życia, które zakończyło się przed urodzeniem mimo, że były to dzieci wyczekiwane, bo one musiałyby trafić do więzienia zostawiając od jednego do troje dzieci pod opieką męża, który też przeżywa żałobę po stracie dziecka.

Kolejny zaplanowany na 3.10 protest budzi we mnie wiele wątpliwości. Nawet kobiety popierające ustawę liberalizacyjną lub będące przeciwniczkami zaostrzenia istniejącej i chcące wziąć w niej udział nie przyłączą się. Mimo, że sprawa aborcji to sprawa każdej kobiety i większość chciałaby mieć wybór, wszystkie cenią swoje życie bardziej od życia zarodka to z wielu powodów nie przyłączą się. Powodów jest kilka. Jedne doskonale zdają sobie sprawę, że nieobecność w pracy może skończyć się natychmiastowym zwolnieniem (o takie nie trudno, kiedy pracuje się na umowę zlecenie), inne wiedzą, że ich nieobecność nie będzie dostrzeżona ponieważ mają umowy o dzieło i nikogo nie interesuje, kiedy, gdzie i jak pracują. Ważny jest efekt, czyli oddany na czas projekt. Jeśli termin upływa 3.10 to niepójście do pracy, nieoddanie projektu jest równoznaczne z niewywiązaniem się z umowy. Inne muszą poświęcić urlop, jeszcze inne mają pod opieką dziecko niepełnosprawne i nikt przy tym dziecku nie jest w stanie im pomóc. W każdym z tych przypadków nieobecność to zaniedbanie, które różnie może się skończyć: od utraty pracy po odebranie pociechy. Większość kobiet nie może pozwolić sobie na uzależnienie finansowe od męża lub rodziny, przez co grzecznie pójdą do pracy.

Co by było gdyby jednak wszystkim nam udało się tego dnia wyjść na ulice i zaprotestować? Nic. Państwo nawet tego by nie zauważyło, ponieważ nieobecność w pracy nie obciąża budżetu państwa. Żyjemy w czasach kapitalizmu, kiedy to koszty utrzymania (i często leczenia) pracownika ponoszą przedsiębiorstwa, a nie rządzący. Strajki w czasach Polski Ludowej bardzo wpływały na budżet państwa. Obecne doprowadzą do upadku prywatnych firm, którymi żaden z naszych polityków się nie przejmuje. Nie ta firma to inna. Nisza szybko się zapełni.

Kolejnym problemem jest czas jaki wyznaczono na organizację. Kilka dni i brak wsparcia ze strony jakichkolwiek mediów oraz organizacji społecznych sprawia, że nie do wszystkich informacja dotrze. W czasach Polski Ludowej doskonałym źródłem wiedzy o konieczności strajku były kościoły, które niestety popierają obecny projekt ustawy i szerzą nieprawdziwe informacje. Do tego do wielkich strajków przygotowywano ludzi kilka lat. W Islandii strajk kobiet promowano rok, przekonywano nieprzekonane kobiety, dlaczego w ich interesie leży wzięcie udziału. Obecnie jest to zrobione bardzo szybko, bez przemyślania, bez organizacji zaplecza, odpowiedniej promocji oraz analizy nowego projektu. Większość Polaków zostaje przekonana przez katolickie media, że obecna ustawa ma zapobiegać usuwaniu ciąż w przypadku dzieci chorych na zespół Downa, upośledzonych umysłowo, co jest nieprawdą , ponieważ są to jedne z wielu wad genetycznych. W ramach przygotowania do protestów brakuje dokładnych informacji, które pozwoliłyby na zjednoczenie jak największej ilości kobiet, aby poczuły, że sprawa dotyczy bezpośrednio ich, a nie kobiet, które w wizji religijnej moralności aborcję traktują jak wyrwanie zęba. Nakłanianie do strajku milionów kobiet oraz mężczyzn to kwestia wielu miesięcy uświadamiania, pokazywania jak bardzo bliski jest to problem. Obecny protest pod tym kontem jest nieprzemyślany i spotyka się ze ścianą zakłamanych obrazów usuniętych płodów zamieszczanych w okolicach wielu kościołów w Polsce. Emanujące bezmyślna przemocą zdjęcia zestawione z bawiącymi się niepełnosprawnymi dziećmi sprawiają, że ludzie skłonni są stanąć po stronie tego biednego dziecka, które „kobieta mogła wyskrobać, gdyby tylko dano jej takie prawo”.

Jeśli chcemy dotrzeć do większej ilości ludzi to musimy dać im czas. Do tego nie możemy strajkować w taki sposób, jakby mężczyźni byli naszymi wrogami. Większość z nich jest inteligentnymi ludźmi rozumiejącymi problem i gotowymi wesprzeć nas w tych trudnych chwilach. Sporo z nich zdaje sobie sprawę, że restrykcyjne prawo nie raz mogło ich pozbawić partnerki życiowej oraz matki ich dzieci.

Jeśli prawo do strajku ma mieć każdy przeciwnik nowej ustawy to musimy dać ludziom czas na możliwość dogadania się z pracodawcą, zorganizowanie rodzinnego wyjazdu na protest, ponieważ on nie tylko dotyczy nas, ale i naszych mężów oraz dzieci (a zwłaszcza dzieci). Chyba nie zależy nam na tym, aby strajk polegał na siedzeniu w domu lub pracy i deklarowaniu poglądów na portalach społecznościowych. Chyba nie zależy nam na tym, aby o swoje prawa walczyć samotnie. Dlaczego nie włączyć w akcję ojców, mężów, narzeczonych, chłopaków, kolegów, braci, synów? Odebranie kobiecie możliwości ochrony jej życia to nie tylko sprawa kobiet, ale całego społeczeństwa. Ta walka ma nas łączyć, a nie dzielić. Mamy się jednoczyć we wspólnym celu i mimo obecnej formy organizowania protestu, nawoływań bardzo cieszy mnie kiedy przyłączają się do niego mężczyźni i deklarują wsparcie, bo widzę, że doskonale zdają sobie sprawę z tego, że nie z nimi walczymy, ale z barbarzyńskim projektem pozbawiania kobiety praw człowieka.

Stawianie mężczyzn po drugiej stronie barykady obnażyło z jak bardzo tradycyjnym podziałem ról w rodzinie mamy do czynienia. Liczne deklaracje mężczyzn, którzy nie chcą strajkować, ale będą „delikatnie wspierać kobiety” przez posprzątanie, ugotowanie obiadu, czy zajęcie się dzieckiem uzmysławia nam jak bardzo jesteśmy społeczeństwem patriarchalnym. Całe ich działania sprowadzono „do pomocy” kobietom w domowych obowiązkach tak jakby nie robili tego na co dzień i jakby jeden dzień bez ciepłego posiłku oraz umytych naczyń miał doprowadzić do katastrofy. Zostawmy te wszystkie gary, zmywarki, obiadki, spakujmy dzieci, mężów i pokażmy, że nam wszystkim zależy na naszych prawach, że mężowie też chcą mieć z nami prawo decydowania, że nie chcą pozbawiać swoje dzieci matki w imię cudzych idei.

Uświadamiajmy się wzajemnie o co walczymy, przeciwko czemu jest nasz bunt. Prośmy specjalistów, aby w prostych słowach pokazali jak ważne jest prawo ochrony życia kobiety, jak bardzo prawo ochrony płodu może nam zagrozić. Tłumaczmy dlaczego nowa ustawa ma być barbarzyńskim prawem, które nie obowiązuje nawet w krajach muzułmańskich, w których (z naszego punktu widzenia) kobiety są traktowane bestialsko.

Do tej pory w polskim prawie aborcja jest dozwolona tylko w trzech przypadkach: kiedy ciąża zagraża życiu kobiety, płód jest głęboko upośledzony oraz ciąża jest wynikiem gwałtu. Nowa ustawa ma zakazać aborcji w tych przypadkach. Często zwolennicy ustawy antyaborcyjnej mówią, że zwolennicy prawa wyboru zapominają o dziecku, że mówią o kobietach, a nie rozwijających się w nich zarodkach.

W pierwszym przypadku dozwolonej aborcji (ciąża zagraża życiu kobiety) bardzo często mamy do czynienia z zarodkiem zagnieżdżonym w jajowodzie, a nie w macicy, czyli miejscu, w którym powinien zagnieździć się zarodek. Przyczyny takich biologicznych pomyłek bywają różne (np. endomentrioza). Macicę od jajowodu różni to, że ona się rozciąga. Jajowód nie. W pewnym momencie zarodek zaczyna rozrywać matkę, prowadzi do wewnętrznego krwotoku i jej śmierci. Z takiej ciąży nigdy nie urodziło się dziecko, ale takie ciąże były przyczynami śmierci w czasach, kiedy nasza medycyna nie miała tych możliwości, które posiada obecnie. Dostęp do technologii, możliwości sprawdzenia, gdzie i jak rozwija się ciążą sprawia, że ratujemy życie kobiecie, która już jest lub za kilak lat będzie matką. Te pozamaciczne ciąże są bardzo częste. Częstsze niż nam się wydaje, ponieważ my – kobiety nie chwalimy się nimi na prawo i lewo. O tych przypadkach często wiedzą tylko lekarze i ich pacjentki.

Kolejny przypadek, kiedy można dokonać aborcji to „głębokie upośledzenie płodu” i nie jest to tylko dziecko z zespołem Downa, który (w obliczu innych mutacji genów) jest lekkim upośledzeniem. Do tego dochodzą wady rozwojowe związane z rozwojem zarodkowym, kiedy nie dochodzi do rozwoju głowy. Taki zarodek będzie rósł w ciele matki i po porodzie umrze, ponieważ jego życie całkowicie zależy od substancji czerpanych przez łożysko. W takim przypadku nigdy nie uda się uratować dziecka, a osoby broniące życia dzieci nienarodzonych na widok takiej kulki nie byliby w stanie określić jej „dzieckiem”, a już na pewno nie „człowiekiem”.

Ostatnia możliwość aborcji dotyczy ciąży w wyniku gwałtu. Często słyszę argument „Dziecko nie jest winne”. Zgadzam się. Dziecko i kobieta są tu ofiarami, ale dlaczego to my mamy decydować za kobietę czy jest w stanie urodzić takie dziecko. To ona będzie musiała tłumaczyć znajomym jak to się stało, że jest w ciąży. Pół biedy, kiedy ma chłopaka/ męża, ale co, kiedy przez lata była samotna, a tu nagle ciąża. Będzie musiała odpowiadać na pytania o ojca dziecka. I co ma odpowiadać? „Pobito mnie i zgwałcono”. Czasami spotykam się też z argumentami „Mądra kobieta się zabezpiecza i nawet po gwałcie nie ma dziecka”. A jeśli ta kobieta przez kilka lat nie prowadzi życia seksualnego to po co jej hormonalne zabezpieczenie, a może zabezpiecza się w sposób, który wymaga inicjatywy mężczyzny, a żaden gwałciciel o prezerwatywie nie myśli, bo dziecko to nie jego problem. Skoro nowo poczęte życie nie jest problemem ojca dziecka to dlaczego ma być problemem kobiety. A może ofiarą jest nastolatka, która przez pryzmat rosnącego brzucha zostanie społecznie wykluczona? Czasami słyszę też argumenty o tym jaką to wielką traumą jest aborcja. A gwałt nie jest? Obrońcy życia przekonują, że bardzo dużo kobiet po aborcji ma depresję. Zapomnieli policzyć ile kobiet po poronieniu, gwałcie i porodzie ma depresję? Nieprzekonanym polecam film „Zgwałcona Miss Świata”.