Książka składa się z „małych opowieści o wielkim kosmosie”, a także z
tekstów o końcu świata, o naszych wyobrażeniach na temat kosmitów oraz o
udanych i chybionych próbach przewidywania przyszłości. Przy okazji
50-lecia lądowania na Księżycu autor zastanawia się, jak wyglądałaby
ziemska astronautyka bez tego ciała niebieskiego, jak przedstawiano
Księżyc w literaturze SF i czy dojdzie wkrótce do nowego wyścigu na
Srebrny Glob. Nie obawia się dywagować o sensie Wszechświata oraz o
pomyśle, że jest to gigantyczny komputer, który coś oblicza. Tytułowy
tekst stawia tezę, że potrzeba było tak ogromnego nadmiaru masy, energii
i przestrzeni, by w jednym miejscu kosmosu powstała cywilizacja istot
rozumnych.
Nawet gdy autor bierze się za tematy podejmowane wcześniej
w literaturze popularnonaukowej, czyni to w sposób odmienny od
tradycyjnych ujęć. Wielokrotnie jego sądy idą pod prąd ustalonych
poglądów. Dodatkową atrakcją jest odwoływanie się do literatury SF,
która w ten sposób staje się tłem i kontrapunktem tych wywodów.
Erudycja, kompetencja i szerokie spojrzenie na spektrum tematów
związanych z miejscem ludzkości w kosmosie – oto zalety wyróżniające
„Wszechświat jako nadmiar” z grona podobnych opracowań.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz