Bereś i Burnetko 20 lat RP.pl

Początek książki wprowadza w ówczesny nastrój optymizmu. „Solidarność” była wielką nadzieją,  wybory i ich dogrywka sprawiły, że cały naród dyskutował na kogo głosować. Miałam wówczas cztery lata i jedyne, co utkwiło mi w pamięci to ożywione za i przeciw rodziny podczas oglądania telewizji. Siedziałam na bordowej bez wzorów wykładzinie dywanowej (każdy, kto w tamtych czasach miał bordową to wie jaką, bo był to narodowy standard) i patrzyłam na jąkającego się Wałęsę zastanawiając się, o czym on w ogóle mówi. Trafiały do mojej świadomości jego długie „eee” i „yyy” i w tej niemożebności zrozumienia czegokolwiek podziwiałam dorosłych, którzy go słuchali z uwagą. Wszystko do czasu, kiedy wujek wstał, machnął ręką i powiedział, że on tego nie słucha, bo nie rozumie tych „jąkań”, ale wie, że „Solidarność” zrobi Polsce dobrze.

Z podobnymi poglądami można spotkać się w książce Witolda Beresia i Krzysztofa Burnetko Nasza historia. 20 lat RP.pl. Książka ta powinna być podstawowym uzupełnieniem do wcześniej polecanej przeze mnie Michnikowszczyzny Ziemkiewicza. Spojrzenie jest tu bardziej tradycyjne, poprawnościowe i skierowane na utwierdzaniu czytelnika, że jednak nasi rządzący zrobili kawał dobrej roboty, bo przecież wszystko mogło się skończyć jak w Chile Pinocheta.

Z publikacji bije pozytywna energia i przekonanie o sile narodu, który ciągle stara się  dorównać tempu Zachodowi, za którym został daleko w tyle. Reformy, które w innych krajach przeprowadzano tuż po wojnie i do końca lat sześćdziesiątych (tu znowu odesłanie do innej polecanej przeze mnie publikacji Dominika Sikorskiego Proces sukcesji funkcjonalnej...) w wolnej od komunizmu Polsce przeprowadzano bardzo wolno i nieufnie.

Bardzo zdziwił mnie sposób pisania w tej książce. Mimo rzetelności nie jest to poważne naukowe tomiszcze, co może sugerować tytuł, ale raczej publicystyczne przemyślenia wokół niektórych ważnych dla nas wydarzeń. Znajdą się tam tematy i postacie kontrowersyjne dla niektórych.