poniedziałek, 20 lutego 2017

Poradnik pozytywnego myślenia reż. David O. Russell

Wszyscy jesteśmy wariatami – takie wydaje się być przesłanie filmu „Poradnik pozytywnego myślenia” i to mnie w tym filmie wkurzało. Oglądałam wariata wśród większych wariatów. Codzienność większości z nas, a przecież nic tak nie irytuje jak oglądanie siebie i otoczenia z boku. Irytowanie się na irracjonalne decyzje, dziwne (nieco życiowe) tempo akcji i wielka wiara w przesądy (mnie osobiście niesamowicie wkurza powoływanie się na „siły wyższe”).

Wszystko zaczyna się niewinnie: wariatkowo, chorzy, branie tabletek, wypluwanie tabletek, oszukiwanie pielęgniarek i lekarzy i czekanie na wyjście. Po wyjściu mają trafić do normalnego świata i takie szczęście spotyka głównego bohatera. Owa wolność jednak nie okazuje się nie taka piękna: ojciec ma manie i trzeba im sprostać, należy się dostosować do wymogów normalnego otoczenia i regularnie uczestniczyć w terapii, na której złośliwy psycholog włącza znienawidzoną piosenkę ślubną, przy której zdradziła żona.

Jedynym wyjściem z nienormalności staje się znalezienie stałego i pochłaniającego zajęcia, jakim jest taniec z wdową seksoholiczką…

Bohaterowie robią wszystko, aby ich nie lubić. Mimo tego ze szczególnym sentymentem oglądałam matka bohatera przypominająca moją i będąca przeciwieństwem mojej teściowej. Mimo swojego emocjonalnego wycofania i braku zaangażowania w rozterki pozostaje mimo wszystko osobą ciepłą i wyrozumiałą dla swoich natrętnych mężczyzn: syna i męża.

Jeśli ktoś lubi oglądać filmy o życiu i „normalnych” ludziach, z którymi mamy do czynienia na co dzień to bardzo polecam, a jak ktoś liczy na lekką komedię to zdecydowanie odradzam, bo tu czasami trzeba myśleć i nadążać za maniami, fobiami, zboczeniami, agresją, przesądami i umieć się w tym odnaleźć jak Tiff – seksoholiczka.