A. Kołodziejczyk-Rieger "Dwa końce struny"

Anetta Kołodziejczyk-Rieger, Dwa końce struny, Gdynia "Novae Res" 2014.

Zwykle pierwsze wrażenie jest trafne. Z tą książką jest inaczej. Trzeba wchodzić powoli w świat bohaterek, które są sobie bliskie duchowo i dalekie fizycznie. Łączy je wiele, dzieli również wiele. Świat kobiecy jest tu pełen skomplikowanych emocji, trudnych doświadczeń i rozterek. Za dużo w nim myślenie o innych, za mało o sobie. Bohaterki są doskonałym antywzorem postępowania. Na podstawie ich zachowań postanowiłam napisać kilka porad dotyczących życia. Ich związki z innymi ludźmi wydają się nieracjonalne, ponieważ nie można walczyć za dwoje o kontakt z bliską osobą. Kobiety proszą się tu wręcz o wykorzystanie, użalają się nad sobą w swoich pamiętnikach, czują się małe, słabe i cierpią. Te złe emocje przerywają fale radości i dobroci.

Pod wpływem książki napisałam kilka rad dla osób kończących jakiekolwiek związki (od małżeńskich po koleżeńskie):

-zmienić miejsce zamieszkania/telefon/mail/pracę,

-nie wolno sobie pozwolić na nieróbstwo intelektualne i fizyczne,

-nie wolno tkwić w związku, w którym tylko jedna osoba się stara,

-nie czytać, nie przeglądać wcześniejszej czy późniejszej korespondencji z taką osobą,

-nie przeglądać zdjęć i filmów,

-na jakiś czas zawiesić spotkania ze wspólnymi znajomymi,

-nie można w związku tylko dawać i kierować się współczuciem wobec drugiej osoby,

-nie można pozwolić, by wmówiono nam, że nasze starania są tak naprawdę pretensjami,

-druga osoba nie może być dla nas wyrocznią i działać jak wyrzut sumienia.

Obraz kobiet zawarty w książce jest bardzo typowy dla naszej kultury. Ze względu na przeplatanie się pamiętników i relacji narratora lektura wymaga skupienia, więc nie nadaje się „do piaskownicy”, ale raczej na czytanie w domowym zaciszu. Język jest dość monotonny, ale doskonale naśladuje pisane pamiętniki. Historie te raczej nie zainteresują mężczyzn. To książka raczej typowo kobieca i to w dodatku z ukierunkowaniem na romantyczne dusze, które wierzą w istnienie połówek oraz lubują się w miłości nieszczęśliwej.

Trudny język, powolna (a nawet zerowa) akcja, problemy egzystencjalne i dziwne dylematy bohaterek dla mnie były bardzo irytujące. Nie potrafiłam książki czytać regularnie. Przerywałam sobie naukowym tomiszczem pisanym w krakowskim stylu, który wydał mi się ciekawszy niż próba stworzenia świata przez autorkę.

W tym roku przeczytałam kilka książek z wydawnictwa Novae Res i byłam zachwycona językiem, pomysłem, opisanym problemem, opowiedzianą historią, a w przypadku tej książki niestety było inaczej. Zdecydowanie lubię, jak „w książce coś się dzieje”. Spodoba się natomiast osobom, które kochają wałkować swoje wewnętrzne dylematy i nie potrafią kończyć tematów, znajomości i związków tylko rozkoszują babrać się w ich brudach. Na pewno będzie doskonałą nauką dla osób, które się rozstają i jeszcze ciągną znajomość, która staje się związkiem, a później znowu znajomością i tak w kółko. Książka pozwoli takim osobom odkryć bezsens brnięcia w relacje ograniczone do pretensji ze strony tej drugiej osoby.