Jan Nowak-Jeziorański "Kurier z Warszawy"

Jan Nowak-Jeziorański, Kurier z Warszawy, Kraków „Znak” 2000.

Po pamiętniku poważnego człowieka spodziewałam się nadymania i idealizacji. Niczego takiego nie znalazłam. Wielcy ludzie mają to do siebie, że nie muszą wokół siebie tworzyć legendy geniuszu. Żyją skromnie i w kontekście różnorodnych opowieści wychodzą ich dokonania. Nie są to jednak historie dominujące. Na większości stronach jest człowiekiem przeciętnym, borykającym się z życiowymi trudnościami, a czasami wręcz ślamazarny, potrafiący przyznać się do swoich wad.

Książka pisana jest językiem prostym, opisowym i pełnym dystansu oraz humoru, a czasami refleksyjnym. Autor nie pomija przykrych i żenujących przygód ze swojego życia. Z rozbawieniem wspomina jak radził sobie podczas wojny wprawiając się w praktycznie w ekonomiczne tajniki nie przez chęć poznawania nauki (chociaż był studentem tego kierunku), ale z konieczności (przymus zdobycia pieniędzy).

Prawicowy działacz, tradycjonalista na pierwszy rzut oka może wydawać się poważnym i nudnym człowiekiem. Nic bardziej mylnego. Humor i miejscami cynizm tworzą wiarygodną sylwetkę kuriera, który nie użala się nad własnym losem, ale wykorzystuje sytuacje, jakie przytrafiają mu się.

Uważam, że powinna być to lektura w liceum obok wszystkich wojennych wspomnień. Pozwoliłaby uczniom lepiej wejść w codzienność naszych dziadków i pradziadków, lepiej poznać historię i tragizm naszego kraju oraz podziały. Zachęcam do przeczytania wszystkich, którzy lubią autobiografie pisane z humorem i powagą jednocześnie. Dzięki tej książce dowiemy się o tragizmie wschodniej części Polski, która długo nie potrafiła podnieść się gospodarczo po dziesiątkach lat pod zaborem rosyjskim.

Książka nie jest tylko pamiętnikiem i wspomnieniem z wojny, ale też bardzo dobrą literaturą pisaną poprawnym i żywym językiem polskim. Na pewno nie znajdziemy tam przynudzania czy niekończących się opisów znanych z wielu lektur szkolnych.