Drżące ciało
jest cenione za opowiedzianą historię miłosną. Jednak niewiele osób
analizuje równie interesujący (dla mnie nawet bardziej) kontekst
historyczny. Początek filmu rozpoczynają sceny z czasów gen. Franco. W
telewizji najnowsze informacje z krajowej telewizji informujące o stanie
wojennym (stanie wyjątkowym). Na pustych ulicach są tylko robotnicy
naprawiający ozdoby świąteczne. Tę ciszę i pustkę zimowej ulicy
zakłócają krzyki kobiety, wplatające się w wiadomości o grupach
terrorystycznych zakłócających ład i spokój obywateli (oczywiście chodzi
o ETA, z którą gen. Franco ciągle walczył).
Matka
Victora rodzi go w autobusie, za którym na murze widnieje napis z
hasłem przeciwno ograniczaniu wolności. Liczne zamalowane miejsca w
różnych odcieniach na murze świadczą o tym, że władze walczą z takimi
wolnościowymi dążeniami.
Almodóvar
pokazuje nam również politykę prorodzinna w czasach dyktatora, kiedy
poród w trudnych warunkach staje się powodem do dumy, do zachęcenia
innych kobiet, by starały się o dzieci, ponieważ jest to działanie na
rzecz społeczeństwa.
Kolejna epoka to czasy movidy,
madryckiego ruchu kulturowego powstającego w podziemiu, a po śmierci
caudillo wybuchającego kolorowym, szybkim życiem. W tle muzyka
"andaluzija" nawiązująca i do współczesności i do czasów wojny domowej.
Genialne jest też podsumowanie reżimu, kiedy bohater jest na cmentarzu -matka była
prostytutką, ponieważ w reżimie kobiety nie mogły się uczyć. Miały być
matkami i żonami. Mimo bardzo odległych ideologii jest we frankizmie
coś, co mnie pociąga i doskonale rozumiem tę walkę z komunizmem. W
filmie zachwyca mnie to, że nie ma rozrachunków z reżimem. Po prostu
żyją dalej. Było minęło. Jest teraźniejszość (z czym często mają problem Polacy).
Almodóvar
pokazuje również bardzo ważne wydarzenia dla historii Hiszpanii:
500-lecie odkrycia Ameryki, które było obchodzone bardzo uroczyście. W
tym czasie także były w Hiszpanii Igrzyska Olimpijskie, dzięki którym
oczy całego świata były zwrócona na ten prowincjonalny kraj.
Hiszpania
po przystąpieniu do Unii Europejskiej intensywnie się rozwijała.
Hiszpański reżyser nie stroni od pokazywania kontrastów między nowym i
starym. Stare dzielnice sąsiadują z nowoczesnymi wieżowcami.
Drżące ciało(1997)
Carne trémula
gatunek: |
|
---|---|
produkcja: |
|
premiera: | 9 stycznia 1998 (Polska) 12 października 1997 (świat) |
reżyseria: |
|
scenariusz: |
|
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz