„Każda opowieść jest początkiem podróży. Wyznaczasz sobie na mapie cel, ale o tym, w którym kierunku wyruszysz i którędy będziesz podążać, nie decydujesz ty. Uważaj, z kim się wybierasz w podróż, bo od twoich towarzyszy wiele może zależeć. Niebezpieczeństwo, którego się spodziewasz, nie jest tak groźne, jak atak znienacka”.
„-To opowieść o pierwszych wyspach – wyjaśniła Sasza. – o archipelagu, który
wyłonił się z wód otaczających nasz świat. I Wielkim Mistrzu, który ten świat
narysował, i o tym, który go nam opowiedział. To nieskończona księga…
-Dlaczego? – zapytała rozczarowana Matylda. Nie lubiła książek, które nie mają
zakończenia.
-Bo nasza historia nadal trwa. Zmieniając opowieść, zmieniamy nasz świat.
Dopóki mamy komu go opowiadać, dopóki mamy dla kogo go rysować, wszystko jest
możliwe”.
„Czy wiesz, że morza i oceany, że rzeki i jeziora, że wszystkie wody opływające
ziemię są ze sobą połączone i że jeżeli chcesz dotrzeć dokądkolwiek na świecie,
możesz po prostu ruszyć przed siebie i trafisz tam, dokąd zmierzasz? Tak mi
powiedziała mama. Tu kończy się świat. Tu zaczyna się podróż”.
„Dla Matyldy Japonia nie była Krajem Kwitnącej Wiśni ani góry Fudżi. Dla
Matyldy Japonia była krajem smoków. Znała wszystkie legendy o nich, na
marginesach w zeszytach rysowała japońskie smoki i węże morskie”.
„On jednak wiedział, że choć jego moc jest wielka, to sam nie zapobiegnie
niebezpieczeństwu. Trzeba było nie tylko na nowo opowiedzieć świat. Należało na
nowo go narysować, stworzyć mapę takiego świata, który nie doprowadzi do swojej
zagłady. Do tego potrzebny był mistrz”.
„Słońce właśnie znikało za linią morza i rzucało w stronę domu dziadka
ostatnie, pomarańczowe promienie. Morze wyglądało, jakby ktoś dolał do niego
gęstego soku malinowego, który powoli rozpływał się i barwił wodę na czerwono i
różowo”.
„Sasza mówi językiem ludzi stąd. Jeśli zechce, żebyś ją rozumiała, zrozumiesz
ją z łatwością. Doceń to. Jeżeli ludzie z wyspy nie chcą, żeby ktoś ich
rozumiał, nikt ich nie zrozumie. Taki to język. Magiczny”.
„Jesteśmy ostatnią wyspą, na której ludzie mówią językiem porozumienia i wierzą
w przedwieczną mądrość. Porozumiewają się z niebem i morzem. Muszą”.
„Lepiej zwyciężać słowami niż mieczem”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz