Komiksy Morrisa i Goscinnego często ludziom kojarzą się z zabawą i trącącymi myszką przygodami. Do tego przecież w naszym systemie szkolnictwa komiksów nie traktuje się poważnie, bo przecież to takie książki, w których dużo obrazków, niewiele tekstu i przez to niezbyt wymagające dla czytelnika. Takie zarzuty potrafią stawiać osoby lubujące się w pisanych na jedno kopyto romansach, widzący w swoich lekturach coś wartościowszego, bo przecież jest tam więcej liter. Gdyby w literaturze ważna była ilość liter to poeci minimaliści powinni być oceniani bardzo źle. A nie są.
Moja przygoda czytelnicza zaczęła się właśnie od komiksów. Długo zmuszano mnie
do czytania. Do tego były to książki bez ilustracji i dla dziecka zwyczajnie
nudne. Na szczęście wszystkie przeczytałam u z tego powodu zapisałam się do
biblioteki, a tam odkryłam regał z komiksami. Cudo. Po przeczytaniu wszystkich
komiksów trzeba było sięgnąć, po coś bardziej rozbudowanego i tym sposobem
płynnie przeszłam do literatury dużo poważniejszej. Jednak sentyment do
komiksów pozostał. Zwłaszcza tych autorstwa Morrisa i Goscinnego. Po latach
mogę spojrzeć na nie z perspektywy absolwentki filologii i filozofii. Zarówno z
jednej i z drugiej perspektywy są to ciekawe lektury. Sięgam po kolejne zeszyty
i na nowo odkrywam ich niesamowity potencjał edukacyjny. Każdy z tomów to istna
kopalnia tematów do poruszenia. A przecież lektura niedługa, nadająca się na
jednodniowe czytanie w domu. Dlaczego nie wykorzystuje się tego potencjału?
Dziś po raz kolejny spotkanie Luckym Lukem – legendą Dzikiego Zachodu, bohaterem
kultowego serialu animowanego, na którym się wychowałam. Komiks powraca w
kolejnej odsłonie. Tym razem album nr 20 „Billy Kid”. Pewnie już zauważyliście,
że przy okazji omawiania kolejnych staram się wskazać, jakie tematy w nim
poruszono, jakie sprawy warto omówić z uczniami lub studentami. Ostatnio
pisałam o szkodliwości kłótni, szkodach jakie przynoszą one całym
społeczeństwom. Jeśli nie wierzymy, że dwójka kłócących się ludzi może
doprowadzić do katastrofy to wystarczy spojrzeć na naszych polityków. I to nie
koniecznie w skali państwowej, bo w każdym regionie bywają tacy awanturnicy na
siłę forsujący swoje pomysły i ośmieszający wszystkich, którzy myślą inaczej.
Tym razem Morris i Gościnny poruszają problem złego wychowania. Jeśli myślicie,
że wszyscy w XIX wieku byli grzeczni, bo wtedy królowało bicie dzieci i
(zdaniem niektórych) dzięki temu mogły być grzeczniejsze, lepiej wychowane to
bardzo się mylicie. Autorzy komiksu zabierają nas do świata, w którym dziecku
po prostu nie stawia się granic (nie mylić z wychowaniem bezstresowym, bo w nim
rodzic granice stawia, ale nie bazuje na karaniu).
Na farmie Bonneyów urodził się syn, William, któremu bardzo pobłażano i nie
stawiano granic, kiedy wpadał w złość. Do zabawy dawano mu nienaładowany
rewolwer ojca. Wszyscy uczestniczyli w na pozór niegroźnych zabawach chłopca
udającego napady. Pewnego dnia dzieciak zamarzył o prawdziwym napadzie i go
zrealizował, a po upomnieniu przez rodziców opuścił dom, bo nie chciał, aby
ktoś psuł mu zabawę. Po latach całe miasto było tak zastraszone, że wszyscy
chcieli, aby Billy Kid znalazł się w więzieniu, ale jednocześnie nie znalazł
się żaden śmiałek gotowy go złapać. Do miejscowości przybywa Lucky Luke i razem
z nim odkrywamy, że schwytanie małego przestępcy to niewielki problem.
Nakłonienie ludzi do zeznań, ławy przysięgłych do wydania wyroku to kolejne
przeszkody. Lucky Luke oczywiście znajdzie dobry sposób, aby pokazać mieszkańcom
miasteczka, że mogą przeciwstawić się złoczyńcy. Jak wiemy nasz dzielny kowboj
to specjalista od łapania nieuchwytnych przestępców, rozwiązywania niemożliwych
do rozwikłania zagadek i zażegnywania sporów. Im bardziej niemożliwe do
rozwiązania problemy tym lepiej. I tym razem jego przygoda zakończy się
sukcesem. Jak tego dokona? Przekonajcie się sami czytając komiks.
Wielu osobom Lucky Luke przede wszystkim kojarzy się z animowanym serialem
bardzo popularnym w latach 90 XX wieku. Pierwowzorem tej lekkiej i przyjemnej
rozrywki były komiksy belgijskiego rysownika i scenarzysty Morrisa (czyli
Maurica de Beverego), który pragnął stworzyć film rysunkowy o Dzikim Zachodzie.
Nim doszło do realizacji studio filmowe zbankrutowało, a szkice przerobiono na
komiks, który od 1947 roku podbija serca małych i dużych miłośników westernów.
Od 1955 roku seria komiksów powstawała przy współpracy z Reném Goscinnym
(znanym z opowieści o Asteriksie czy Mikołajku), a później kontynuowali ją
miłośnicy opowieści o kowboju, dzięki czemu pomysły Morrisa nadal są
realizowane. Nad przygodami kowboja pracowali Achdé, Gerra, Pessis i Jul
zabierający nas w świat Dzikiego Zachodu i bardzo dobrze oddający ducha oryginału
(także pod względem szaty graficznej). Pisałam również o efekcie pracy
Goylouisa, Fuche, Léturgie z ilustracjami Morrisa i Janviera. Każdy z twórców
wnosi do tych komiksów coś od siebie, nadaje im specyficzne tempo i humor
jednocześnie trzymając się blisko zamysłowi twórcy. Opowieści są bardzo
różnorodne, poruszają wiele ważnych tematów i wszystkie godne uwagi. Zwłaszcza,
że wykorzystując komiks można poruszyć problem prześladowań, biedy, fanatyzmu,
nienawiści i wielu innych ważnych problemów. Każdy tom daje nam spore pole do
popisu i staje się świetnym, a do tego lekkim materiałem wyjściowym do dyskusji
etycznych. W każdym tomie miłośnicy Lucky Luke’a dostają w nich wszystko to, co
znają, czyli Dziki Zachód prażący promieniami słońca i słynący z band
rozbójników, galopujących Indian i bohaterskiego Lucky Luke’a – najszybszego
rewolwerowca i najgorszy koszmar wszystkich łamiących prawo. Towarzyszą mu
inteligentny koń Jolly Jumper. Mimo upływu czasu komiksy z kowbojem ciągle
cieszą się powodzeniem. W każdym tomie nie zabraknie wielu ważnych i zawsze
aktualnych problemów. Tym razem będzie to spojrzenie na konsekwencje braku
stawiania granic dziecku. Zdecydowanie polecam.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz