Robaki bywają różne: jedne ciekawsze, inne mniej, jedne maja więcej zastosowań, a inne więcej. I czasami im prostsza budowa ciała tym lepiej. I tak właśnie jest w przypadku dżdżownicy, która może robić wiele zadziwiających rzeczy i w zaskakujący sposób pomagać przyjaciołom: ratuje życie nieostrożnych żab, przenosi ciężary, pomaga w wyławianiu innych ze studni, bywa skakanką, huśtawką paskiem, kaskiem, autem, akrobatką. Właśnie z tego powodu została superrobakiem. To oczywiście nie wszystkim musi się podobać. I tak jest i tu. W czasie jednej z zabaw wkracza czarny charakter, któremu nie podoba się radość innych i chce znaleźć skarb. Do tego celu potrzebny mu robak, którego porywa kruk. Zapędzony do pracy bohater pod ziemią znajduje różne rzeczy, ale nie są one tym, na czym zależy jaszczurowi. Zniewolonego robaka przychodzą ratować przyjaciele.
„Superrobak” to kolejna opowieść o sile przyjaźni, znaczeniu pozytywnych relacji, wzajemnym wsparciu. Książki Julii Donaldson już na stałe weszły do naszej domowej biblioteki. Każda z nich zawiera zabawny wierszyk bazujący na powtarzaniu niektórych zwrotów i poruszających trudne tematy. W „Panu Patyku” zobaczyliśmy przygody nieobecnego ojca, który zrobił wszystko, aby wrócić do domu. „Gruffalo” pozwoliło na pokazanie, że nie wzrost i siła są ważne, ale to, w jaki sposób potrafimy wykorzystać intelekt. „Miejsce na miotle” uświadomiło czytelnikom, że dzielenie się z innymi tym, co się ma sprawia, że otrzymamy wsparcie. „Mały Gruffalo” pozwala zobaczyć Gruffalo w roli ojca przestrzegającego przed groźną myszą i pokazać, że strach ma wielkie oczy. Jak widzicie te opowieści śmiało można wykorzystać do terapii, omówienia trudnych tematów i budowania właściwych postaw.
Książki Julii Donaldson to zabawne rymowanki bazująca na zaprzeczeniach i
wyszukiwaniu cech podobnych, porównywaniach, poszukiwaniach zastosowań,
niedomówieniach, fantazji, porównaniach. To uświadamia czytelników, że czasami
możemy mieć inne wyobrażenie na tematy, bo bazujemy na własnych doświadczeniach
i spostrzeżeniach. „Superrobak” ma formę wiersza pochwalnego na cześć dżdżownicy
ratującej i zabawiającej przyjaciół. Zawsze czujna i gotowa, a do tego wijąca
się i różowa.
Moja córka jest zachwycona tą książką. Lektura zdecydowanie zachęca do
mówienia. Można wydawać odgłosy zwierząt, nazywać je, a starsi czytelnicy
czytać rymowankę. Poszczególne ilustracje zwierząt są piękne i skutecznie
przykuwają wzrok małych czytelników i doskonale oddają to, co zawarte jest w
tekście, dzięki czemu młodsi czytelnicy będą zachwyceni.
Książkę tę z powodzeniem można wykorzystać jako czytankę terapeutyczną. I to
zarówno do ćwiczeń logopedycznych, jak i zabawy psychologicznej, rozmowy
uświadamiającej dziecku, jak ważne są dobre relacje z przyjaciółmi, umiejętność
pomagania im, jeśli ma się taką możliwość, pozytywnego nastawienia. Myślę, że
będzie to świetne wprowadzenie do rozstania w przedszkolu.
Piękne ilustracje autorstwa Axela Schefflera, śliskie strony i solidna okładka
oraz bardzo dobrze zszyte kartki sprawiają, że lektura jest estetyczna i
trwała. Julia Donaldson i Axel Scheffler tworzą świetny duet: ona pisze
zabawne, mądre rymowane bajki dla dzieci, często oparte na znanych motywach,
a on ozdabia je cudnymi ilustracjami, od których nie sposób oderwać wzrok.
Stworzona przez nich opowieść ma w sobie piękny urok: rysunki pięknie
uzupełniają tekst, są przemyślane i tak rozłożone, że dzieci chętnie będą
podejmowały próby samodzielnego czytania. Moja pierwszoklasistka jest tą
lekturą zachwycona. Oczywiście mogą po niż sięgać już przedszkolaki i głównie
do nich jest ona adresowana, ale uważam, że to rewelacyjna czytanka dla
dzieciaków, które uczą się czytać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz